"De eenzaamheid onder ouderen is heel groot nu. Dat merk je in alle gesprekken die je met ze voert. De kinderen komen minder langs en kleinkinderen blijven ook weg. Wij mogen volgens de regels van het RIVM wel blijven werken.
De zorg is wel veranderd. Als we nu bij iemand thuiskomen, hanteren we de regels die er zijn. Dat betekent ook dat we afstand moeten houden. Sommige dingen kunnen daarom niet meer. We kunnen bij oudere mensen geen arm geven bij het lopen, of een arm om iemand heen slaan als dat nodig is. Bij de minste tekenen van een hoestje moeten we ook wegblijven.
Er is een meneer bij wie ik al anderhalf jaar kom. Twee weken geleden is hij met andere klachten opgenomen in het ziekenhuis. Toen werd hij negatief getest op corona. Op de dag dat hij naar huis zou gaan testte hij tóch positief. Hoe dat komt weten we niet, maar gelukkig gaat het goed met hem. Maar hoe komt hij er straks uit? We moeten nu nadenken hoe we daar als mantelondersteuners mee omgaan. Daar hebben we nu al veel gesprekken over met zijn twee dochters.
Deze cliënt wil er graag op uit, naar het museum of ergens een kopje koffie drinken of lunchen. Dat gaat nu niet, maar is voor hem moeilijk om te begrijpen. De oudere generatie begrijpt niet altijd wat het coronavirus is en wat alles er omheen betekent. Dan vraagt hij straks weer: 'zullen we ergens heen?'. Dan moet ik zeggen dat het nu niet kan. Dat is een enorme beperking.
We hebben cliënten in verpleeghuizen, maar daar kunnen we niet altijd bij op bezoek. Dan doen we dus aan beeldbellen. Daar fleuren ze enorm van op. Af en toe begrijpen ze het ook niet. Dan is een praatje geweldig.
In alle gesprekken die wij voeren komt naar voren dat mensen eenzaam zijn. Een andere man die ik normaal gesproken bezoek zit in een verpleeghuis. Hij is dement. Hij komt moeilijk uit zijn woorden, maar zegt dan dat hij nooit meer iemand ziet. Dat is niet zo, maar zo ervaart hij dat wel. Als wij er dan even zijn is hij enorm blij. Dan kan hij even samen koffiedrinken en op zijn manier kletsen. Als het een beetje weer is proberen we buiten te wandelen. Nu kan dat allemaal niet.
Aan alle contacten die we nu hebben merk je dat wij écht nodig zijn. Ook andere mensen realiseren zich nu hoe belangrijk die contacten met ouderen zijn. Hoe belangrijk het is dat wij hen met zijn allen ondersteunen. We willen allemaal graag thuisblijven, maar dat kan alleen op deze manier. Doordat wij ze buiten de kinderen om steunen waar dat kan. Het is een tijd waarin ons werk heel erg dankbaar wordt. We zijn dan belangrijker ooit."