"Mijn afscheidsborrel zou nu ongeveer beginnen. Ik ben 65 en zou vandaag met pensioen gaan, maar heb deze week aangegeven dat ik door wil werken. Ik had me eerder al gerealiseerd dat we een zware periode tegemoet gaan als Intensive Care en dat mensen met ervaring nu heel erg nodig gaan zijn.
Ik ben gelukkig niet de enige, verschillende oudgedienden hebben zich vrijwillig aangemeld. Maar bijvoorbeeld ook mensen die op een andere afdeling zijn gaan werken en daar nu minder werk hebben, omdat niet spoedeisende polikliniek-bezoeken zijn afgezegd.
Deze week zei ik dat we ons in het oog van de orkaan bevinden, dat is nu langzaam aan het veranderen. Het wordt drukker, maar nog steeds is er sprake van stilte voor de storm. We kunnen nu nog voldoende mensen opvangen en we kunnen ruim opschalen. We hebben tijd gehad om anesthesie- en OK-medewerkers op te leiden op de IC, zodat ook zij snel ingezet kunnen worden aan de beademde bedden.
Bang ben ik niet, maar ik heb nooit eerder zoiets meegemaakt en ik werk al sinds 1989 op de IC. Het is voor sommige collega's wel spannend, merk ik. We weten namelijk niet waar dit naartoe gaat. Het aantal patiënten maakt het moeilijk, niet het ziektebeeld. Dat is in die zin niet nieuw, we hebben ervaring met longontstekingen.
Mijn familie maakt zich wel zorgen. Die hadden er in eerste instantie wel wat moeite mee dat ik nu doorwerk. Ook omdat we familieleden op leeftijd hebben; een tante van 94 die volledig afhankelijk is van ons. Ze woont nog zelfstandig, daar moeten boodschappen worden gedaan en andere dingen worden geregeld. Het is onmogelijk om haar in de steek te laten, mijn vrouw moet haar nu ondersteunen.
Ik kan haar niet in gevaar brengen, maar soms zal contact misschien toch onvermijdelijk zijn. Mijn vrouw kan niet alles doen en ik kan haar nu niet aan haar lot overlaten."
