Dolblije Feyenoord-fans, 'het voelt als toen mijn kind werd geboren'

Rotterdam is rood-wit gekleurd. Supporters uit het hele land zijn naar de stad gekomen om niets te hoeven missen van de huldiging van hun club. Ze hebben dan ook lang moeten wachten, want de laatste keer dat Feyenoord de titel behaalde was achttien jaar geleden. Supporters beschrijven deze dag als "emotioneel" en "euforisch".

Martin van Hees is met zijn vrouw en kinderen bij de huldiging. Achttien jaar geleden was hij er ook bij, toen samen met zijn vrouw. Dat zijn kinderen er nu bij zijn is voor hem emotioneel. "Ik heb nog steeds een brok in mijn keel. Ik had niet verwacht dat dit ooit nog zou gebeuren. Je kan het nu eindelijk uitleggen aan je kinderen, je vertelt het ze wel maar nu kunnen ze alles gewoon zelf meemaken."

Het is vandaag daarom een bijzondere dag voor Martin. "Dat gevoel kan je gewoon niet omschrijven. Ik was gisteren zenuwachtiger dan voor mijn bruiloft."

Toch doet hij een poging: "je kan het vergelijken met de geboorte van je kind. Zo'n gevoel heb ik nu."

'Ik laat alles gaan voor Feyenoord'

Een stuk verderop staat John van Vliet met zijn moeder Angela. Ze staan helemaal vooraan en hebben goed zicht op het stadhuis. "Het is zo lang geleden, mijn zoon was nog een klein mannetje achttien jaar geleden", zegt Angela. John kon dan ook niet wachten tot deze dag, want Feyenoord is alles voor hem. "Ik laat alles gaan voor Feyenoord. Al word ik ontslagen of van school gestuurd, het maakt me niet uit. Feyenoord staat op de eerste plek".

Dit is dan ook een onvergetelijke dag voor John. "Ik heb hier heel erg naar uitgekeken. Ik kende de beelden van achttien jaar geleden, maar nu ben ik er gewoon zelf bij. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven. Ik ben dolgelukkig. Feyenoord is alles voor mij". Zijn moeder vult aan: "we hebben zo gehuild gisteren, dit is fantastisch".

Behalve vreugde, is er ook een hoop emotie bij moeder en zoon. "Een paar jaar geleden is een goede vriend van ons overleden. Hij was een Feyenoordsupporter in hart en nieren. Hij had hier zo graag bij willen zijn. We staan hier ook namens hem."

Angela laat de ketting zien die ze om haar nek hangt. "Dit is zijn kruis. Hij is er gewoon bij", zegt ze terwijl ze een kus geeft op de ketting.

'Ik heb zo lang moeten wachten'

De beste plek is misschien wel voor supporter Sonja. Ze staat helemaal vooraan direct voor het stadhuis. "Ik heb hier achttien jaar naar toe geleefd."

In 1999 gaf Sonja haar Feyenoordsjaal aan oud-trainer Leo Beenhakker toen hij zijn eerste training gaf. "Ik zei toen: die wil ik terug als we kampioen worden. En dat gebeurde toen ook." Vol trots vertelt ze: "hij droeg die sjaal ook tijdens de huldiging." De sjaal heeft ze netjes teruggekregen en ligt nu veilig thuis.

En nu achttien jaar later staat ze weer op de Coolsingel. "Ik ben in mijn uppie gekomen, maar ik ben allemaal bekenden tegengekomen. We zijn eigenlijk een grote familie." Ze is extra vroeg van huis vertrokken om niets te hoeven missen. "Om half zes ben ik opgestaan. Ik heb nog een tijdje moeten wachten tot de hekken opengingen en toen heb ik gerend om op dit plekje te kunnen staan."

Wat deze dag voor Sonja betekent? "Ik heb gisteren gejankt en ik zal vandaag ook weer een paar keer moeten janken. Ik heb hier zo lang op gewacht."