Welke gek koopt voor 800 miljoen cacao?

De Britse handelaar Anthony Ward heeft volgens de Britse krant Financial Times ruim 240.000 ton cacaobonen gekocht. Daarmee heeft hij zo'n vijftien procent van de wereldvoorraad in handen. Vijf vragen over deze actie. Waarom doet Anthony Ward dit?

Hij hoopt hier veel geld mee te verdienen. Zijn hedgefund Armajaro heeft 800 miljoen euro voor de partij betaald, met de bedoeling de cacaobonen te verkopen tegen een hogere prijs. Speculatie dus.

Ward kocht de cacaobonen op een uitgekiend moment. De cacaoprijs stijgt al enige tijd doordat er weinig aanbod is. De oogst van deze grondstof in landen als Ivoorkust, Ghana en Indonesië is al jaren slecht. Daar staat tegenover dat de vraag toeneemt, onder meer doordat in landen als China en India meer chocolade wordt gegeten.

Door ineens zo'n grote pluk uit de markt te nemen, wordt cacao waarschijnlijk nog schaarser en duurder. De bonen liggen voorlopig opgeslagen in loodsen in Europa, onder meer in Amsterdam en Rotterdam.

Is zoiets wel vaker gebeurd?

Het opkopen van schaarse goederen in de verwachting dat ze (nog) duurder worden, is niet bijzonder. Wel is de hoeveelheid cacao die Ward in handen heeft uitzonderlijk groot.

Toch is het wel eens vaker vertoond. Dezelfde Anthony Ward kocht in 2002 bijna eenzelfde hoeveelheid cacaobonen als nu. Hij hield de partij twee maanden vast en verkocht de voorraad weer. Het ging zoals hij hoopte, Ward ontving er meer voor dan hij ervoor moest betalen. Hij hield er veertig miljoen pond aan over.

Het loopt niet altijd goed met dergelijke speculanten af. In de jaren tachtig kochten de steenrijke Texaanse gebroeders Hunt 46 procent van de wereldvoorraad zilver op. De prijs van dit metaal schoot omhoog, totdat andere handelaren argwaan kregen en hun zilver in de verkoop gooiden. De zilvermarkt zakte in elkaar en de twee Amerikanen verspeelden in één klap hun fortuin. In theorie kan dit nu ook gebeuren, maar de zilver- en cacaomarkt zijn zeer verschillend.

Mag dit zomaar?

Ja, het gaat om een wereldwijde handel waarvoor geen beperkingen bestaan. Er zijn geen toezichthouders of kartelautoriteiten die dit kunnen tegenhouden, hoe ongewenst het ook is. Je mag zoveel grondstoffen zoals olie, graan of metalen kopen als je wilt.

Als je maar genoeg geld hebt of geldschieters weet te vinden die een graantje mee willen pikken bij een succesvolle afloop.

Wat gaat Anthony Ward met de opgekochte cacao doen?

Vroeg of laat zal hij de boel weer verkopen. Dat gebeurt op het moment waarop hij vermoedt dat de prijs de piek heeft bereikt.

Dat is vooral een kwestie van gevoel en niet zonder risico's. Zo kunnen vraag en prijs inzakken, als consumenten het om wat voor reden dan ook ineens laten afweten. Het omgekeerde is ook mogelijk. Bijvoorbeeld kan noodweer in cacaoproducerende landen leiden tot misoogsten en dus hogere prijzen.

Voorlopig heeft Ward de wind mee: kort nadat zijn actie bekend werd, steeg de wereldwijde cacaoprijs naar het hoogste niveau in dertig jaar. Nu maar wachten wat volgens Ward het juiste moment is om de voorraad weer van de hand te doen.

Wordt cacao en dus chocolade nu duurder?

Die kans is aanwezig. De prijs liep toch al op en nu de voorraad kunstmatig kleiner is, neemt de schaarste verder toe. De voedingsindustrie krijgt het als eerste voor de kiezen. Fabrikanten als Nestlé, Kraft, Verkade en Unilever moeten meer voor de cacao betalen. Die zullen dat doorberekenen naar de kopers van repen, hagelslag en andere artikelen waarin cacao zit.

De mogelijke prijsstijging zal weer afvlakken als de cacaobonen weer uit de loodsen komen. Bovendien gaat het om een agrarisch product, er komt altijd weer een nieuwe oogst.

Voor de cacao-boeren zal het allemaal weinig uitmaken. Mogelijk profiteren ze iets van de hogere prijzen, maar bij kleine opbrengsten van de laatste tijd is dat effect maar beperkt.