Staat in november in beklaagdenbankje voor doden Molukse kapers
Bijna veertig jaar na de treinkaping bij De Punt moet de Staat zich verantwoorden voor de dood van twee Molukse treinkapers. De rechtbank in Den Haag zal zich vanaf 4 november buigen over de beschuldiging van advocate Liesbeth Zegveld dat de twee al "kapotgeschoten" op de grond lagen toen ze door het hoofd werden geschoten door mariniers.
Al in 2014 stelde Zegveld de Staat verantwoordelijk. Dat was een jaar nadat autopsie-rapporten openbaar waren gemaakt, waarin stond dat de kapers niet werden gedood door kogels van buiten de trein maar door schoten van dichtbij.
Sinds 2014, toen de Staat aansprakelijk werd gesteld, is door de Staat archiefonderzoek gedaan. Vervolgens heeft Zegveld een dagvaarding opgesteld, waar de Staat weer op mocht reageren. "In mei hadden we de dagvaarding, van zo'n 70 à 80 pagina's, en toen zat er weer een zomer tussen", zegt Zegveld in het radioprogramma Nieuws en Co over de lange tijd die er tussen de aansprakelijkheidsstelling en het begin van het proces zit.
Zegveld benadrukt dat het de nabestaanden van de twee kapers niet te doen is om een schadevergoeding. "Ze willen vooral erkenning. Hoe ernstig het misdrijf ook was, het gaat niet aan mensen die op de grond liggen, die kapot zijn geschoten in armen en benen, door het hoofd te schieten. Dat doen we in Nederland niet, ook niet bij daders die op dat moment minder geliefd zijn."
Ze keuren die kaping op geen enkele wijze goed, ze willen aandacht voor het feit dat ook terroristen recht hebben op een proces.
De nabestaanden van de kapers hebben altijd het gevoel gehad dat ze in het verdomhoekje zaten, vervolgt Zegveld. "Ze keuren die kaping op geen enkele wijze goed, ze willen aandacht voor het feit dat ook terroristen recht hebben op een proces."
Dat ze er pas zo laat een zaak van hebben gemaakt heeft er volgens de advocate mee te maken dat ze de stukken, de feiten al die jaren niet hadden. "Ze hadden wel altijd het gevoel dat het anders ligt."
Overigens is de zaak verjaard en de vraag is of de rechter hem in behandeling wil nemen. Zegveld denkt dat er een goede reden is om het beroep van de Staat op verjaring te verwerpen. Doordat veel stukken niet beschikbaar waren, konden mensen volgens haar hun recht niet halen.