Dit gebeurde er vannacht in Rio
Usain Bolt was een avondje vrij - althans, hij hoefde niet te lopen, enkel een medaille in ontvangst te nemen - en bij ontstentenis van de Jamaicaanse superster zagen de Amerikaanse atleten hun kans schoon op de slotdag van het olympisch atletiektoernooi hun stempel te drukken op de tartanbaan van Rio de Janeiro.
Door zowel de 4x400 meter bij de vrouwen als de mannen te winnen, gaven de Amerikanen de Braziliaanse avond een gouden glans.
Mede daardoor kon Allyson Felix nog eenmaal in de schijnwerpers treden. Als slotloopster van de Amerikaanse ploeg snelde zij naar haar zesde gouden medaille, waarmee ze zich de succesvolste vrouw op de Spelen mag noemen.
Minstens zo imponerend was het optreden van Mo Farah. In navolging van de Fin Lasse Virén, die in 1972 en 1976 goud veroverde op zowel de 5.000 als 10.000 meter, wist de 33-jarige Brit zijn gouden dubbel van vier jaar geleden te herhalen. Met 13.03,30 op de 5.000 meter maakte Farah vannacht het karwei af.
Op de 1.500 meter was het juist een outsider, de Amerikaan Matthew Centrowitz, die de macht greep. Alle Afrikaanse favorieten moesten het hoofd buigen voor hem.
En goud was er ook voor Caster Semenya, de Zuid-Afrikaanse die in haar carrière vooral wordt achtervolgd door vragen en twijfels omtrent haar sekse, maar gisteren eindelijk het ultieme sportieve succes proefde met goud op de 800 meter.
Juichen mochten ook de Duitse speerwerper Thomas Röhler en de Spaanse hoogspringster Ruth Beitia.
Het was een schitterend atletiektoernooi, vond ook NOS-analist Gregory Sedoc, die zijn denkbeeldige bronzen, zilveren en gouden medaille uitreikte.
De vedetten van de Nederlandse atletiek, Dafne Schippers en Churandy Martina, zaten vannacht niet in het stadion, maar waren te gast in de uitzending van Studio Olympic Park. Een uiterst ontspannen en openhartige Schippers keek daar nog eens terug op het tumultueuze begin van haar Olympische Spelen, toen een liesblessure even dreigde haar Braziliaanse avontuur te verstoren.
"De medische staf gaf me op dat moment tien procent kans om nog te kunnen starten", vertelde Schippers. Dat ze twee dagen later op de 100 meter vijfde werd mag daarom welhaast een mirakel heten.
Woede, frustratie, hoop en chagrijn spookten dagenlang door Schippers' hoofd. Die cocktail van emoties leidde tot een opvallende uitbarsting na de finale van de 200 meter, waarop ze als regerend wereldkampioene naar goud lonkte, maar genoegen moest nemen met zilver. Woedend smeet Schippers na de finish haar spikes op de grond.
In Studio Olympic Park vertelde ze dat na die race Churandy Martina op het inloopterrein naar haar toekwam, haar vastpakte en troostende woorden sprak. "Dat was heel mooi voor mij, zoveel positiviteit", zei Schippers.
En Martina bescheiden: "Ik voelde dat ik daar een paar woordjes moest zeggen."
De olympische tribunes mochten dan niet overal vol zijn geweest de voorbije veertien dagen, in Maracanã was gisteravond geen stoeltje meer te krijgen. Met honderdduizend toeschouwers was de voetbaltempel van Rio veranderd in een vulkaan van gezang, gejuich en vooral onvervalst verlangen.
De 7-1 vernedering door Duitsland tijdens het WK twee jaar geleden lag nog vers in het geheugen en dus moest er nu revanche worden genomen. Brazilië was bovendien nog nooit olympisch kampioen voetbal geweest, een zeldzame vlek op de met vijf wereldtitels en acht Copa América's glimmende erelijst van de Seleção.
Na 120 minuten en strafschoppen kon er eindelijk gezongen worden. En gehuild.
En dan was er nog een schrale troost voor Nederland, aangezien de volleybalsters van China het goud opeisten ten koste van Servië. Net als in de halve eindstrijd tegen Oranje liet Zhu Ting zich tegen de Servische vrouwen gelden als het voornaamste Chinese wapen.
Heet ging het eraan toe in het zwembad. Met Servië-Kroatië kende het waterpolotoernooi een gedroomde climax, waarin Servië als regerend Europees en wereldkampioen zich favoriet mocht noemen. Die status maakten de Serven meer dan waar, niet in de laatste plaats dankzij de onnavolgbare Dusan Mandic.
Dat de Amerikaanse basketbalsters geen tegenspraak dulden in Rio lag voor de hand. Sinds 1984 hebben zij zich nu acht keer tot olympisch kampioen laten kronen - een serie die slechts werd onderbroken in 1992 (brons) - en die suprematie werd in de finale in Rio nog eens in cijfers uitgedrukt. Tegenstander Spanje moet slechts figureren. Het werd 101-72.