'Wolven zijn welkom in Overijssel', maar provincie gaat daar niet over

"De wolf is welkom in Overijssel", zeggen verschillende partijen in hun verkiezingsprogramma. Maar voor wolven maakt dit niets uit, de Provinciale Staten gaan daar niet over.

De wolf is nationaal en Europees beschermd en mag gaan en staan waar hij wil. En dat doet hij ook. Overijssel, waar ongeveer de helft van de wolven Nederland binnen komt wandelen, heeft inmiddels de nodige ervaring met de nieuwkomer.

Vorige zomer kreeg schapenboer Nico Kalter de wolf op visite, zoals hij het zelf eufemistisch uitdrukt. "Ik kwam 's morgens bij de schapen en het was een compleet bloedbad. Sommige dieren waren al dood, andere waren er zo slecht aan toe dat we ze hebben moeten euthanaseren. Eenendertig in totaal."

De schapen zijn nu in de stal aan het lammeren, maar als het vanaf april mooi weer is gaan ze naar buiten. Daar heeft Kalter nu al de nodige stress van. "Afgelopen herfst en winter was het rustig, maar de laatste weken zijn er hier in de omgeving toch weer een paar aanvallen geweest. We hebben dan wel hekken van 1.20 meter hoog met stroomdraden en al, maar als een wolf het wil komt hij toch wel bij de schapen. Hij springt eroverheen of graaft eronderdoor. Niets houdt hem tegen. Behalve een kogel. Daar heeft hij denk ik het meest een hekel aan." Dat laatste zegt hij met een lachje om de mond.

En dan is er nog de angst dat een wolf zich vergrijpt aan een mens. Chris Kalter, een van Nico's zonen die ook schapen houdt, laat zijn jonge kinderen in elk geval niet alleen achter in een weiland als hij verderop naar zijn dieren gaat. In de woorden van opa Nico: "Stel je voor dat er net een wolf in het hoge gras ligt uit te buiken en hij ziet zo'n kleuter voorbij komen."

Leo Linnartz, een van de grootste wolvenkenners van Nederland, snapt dat mensen bang zijn voor de wolf. "Niemand in Nederland is wolven gewend. Maar misschien is het goed te bedenken dat elk jaar heel veel Nederlanders op vakantie gaan in gebieden waar het wemelt van de wolven: de Pyreneeën, de Alpen, de Abruzzen in Italië, grote delen van Noord- en Oost-Europa en niemand maakt zich dan zorgen over de wolf. Terecht, want de kans dat een wolf mensen aanvalt is echt verwaarloosbaar klein."

Linnartz is betrokken bij een proef in het oosten van Overijssel waar wordt gekeken of je met schrikdraad en grote honden wolven voldoende op afstand kunt houden. Bij schaapskooi Het Wierdense Veld tussen Wierden en Nijverdal lopen een paar van die witte berghonden onophoudelijk te blaffen tegen alles wat beweegt.

"Eeuwenlang moesten schapenhouders het doen met doornstruiken en dit soort honden. Meestal is dat afdoende. Je moet wel zorgen dat het schrikdraad goed is aangebracht. Eén draad op voldoende hoogte en eentje dicht bij de grond om te voorkomen dat een wolf gaat graven. Ze krijgen dan snel genoeg in de gaten dat je dus maar beter van schapen af kunt blijven. En het mooie is dat ouderwolven dat dan ook weer doorgeven aan hun jongen."

Als het toch misgaat, is er een compensatieregeling. Dode dieren worden vergoed, net als de kosten voor de dierenarts en het afvoeren van de kadavers. Schapenboer Nico Kalter heeft daar ook gebruik van gemaakt. Toch vindt hij het allemaal veel te veel gedoe: "Zo'n hek moet je onderhouden, je moet het gras er elke twee weken maaien, anders werkt het schrikdraad niet. En dat alleen omdat een handvol mensen zo nodig een wolf in Nederland wil hebben. Ik zou liever zien dat we die dieren meteen afschieten zodra ze zich laten zien. Dan voorkom je een heleboel problemen."

Er zijn partijen in Overijssel die er net als Kalter geen moeite mee hebben om een wolf die overlast geeft uit de weg te ruimen. Maar zoals gezegd, zij gaan er niet over.