Terugblik 2015: Sjoerd Marijne merkt dat litteken langzaam heelt
In de laatste week van 2015 kijken vijf hoofdrolspelers uit de Nederlandse sportwereld terug op het afgelopen jaar. Vandaag: hockeycoach Sjoerd Marijne. Met de hulp van een mental coach krabbelt hij langzaam uit het dal waarin hij viel na zijn ontslag als bondscoach.
'Voor 2015 heb ik geen verwachtingen omdat de beste dingen je overkomen.' Met die woorden luidde Sjoerd Marijne twaalf maanden geleden op zijn eigen weblog het jaar in. Nu het tijd is om terug te blikken weet de Brabander dat wat hem in 2015 overkwam, niet valt onder de noemer 'de beste dingen'.
Want je kan er niet omheen: dit is het jaar van zijn ontslag als bondscoach van de Nederlandse hockeyvrouwen. Het jaar waarin, zoals Marijne het destijds zelf omschreef, "zijn olympische droom ineens in duigen lag."
Dat was in september. Drie maanden later wil Marijne "niet alleen maar negatief zijn, want in 2015 waren er ook mooie dingen." Maar praat net iets langer met hem door en het gesprek komt vanzelf weer op dat ene onderwerp.
"Tja, het ontslag overschaduwt natuurlijk wel alles. Het heeft een litteken achtergelaten en dat gaat heel langzaam weg", erkent Marijne, die vervolgens geen moeite doet om te verhullen dat het er allemaal flink heeft ingehakt bij hem.
Mentale begeleiding
"Het is echt heel pijnlijk en je mag best weten dat ik me nu laat coachen door een mentale begeleider. Die helpt mij om weer door te gaan." Niet iedere sporter die hulp zoekt bij een mental coach komt daar zomaar voor uit, maar voor Marijne is het vanzelfsprekend.
"Ja luister, als jij last hebt van je schouder ga je toch ook naar een fysiotherapeut? En ik kan nu wel in mijn boosheid blijven hangen, maar ik denk juist: wat kan ik hier nu mee? Mijn coach helpt me daarbij en dat vind ik heel verfrissend. Het geeft me duidelijkheid over waarom de zaken zo gelopen zijn."
Ik zat trillend achter het stuur. Heel heftig.
Want de reconstructie van hoe het is fout gegaan heeft Marijne voor zichzelf allang gemaakt. Daarover wil hij niet alles zeggen, maar wel: "Het belangrijkste is dat de bond wilde dat ik bepaalde maatregelen zou nemen vóór het EK en ik wilde die veranderingen in de selectie pas doorvoeren ná het EK."
"Ik wilde dat toernooi afwachten om daar te kunnen zien wie het zouden oppakken als er druk op stond. Het gaat er namelijk om dat je er staat als het moet en dat was dus niet altijd het geval. Dat vond ik heel interessant om te zien in Londen."
Noem het maar interessant. Tijdens de finale verspeelde Oranje in de slotfase een 2-0 voorsprong, waarna Engeland er met de Europese titel vandoor ging. "Dat was voor mij de bevestiging van wat ik al dacht, dus ik wilde na het EK toch echt die veranderingen doorvoeren."
Namen noemt Marijne niet, maar het is allang geen geheim meer dat sommige ervaren speelsters, leden van de zogenaamde 'Big Five' (Maartje Paumen, Naomi van As, Ellen Hoog, Eva de Goede en Carlien Dirkse van de Heuvel) moesten vrezen voor hun plaats in de ploeg.
'Nog nooit zoiets meegemaakt'
De kans om door te selecteren kreeg Marijne echter niet. Een maand na het zilveren EK werd hij ontslagen. "Dat kwam knetterhard binnen. Het nieuws zelf was al pijnlijk, maar de manier waarop ik het hoorde was dat helemaal. Iemand van de bond had namelijk zijn mond voorbij gepraat, waardoor ik via via hoorde dat ze zouden stoppen met mij."
Hoewel de boodschap daarom niet meer als een verrassing kwam, zal Marijne dat bewuste moment niet snel vergeten. "Ik ben niet iemand die zich snel van zijn stuk laat brengen, maar wat er toen gebeurde, had ik nog nooit meegemaakt. Ik zat trillend en duizelig achter het stuur op weg naar huis. Het was heel heftig."
Ik dacht: wat doe ik mezelf aan?
Nog steeds worstelt Marijne met de naweeën ervan. "De ene dag gaat het beter dan de andere. Zeker in het begin waren er momenten dat ik de hele dag alleen maar op de bank wilde liggen."
"Daarna ga je het langzaam een plekje geven en probeer je wat afstand te nemen. Zo volg ik de speelsters niet meer op de sociale media. Dat is niet persoonlijk hoor, maar ik wil er niet meer de hele tijd mee geconfronteerd worden dat Oranje mijn team niet meer is."
Precies daarom kon Marijne het eerder deze maand niet opbrengen om naar de Hockey World League te kijken. "Ik heb het de eerste wedstrijd even geprobeerd, maar ik dacht al snel: wat doe ik mezelf eigenlijk aan?"
En dat was nog maar de HWL, niet echt een belangrijk toernooi. De Olympische Spelen, tot voor kort zijn grote droom, moeten nog komen. Het is bepaald niet iets waar Marijne naar uitkijkt. "Maar ik ben steeds verder in het proces van afstand nemen, dus ik hoop dat ik er tegen die tijd niets meer bij voel."
"Ik moet gewoon verder en, dat klinkt misschien wat filosofisch, het leven is voor mij gewoon te kort om hier lang in te blijven hangen. Dat kan ik mijzelf en vooral mijn gezin niet aandoen."
'Ook in 2016 geen verwachtingen'
Wat 2016 dan wel voor Marijne in petto heeft? Wat het antwoord op die vraag betreft is er in een jaar tijd niets veranderd. Verwachtingen heeft Marijne namelijk nog steeds niet, "want de mooiste dingen overkomen je. Ik zie dus wel wat er komend jaar op me afkomt."