Twee meiden die nooit meer thuis kwamen
Van 20 tot en met 31 december blikken verslaggevers en correspondenten van de NOS terug op het nieuwsjaar 2014. Correspondent Marc Bessems was een van de weinige verslaggevers in Panama, waar de Nederlandse studenten Lisanne Kroon en Kris Kremers verdwenen.
In de twee jaar dat ik correspondent ben in Latijns-Amerika heeft geen verhaal uit deze regio zoveel losgemaakt in Nederland als het drama van de verdwijning van Lisanne Froon en Kris Kremers in Panama. Twee Hollandse meiden, in de bloei van hun leven, die nooit meer thuiskwamen. Veel mensen hebben een dochter, een zus of vriendin die op hen lijkt. Iedereen kent wel iemand die een tijdje in een exotisch oord een talencursus volgt, vrijwilligerswerk doet, op reis gaat.
Zelden worden drama's zo persoonlijk voor een verslaggever als deze zaak. Van dichtbij zagen we de pijn van het dorp, van vriendinnen en reisgenoten en bovenal van de familie. Ik zie nog voor me dat we naar de ingang van het Pianista-pad liepen, het wandelpad waar Lisanne en Kris voor het laatst gezien zouden zijn. Het miezerde en het was frisjes. Ik was kapot, want we hadden weinig geslapen. Bij de ingang stond een groepje verregende mensen met een Nederlands uiterlijk. De familie had net een deel van het pad gelopen.
Verdrietig
Mijn vermoeidheid stelde ineens niets meer voor. Een paar dagen lang was ik een van de weinige journalisten ter plaatse. Ik werd platgebeld door Nederlandse media, het was topdrukte en er was weinig tijd om te slapen, om na te denken of even afstand te nemen.
De autoriteiten in Panama deden hun best om de Nederlandse meiden te vinden. De inzet was bewonderenswaardig, al oogde het soms wat chaotisch, niet altijd even professioneel en efficiënt. Op een gegeven moment zou er een blonde haar zijn gevonden. Ik sprak de coördinator van de zoekactie en die bevestigde de vondst, op camera. Verschillende vrijwilligers vertelden details over het haartje en over de vinder.
Het plastic zakje met daarin de vondst lag in het kantoortje van de reddingswerkers, we zagen het liggen. Urenlang gebeurde er niets, niemand haalde het zakje op, niemand kwam in actie. Later werd gezegd dat er geen haar in het zakje zat, dat er niets was gevonden. Er werd gefluisterd dat de haar van een van de reddingswerkers zou zijn, dat een groep speurders achteloos afval had achtergelaten in de jungle. Onmogelijk te checken, zoals zoveel verhalen. Er waren heel veel geruchten.
Mediastorm
Opvallend vaak werden die geruchten in Nederland opgepikt en als nieuwsfeit gebracht. Voor het eerst in mijn carrière zat ik middenin een mediastorm. Dat betekent in de praktijk dat je opvallend vaak onjuiste berichten uit Nederland moet corrigeren. De waarheid is dat we weinig feiten kennen.
Hoe moeilijk het ook is om te accepteren: we wisten en weten tot op de dag van vandaag gewoon niet precies wat er is gebeurd. En dat knaagt, ook bij mij. Nooit zal ik deze zaak vergeten, ik denk vaak nog aan de familie en aan Lisanne en Kris, twee Hollandse meiden die nooit meer thuiskwamen.
Bekijk hier ook alle andere overzichten en verhalen van 2014.