Oranjes groeibriljant Hansen helpt als ambassadeur ook anderen naar de top
Zie hem dribbelen, agressief in de goede zin van het woord. Vastberaden om de tegenstander te dollen, gek te maken. Of het nu op een veld in Amsterdam is of ergens in de middle of nowhere in Brazilië. Een creatieve actie komt zonder na te denken bij hem op. Pats, z'n tegenstander voorbij.
Zie hem zitten, op een bank in de lobby van het Comfort Suites Hotel in Vitória, een stad aan de Braziliaanse kust. De bescheidenheid zelve. Uiterst beleefd, netjes en keurig sprekend met twee woorden. Een groot contrast vergeleken met hoe hij op het veld staat. In positieve zin.
'Niet lief voor tegenstanders'
Hij is de 17-jarige Misjonne Juniffer Naigelino Hansen. Kortweg Sontje, Sonna voor z'n teamgenoten. "Ja, het klopt wel dat ik tijdens het voetballen heel anders ben dan buiten het veld. Dat gaat automatisch, dat moet ook wel. Ik ben niet lief voor tegenstanders, ook niet met tackles en zo. Maar buiten het veld moet ik beleefd zijn."
Sontje Hansen bezet in de talentvolle aanvalslinie van het Nederlands elftal onder 17 de rechtsbuitenpositie. Een groot talent uit de jeugdopleiding van Ajax, waar hij sinds 2013 deel van uitmaakt.
Hij stroomde op z'n zestiende al door naar de onder 19 en traint zo nu en dan al mee met het eerste elftal van de Amsterdammers.
Hoe gaat dat? Belt Erik ten Hag je dan op?
"Ik kreeg eerst een appje van mijn trainer bij onder 19, John Heitinga. Dat was voor we naar Brazilië vertrokken. Ik moest me melden bij trainers Ten Hag, Reiziger en Poulsen. Ze vertelden dat ik het had verdiend om mee te trainen gezien m'n ontwikkeling van de afgelopen maanden. Ik had het mentaal goed gedaan."
Wat bedoel je daar precies mee?
"Op mentaal vlak liet ik weleens een steekje vallen, maar nu niet meer. Vorig seizoen kwam ik soms te laat, of droeg ik nog een oorbel als ik bij de club kwam en dat mag niet. Of ik droeg m'n merkschoenen tijdens de studie, terwijl ik schoenen van de club moet dragen. Maar al die zaken gaan nu allemaal wel goed."
Dat was een mooie beloning dan, zo vlak voor vertrek. Hoe vind je het hier?
"Heel mooi. De sfeer is goed en er is veel plezier in het team. We pingpongen veel. Of ik goed ben? Wel een beetje, maar niet zoals Tein Troost, Calvin Raatsie, Romano Postema of Dirk Proper. Zij zijn vet goed. Ik speelde tegen Romano en hij serveerde gelijk met een rare effectbal. Dat kon echt niet, haha."
Zondag begint voor jullie het WK tegen Japan en jij gaat ongetwijfeld spelen. Wat zijn jouw taken?
"Ik moet de bal snel verplaatsen van links naar rechts en tussen de linies komen. Verdedigend moet ik de backs helpen en m'n taken uitvoeren bij druk zetten. Maar als we aanvallen, mag ik m'n creativiteit tonen. Ik wil sowieso scoren en een assist geven."
"Ik wil ook veel plezier maken, dat is het belangrijkste voor me. Het veld opstappen met hetzelfde gevoel als vroeger, toen we op de pleintjes voetbalden. Dan voel je je vrij. En als je zo voetbalt, ben je op je best. Dan kan ik makkelijker mensen passeren."
"Nu speel ik niet zoveel meer buiten. Dat komt ook omdat m'n broer Ricky niet meer bij mij woont. Hij voetbalt sinds dit seizoen in São Paulo. Ja, hij komt zeker kijken dit WK. Maar wanneer ik thuis ben en ik speel FIFA op de Playstation, denk ik: ik zou nu naar buiten gaan als Ricky hier zou zijn. Buiten voetballen, panna's uitdelen aan elkaar."
Mis je hem?
"Jawel, jawel. Ik woon nu samen met m'n moeder en haar vriend in Hoorn. Ik ben niet veel buiten, daar heb ik geen tijd voor. Alleen in het weekend."
Je hebt een bijzondere band met je moeder.
"Klopt, ik lijk qua karakter heel erg op haar en ben echt een moederskindje." Hansen begint te lachen: "Ik geef haar altijd knuffels en kusjes, maar dat vindt ze niet leuk. Wanneer ze aan het koken is, doe ik expres een beetje klef. Mijn lievelingsgerecht van haar is rijst met kip."
Je bent ambassadeur van Stichting Leergeld. Hoe is dat ontstaan?
"Toen ik jong was, zorgde m'n moeder alleen voor twee kinderen. Ze kon niet meer werken vanwege haar gezondheid en had niet genoeg geld om onze contributie te betalen bij Always Forward, de club waar ik toen speelde. Stichting Leergeld hielp ons toen. Zij betaalden onze kleding, waardoor m'n moeder wel de contributie kon betalen."
"Toen ik bij Ajax ging spelen, wilden wij iets terug doen voor de Stichting. Zo ben ik ambassadeur geworden. Een keer in het jaar komen verschillende talenten samen om geld in te zamelen. Sommigen dansen of zingen en ik ga dan voetballen. Samen met m'n broer schoot ik eens tien keer een bal in een wasmachine, waardoor we 500 euro ophaalden."
Bekijk hieronder het doelpunt van Sontje Hansen in de EK-finale van afgelopen mei tegen Italië:
Hoe voelt het om zoiets terug te doen?
"Ja, dat is mooi. Zo kan ik andere kinderen helpen die willen sporten, maar dat niet kunnen omdat hun ouders dat niet kunnen betalen. Kinderen die hetzelfde hebben meegemaakt als ik."
"En nu ik een contract heb bij Ajax, geef ik m'n moeder iedere maand geld. Dat geef ik uit mezelf, ja. Ik wil dat aan haar geven, omdat ze altijd voor mij zorgt. Dat doe ik uit liefde. Uit liefde voor m'n moeder."
En nu kun je als eerste Nederlander ook nog eens wereldkampioen voetbal worden.
Hij lacht: "Ja, ik heb ook steeds het gevoel dat we wereldkampioen gaan worden. En meestal wanneer je een goed voorgevoel hebt, gebeurt dat ook. Voor de EK-finale die we wonnen, voelde ik dat ik zou gaan scoren. En dat gebeurde (Hansen maakte de 1-0, red.) En nu voel ik het ook: ik ga in de WK-finale scoren."
