"Deze tijd is emotioneel belastend. Tijdens werk, maar ook daarbuiten. In gesprekken met mijn kinderen gaat het ook veel over het coronavirus. Mijn jongste zoon heeft er ook mee te maken als verpleegkundige.
Net tijdens het uitlaten van onze hond appte mijn oudste zoon, hij werk bij een begrafenisonderneming. Ook hij weet wat het virus doet. Hij heeft net een coronabegrafenis gehad. Dat mensen elkaar niet vast kunnen houden en op een normale manier afscheid kunnen nemen, maakte me verdrietig.
Ik denk dat veel collega's die emotionele belasting wel herkennen. Als we nou eens wisten waar we aan toe zijn, waar het naar toe gaat met deze crisis.
Op de ambulance is nu ook veel anders. Ik heb nu al verschillende coronaritten moeten doen in de regio Drechtsteden (Zuid-Holland), waar ik werk. Het eerste dat je doet is checken in ons systeem: is het covid of niet? Het geeft een extra gevoel van spanning als er staat dat er een vermoeden is van het coronavirus.
De ambulance wordt dan meteen leeggehaald en we nemen alleen de strikt noodzakelijke spullen mee, zoals zuurstof en de hartmonitor die ook de zuurstofwaarde in het bloed kan meten. En je moet je direct helemaal omkleden.
Daarbij krijgen we van te voren door of een patiënt bijvoorbeeld nog kan lopen. In veel gevallen hoef ik dan als verpleegkundige alleen het pak aan. De ambulancechauffeur blijft afgesloten in zijn cabine zitten. Dat scheelt weer een pak. Ook daar moeten we aan denken: spaarzaam met de spullen omgaan.
Alles is anders nu. Waar ik voor deze crisis iedereen eerst altijd een hand gaf, is het eerste dat ik nu doe een thermometer in iemands oor steken. En na zo'n rit ontsmetten we de hele ambulance grondig en zijn we weer inzetbaar. Door het omkleden en schoonmaken zijn we per rit al snel drie kwartier langer aan het werk.
In mijn regio is het nog relatief rustig op de spoedeisende hulp. En dat baart me zorgen. Ik denk vaak: waar zijn de mensen met pijn op de borst nou gebleven? Waarom zijn die er nu niet?
Mensen zijn bang voor besmetting. We krijgen zelfs vragen of in de ambulance waarmee we rijden eerder mensen met corona zijn vervoerd. Dat speelt mee, ze bellen minder snel omdat ze liever nu niet in een ziekenhuis willen zijn. En ze denken dat we het te druk hebben. Maar spoed is spoed.
Ik heb al een patiënt met spoed naar het ziekenhuis moeten brengen. Die het niet gered heeft, terwijl dat wel had gekund. De reden: er werd gedacht dat we het te druk zouden hebben. Bel dus wel als er iets aan de hand is, mijn collega's en ik kunnen dan inschatten of het nodig is of niet."