Het wordt Australië, of toch Nieuw-Zeeland
Sinds 1987, toen het eerste WK rugby werd gehouden, is er over deze finale gedroomd: Nieuw-Zeeland tegen Australië. De twee rugbygrootmachten die elk twee wereldtitels op hun palmares hebben staan (Nieuw-Zeeland in 1987 en 2011, Australië in 1991 en 1999) maken zaterdag in een onderling duel uit wie het WK rugby verlaat met de prestigieuze Webb Ellis Trophy.
Nieuw-Zeeland betreedt het heilige gras van Twickenham als favoriet, zoals de All Blacks altijd favoriet zijn tijdens een groot internationaal kampioenschap. Rugby geldt in het land - analoog aan voetbal in Brazilië - welhaast als een religie.
Ook tegen Australië, waar rugby evenzeer een volkssport is, hebben de Kiwi's de beste papieren. Nieuw-Zeeland is de regerend wereldkampioen en sinds dat WK in 2011 werd slechts een handvol wedstrijden verloren.
Australië doet echter niet veel voor de buren onder. Het verliest wel vaker, maar heeft dit WK de beste defensie en een goed moreel. Australië won namelijk deze zomer de Rugby Championship (variant van de Six Nations op het zuidelijk halfrond) in een rechtstreeks treffen met Nieuw-Zeeland. Daarnaast is er twee keer eerder een WK op Engelse bodem geweest en twee keer waren de Wallabies de beste.
Nieuw-Zeeland heeft een enorm sterke ploeg waar nauwelijks verschil is te merken tussen de basisspelers en de reserves. Mindere spelers heeft het land dus niet.
Wel is er een aantal spelers met iets extra's. Richie McCaw, de aanvoerder, is een van de beste flankers in de wereld. Tweede rijers Sam Whitelock en Brodie Retallick zijn ongeëvenaard op hun positie. En dan hebben ze twee buitenspelers in bloedvorm. Nehe Milner-Skudder zit pas sinds deze zomer bij de selectie en maakte in 7 wedstrijden al 7 tries.
En Julian Savea, alias "The bus", is bijna niet af te stoppen. Dit WK laat hij zien waarom. Hij evenaarde het try-record van 8 van de Zuid-Afrikaan Bryan Habana en zijn landgenoot Jonah Lomu.
Pooper
Bij Australië zijn het met name de verdedigende kwaliteiten die eruit springen. Vooral het duo David Pocock en Michael Hooper wordt gevreesd. Het tweetal draagt mede hierom de bijnaam Pooper. Ze jagen vaak samen op hun tegenstander, de één tackelt de tegenstander en de ander verovert de bal. Een zeldzame combinatie in het rugby, maar ontzettend dodelijk.
Het zijn de jakhalzen van de Wallabies. En dan is er nog een derde man in deze linie te vinden, Scott Fardie, die ook een uitmuntend toernooi speelt. Dat is de derde rij, maar het hele pack is ongelofelijk sterk. Scrums, rucks en mauls worden vaak gewonnen door Australië.
Het WK kende verrassingen met de overwinning van Japan op rugbyreus Zuid-Afrika en de vroegtijdige uitschakeling van Engeland. Ook was er veel drama, de Zuid-Afrikaan Jean de Villiers en de Ier Paul O'Connell raakten geblesseerd en zagen hun interlandcarrière daarmee eindigen. En dan die monsterlijke ontsnapping van Australië tegen Schotland, in de slotminuut met 1 punt verschil winnen, door een benutte penalty kick.
Het is een toernooi geworden van ongekende hoogte. Records zijn gesneuveld, en met recht mag er gezegd worden dat dit het beste WK is tot nu toe. Het is gewoon bijna jammer dat iconen Jonah Lomu en Jonny Wilkinson zelf niet meer op het rugbyveld staan om het plaatje compleet te maken. Het enige dat nog ontbreekt is de wereldkampioen.
