'NOS-buffels' grazen niet meer

Een goedemorgen, of soms zelfs nog goedenacht. Als radioverslaggevers Marc-Robin Visscher of Maino Remmers 's ochtends vroeg ergens aanbellen, staat hun gesprekspartner soms nog in pyjama. De heren gaan meestal zo vroeg op pad, dat ze op de nieuwsvloer de geuzennaam 'buffelaars' hebben gekregen.

De buffels stoppen nu met grazen. Volgend jaar gaat het NOS Radio 1 Journaal op de schop en is het gedaan met de buffel.

Marc-Robin en Maino namen de luisteraar een aantal malen per uitzending mee naar een plek ergens in het land. Omdat regels verkeerd uitvielen, beleid ongepast bleek, een nieuwe vinding veel succes beloofde of omdat het heel hard aan het waaien was.

Grote rampen

De buffel wordt soms met niet meer dan een A4'tje op pad gestuurd en dan is het in de vroege ochtend soms best spannend. Een mistvlaag en een routeplanner die hopeloos de weg kwijt is. In de verte het schijnsel van nog twee koplampen en de deur van de bus half open. "Moeten we hier zijn, ik zie nummer 5c nergens" zegt de radiotechnicus. Grote ramp: bij de verkeerde aanbellen.

De technicus reist met de NOS-radiowagen achter de verslaggevers aan. Die wordt gebruikt voor de live-verbinding naar Hilversum of het doorsturen van een montage. Nog grotere ramp: de schotel weigert dienst.

Klein leed

Het leven van de buffel gaat dus niet over rozen. In Groningen onder stutten doorlopen na de beving. Eerst een formulier invullen en pasjes halen voordat je 'het terrein' op mag. Laarzen vergeten en dus met de kekke sportschoentjes tot aan de enkels in de akker die (klimaatverandering) helemaal is ondergelopen. De nabestaande van de MH17 met de overleden 17-jarige dochter in anderhalf bij 1 meter als schilderij aan de muur.

Soms is het schrijnend. Man en vrouw, allebei werkzaam bij de sociale werkvoorziening waar vanwege kordate Haagse koersen de vrouw met MS thuis komt te zitten waardoor de partner mantelzorger moet worden en zij eveneens haar baan op moet zeggen. Een drama in 3 minuut 20.

Krakend geluid

De buffel is live en live is spannend. Zeker als Marc-Robin op een vroege decemberochtend op het ijs staat naast David Pos, de ijsmeester van Ankeveen. Een man met verstand van zaken, krakend ijs is niks mis mee. Als Marc-Robin een stap opzij doet moet de deskundige van de ijsvloer lachen, er kan immers echt niks gebeuren. Waarna de ijsmeester live op nationale radio keihard krakend tot aan zijn middel door het ijs zakt.

En met die herinneringen nemen Marc-Robin en Maino afscheid van hun kindje: U hoorde ons, vrijwel nooit onze helden in de bus: Paul, Joep, Martin, Rogier, Eric, Marcel, en de enige vrouw tussen hen, Jantine. Samen met tal van andere voorgangers de verbindingen hoog houden, soms razendsnel geluiden en eerder opgenomen gesprekjes van passanten gemonteerd.

Zij zijn de kritische eerste luisteraar: "Ik zou die tweede man eruit halen, maakt het verhaal onduidelijker hoor". Proefkonijnen ook, als ze iets moesten proeven of uitproberen en de verslaggever 'omwille van de inhoud' wijselijk buiten schootsafstand wenste te blijven.

Ook op de radio zijn veel gesprekken te horen met autoriteiten, woordvoerders en de deskundigen. Broodnodig ook is er, zeker in deze tijden, de noodzaak om met de voelhorens en zeker de microfoon in de samenleving te zijn. Om te registreren, te luisteren, soms ook om het leven te kunnen relativeren of van een perspectief te kunnen voorzien.

Dat zal vanaf 4 januari in andere vormen nog steeds gebeuren. Gelukkig maar, want in de ons omringende landen is deze vorm van radiomaken bijna uitgestorven. Jammer, want het medium zal blijven. Alleen al omdat u om dit stukje te kunnen lezen niet kon autorijden, kinderen in bad doen of de boterhammen smeren.