Hassan al blij met brons op WK: 'Terugkeren ging zo moeizaam, ik raakte in paniek'
Als moslima had Sifan Hassan haar hele leven één grote droom. Ooit, zo nam ze zich jaren geleden voor, kwam de dag dat ze zou afreizen naar Mekka om daar zeven keer om de kaäba te lopen. Het is voor moslims het belangrijkste onderdeel van de 'hadj', de bedevaart naar het islamitische heiligdom in Saudi-Arabië.
Lang bleef het bij dromen. Ook in 2022 zou het er niet van komen, dacht Hassan aan het begin van dit jaar. In het post-Tokio tijdperk maakte de 29-jarige atlete kennis met de keerzijde van haar twee gouden en bronzen olympische medailles.
Jarenlang liep ze, letterlijk en figuurlijk, het geluk tegemoet. Nu stond ze stil en kende ze misschien wel de moeilijkste maanden uit haar leven. Na vijf jaar alles opzij te hebben gezet voor Tokio 2020 was er een welverdiende vakantie. Plus die ene prangende vraag van slechts twee woorden. Wat nu?
Ik wilde eind 2021 de training wel hervatten, maar het lukte me mentaal gewoon niet om weer aan de slag te gaan. Ik was bang om uitgelachen te worden.
Na haar geweldige succes op de Spelen - met goud op de 5.000 en 10.000 meter en brons op de 1.500 meter - raakte Hassan negen maanden lang haar spikes niet aan. Ze was bang om uitgelachen te worden en raakte in paniek toen haar oude vorm niet snel terugkwam.
En zie nu, Hassan is er weer en loopt bij de WK atletiek, die vrijdag beginnen in het Amerikaanse Eugene, de 5.000 en 10.000 meter. In Tokio liep ze zelfs drie afstanden, maar de 1.500 meter slaat ze bij de WK over.
Het oorspronkelijke plan was om het er na afloop van het voorbije atletiekseizoen drie weken van te nemen, zegt Hassan via een Zoom-verbinding vanuit Park City, Utah. De olympische skipistes van de Winterspelen van Salt Lake City 2002 op 2.134 meter hoogte vormen bekend terrein.
Daar bereidt ze zich al vijf jaar voor op grote toernooien. Dat ze er nu weer staat, in de week voorafgaande aan de WK atletiek in het Amerikaanse Eugene, voelt aan als weinig minder dan een overwinning.
Worsteling
Want drie weken gepland verlof werd een periode van negen maanden waarin ze haar spikes niet aanraakte. Hassan worstelde met zichzelf en slaagde er niet in boven te komen.
Tussen haar laatste wedstrijd van 2021, de 1.500 meter-finale van de Diamond League in Zürich, en haar eerste race in 2022, de Stumptown Twilight Meet in Portland, zaten op de dag af zelfs negen maanden tijd.
Hassan: "Ik wilde eind 2021 de training wel hervatten, maar het lukte me mentaal gewoon niet om weer aan de slag te gaan. Om weer pijntjes te voelen, lichte blessures op te lopen. Ik was bang om uitgelachen te worden."
Eerste ramadan
Hassan vreesde zichzelf fysiek en mentaal op te branden als ze de training te vroeg zou oppakken. Mogelijk, zo zegt ze, speelde het onderbewustzijn wel een rol bij het voortdurende uitstel om terug te keren. "Misschien had ik zo'n lange periode nodig om het hardlopen te missen."
In plaats van aan haar fysieke gesteldheid te werken, genoot Hassan tijdens die rustmaanden met volle teugen van de anonimiteit. Weg uit de atletiek, weg uit de schijnwerpers. Weg van de stress vooral. Ze reisde naar Turkije, bezocht haar geboorteland Ethiopië, deed voor het eerst van haar leven aan de ramadan en stapte in die periode spontaan op het vliegtuig naar Saudi-Arabië.
"Dat was geen vooropgezet plan, of zo. Ik heb gewoon mijn hart gevolgd."
"Superblij" was ze dat ze zichzelf eindelijk de ruimte had gegund om in april een maand lang te vasten tussen zonsopgang en zonsondergang. "Ik had het nog nooit gedaan en wist van tevoren niet of het zwaar zou worden." De opofferingen bleken alleszins mee te vallen. "Toen ik klaar was, voelde ik me perfect."
Het bezoek aan Mekka maakte voor Hassan de vastenmaand compleet. "Het was fantastisch om daar te zijn. Alsof ik bij de Olympische Spelen was. Ik werd omringd door mensen van allerlei kleuren uit verschillende landen. Gelijkgestemden die allemaal hetzelfde doel hebben. Ze deden alleen niet aan sport."
Paniek
Het einde van de vastenperiode was voor Hassan ook het startsein om zich weer op het lopen te storten. Sinds tweeënhalve maand noemt ze zich weer atlete, al ging die doorstart gepaard met de nodige horten en stoten.
"Het terugkeren ging zo moeizaam, dat ik op een gegeven moment echt in paniek raakte. Ik was bang dat ik het oude gevoel nooit meer terug zou krijgen." Maar zie. "Drie weken geleden ging het ineens allemaal weer oké."
Als titelverdediger op de 1.500 en 10.000 meter had ze haar zinnen gezet op de wereldkampioenschappen. "Zonder de WK was ik dit jaar waarschijnlijk niet meer in actie gekomen. Dit is het enige grote toernooi dat ik loop. De EK in München laat ik schieten."
Brons op WK is ook goed
Kleine kanttekening: Hassan is naar eigen zeggen niet meer de sportvrouw die ze voor de Olympische Spelen was. "Ik ben volwassener. Slimmer. Succesvoller." En realistischer.
Het kan maar beter gezegd worden, klinkt het. Verwacht vanaf vrijdag van haar in Eugene vooral geen herhaling van het wonder van Tokio, waar ze met starts op de 1.500, 5.000 en 10.000 meter een onmogelijke trilogie succesvol voltooide.
"Ik heb altijd geleerd dat je niet kunt winnen zonder heel hard te werken. Eén medaille behalen op deze WK zou daarom al een mooi resultaat zijn."
Goud? "Perfect." Zilver? Brons wellicht? "Ook goed. Omdat ik weet waar ik vandaan kom..."
