Hoe Dumoulin vorig jaar de Giro d'Italia won
Opeens zit hij daar gehurkt in de berm. Blote billen, spierwit zoals de bovenarmen van wielrenners altijd iets witter lijken dan bij normale mensen. De roze trui hangt verfrommeld over zijn stuur.
Vanaf de top van de Stelvio voelde hij het al. Ploegmaat Laurens ten Dam was al een paar keer naar de ploegauto gereden voor een Norit. Niets helpt. Wat te doen? 'Hou vol', schreeuwt Dumoulin in zichzelf. 'Hou vol nou. Kom op, hou vol.. nee, het gaat niet meer. Schijt.'
Het is 23 mei 2017, even na 16.00 uur. De koninginnenrit van de Giro d'Italia, met onderweg de legendarische beklimmingen van de Mortirolo en de Stelvio, is toe aan de finale.
Tot dat moment heeft Tom Dumoulin geheerst in de 100ste editie als Miguel Indurain of liever nog Eddy Merckx in hun beste jaren. Ruim tweeënhalve minuut voorsprong heeft hij op Nairo Quintana, bijna drie minuten op de winnaar van vorig jaar Vincenzo Nibali.
Als Dumoulin zich weer in zijn wielerbroek hijst, is die voorsprong al bijna weg. De Giro verliezen omdat je moet poepen? Dat nooit!
Etappe 4 - Cefalù-Etna ("Ik kon me niet inhouden")
De Giro is vier dagen oud en Dumoulin heeft het naar zijn zin op Sicilië. Wát een verschil met het jaar daarvoor. Destijds reed hij zich helemaal kapot in de proloog in Apeldoorn. Iedereen wilde iets van hem die dagen. In de tijdrit liep het niet. Maar toch pakte hij de roze trui, op zijn tandvlees. Mooi wel.
Met zes roze truitjes in zijn koffer zag hij thuis op de bank hoe Steven Kruijswijk in extremis de eindzege verspeelde. Zelf een gooi doen naar het podium was nooit zijn bedoeling geweest.
Dat was toen. Nu wil hij echt weten waar hij staat als klassementsrenner. Hij heeft zich methodisch voorbereid, zoals hij dat altijd doet. Het is de geneeskundestudent in hem. Alles willen weten, alles controleren.
Hij is kilo's kwijt, heeft vooral op hoogte getraind en weet precies hoeveel watts hij op welk moment kan rondtrappen. Niets is aan het toeval overgelaten. Geen excuses meer, dit moet zijn doorbraak worden.
Bij de eerste test bovenop de Etna blijft het vuurwerk uit tussen de favorieten. Daarvoor waait het veel te hard. Toch laat Dumoulin even zijn benen spreken. Een speldenprikje is het, meer niet. Gewoon omdat het kan. Sloeg eigenlijk nergens op. Maar Dumoulin voelt dat het goed zit.
Etappe 9 - Bisaccia-Blockhaus ("Ik sta hier met een kutgevoel")
Het is 14 mei, een uur of negen 's avonds. Dumoulin zit nog aan de pasta, aan de rand van de tafel staat een lege stoel. Daar had Wilco Kelderman moeten zitten.
Eigenlijk had het feest moeten zijn. Vandaag heeft Dumoulin op de machtige Blockhaus bewezen met de beste klimmers van de Giro mee te kunnen. Toen Quintana vertrok, bleef hij lekker zitten. Een voor een slokte hij ze op, met zijn eigen verschroeiende tempo.
Onderweg was hij even boos geworden op die Mollema, die maar in zijn wiel bleef plakken. Maar de schade is minimaal. Alleen Quintana bleef buiten schot. En dat is prima.
Toch zit Dumoulin met een rotgevoel aan de pasta. Nog nooit had hij Wilco zo goed zien rijden. Als hij op iemand zou kunnen vertrouwen in de loodzware laatste week, dan was het Wilco wel. En dan stopt zo'n 'eikel' van een motoragent zomaar in de berm.
Wilco had geen schijn van kans. Zelf kon hij er nog net langs. Mazzel.
Etappe 10 - Foligno-Montefalco ("Meedoen om de Giro-zege was altijd het plan")
Het rood-wit-blauw zit strak om zijn lijf. Net iets strakker dan comfortabel is, zoals de ellebogen net iets te dicht op elkaar op het tijdritstuur zijn geperst. Honderden uren heeft Dumoulin in de windtunnel doorgebracht, hem hoef je niets meer te vertellen over tijdrijden. Niet voor niets hoort hij tot de besten van de wereld. Maar kan hij het ook met zijn nieuwe klimmersbenen. Ja dus!
Dumoulin rijdt iedereen aan gort. Als de stofwolken zijn opgetrokken bedraagt zijn voorsprong op naaste belager Quintana 2.23 minuten. Bauke Mollema is derde.
Tom straalt op het podium. Zijn eerste roze trui dit jaar zit meteen lekker ruim.
Etappe 14 Castellania-Oropa ("Soms ben ik wel een slim manneke")
Op zaterdag 20 mei begint de hel. Als eerbetoon aan de 100ste editie van de Giro heeft de organisatie een apocalyptische laatste week uitgetekend. Zeven bergetappes, de een nog zwaarder dan de ander. Een nachtmerrie voor negentig procent van het peloton. Een droom voor de Quintana's van deze wereld.
De eerste uitdaging is de steile slotklim naar het Santuario di Oropa. Dumoulin kijkt ernaar als een trainingsrit. Twintig minuten volle bak omhoog, zoals in de testen van januari. Daar is hij altijd goed in.
Het zal wel, denkt Quintana. De Colombiaan, die Dumoulin consequent El Lider noemt alsof hij diens echte naam niet kan onthouden, heeft hele andere plannen. Als het echt bergop gaat, kan niemand hem kloppen. Vanaf vandaag zal hij zijn Nederlandse prooi binnen hengelen. Het hoeft niet ineens, elke dag een beetje is genoeg.
Aan de voet van de klim plaatst Quintana zijn aanval. Nibali springt in zijn wiel, maar moet de inspanning bekopen. Dumoulin rijdt zijn eigen tempo. En verdraaid, een paar kilometer onder de top zit hij weer in het wiel bij Quintana. Erop en erover, denkt Dumoulin, even plagen.
De laatste kilometer gaat steil omhoog over witte keitjes met het heiligdom als eindpunt. De weg naar de hemel. Dumoulin bijt op zijn tanden, schakelt nog een keer bij en snoept Zak (de bijnaam van de onstuimige Rus Ilnoer Zakarin) nog net de ritzege af.
Veertien seconden later komt Quintana ontnuchterd over de streep. Hij kon Dumoulin niet volgen in de slotfase. De volgende ochtend gaat hij even op de koffie bij Nibali.
Etappe 15 - Valdengo-Bergamo ("Doorrijden was niet netjes geweest")
Een dag later op weg naar Bergamo regent het aanvallen op het roze van Dumoulin. Maar hij geeft geen krimp, met dank aan routinier Laurens ten Dam. Milaan is nog ver, maar er lijkt geen vuiltje aan de lucht.
Dumoulin groeit steeds meer in zijn rol als patron van het peloton. Onderweg legt hij de koers zelfs even stil om de gevallen Quintana te laten terugkeren, zoals Bernard Hinault dat deed in zijn beste jaren.
Is dat verstandig? Sympathie telt niet in het wielrennen. Sterker, zijn concurrenten Quintana en Nibali zijn in hun trots gekrenkt. Zes grote Rondes hebben de twee gewonnen. Hoeveel heeft Dumoulin gewonnen? Wie denkt hij wel niet dat hij is?
Etappe 17 - Tirano-Canazei ("Ik hoop dat ze het podium verliezen")
In de Dolomieten krijgt Dumoulin de rekening gepresenteerd. Quintana en Nibali zitten met elkaar in de slag, daar kan geen misverstand over bestaan.
Na het poepincident in de koninginnenrit is Dumoulin aangeschoten wild. Zijn voorsprong is nog maar een halve minuut op Quintana en een ruime minuut op Nibali. Ze vallen om beurten aan, maar het roze geeft geen krimp. Sterker, hij speelt met zijn concurrenten.
In de slotfase blijven de drie elkaar aanstaren, terwijl de een na de andere renner uit de toptien demarreert. De Fransman Thibaut Pinot profiteert het meeste, maar ook Bauke Mollema en Steven Kruijswijk pakken tijd terug.
Na afloop zitten Dumoulin en Quintana nog minutenlang naast elkaar op de hometrainer. Ze gunnen elkaar geen blik waardig. Maar de Nederlander kookt van binnen.
Tegenover de pers spreekt hij zijn mond voorbij. Hij klaagt over het uitblijven van een Nederlands pact. En hij klaagt over het bondje van zijn concurrenten. "Ik hoop dat Quintana en Nibali het podium verliezen."
Etappe 18 - Moena-Ortisei ("Dit mag niet als leider")
Tom is zich dood geschrokken van zijn eigen woorden. Op het startpodium verontschuldigt hij zich bij Nibali, die hem de meest arrogante renner ooit had genoemd. En ook met Mollema en Kruijswijk heeft hij wat goed te maken.
Dumoulin neemt zijn diplomatieke missie serieus. Adjudant Ten Dam is zijn kopman de halve dag kwijt. De roze trui zit in de staart van het peloton te keuvelen. Met Kruijswijk, met Mollema, met Van Garderen. Steun zoeken, dat is ook de taak van een patron.
Die dag speelt Dumoulin de patron, maar maakt de fouten van beginneling. Terwijl hij rustig ouwehoert achterin, zetten zijn eigen ploeggenoten vooraan de gashendel open. Ze hebben geen idee waar hun kopman is.
Movistar weet dat wel, want sinds twee dagen heeft Quintana een spion rondrijden bij Dumoulin. José Joaquín Rojas trekt even aan zijn boordje en fluistert in zijn microfoon. Vamos!
Het peloton breekt en Dumoulin moet zich forceren in de achtervolging. Dat breekt hem op in de slotklim naar Piancavallo. Twee dagen voor het einde is de Nederlander het roze kwijt. Quintana is de nieuwe leider.
Maar de achterstand is speelbaar. In de tijdrit moet Dumoulin een minuut kunnen goedmaken. Nog een keer alles op alles. Nog een bergrit.
Etappe 20 - Pordenone-Asiago ("Ik ben Bauke eeuwig dankbaar")
Als Dumoulin zich languit op een matras in de bus van Sunweb naar het hotel in Bergamo laat rijden, laat hij de laatste bergrit nog even de revue passeren. Hij heeft geluk gehad. Duizend doden is hij gestorven, terwijl hij zijn concurrenten voor zich uit zag rijden. Meter voor meter reden ze bergop bij hem weg. Eigen tempo, op de tanden bijten, niet forceren.
In de laatste kilometers krijgt hij eindelijk steun van Bauke Mollema, Bob Jungels en Adam Yates. Een kwestie van gelijke belangen. Of gunnen ze hem dan toch die roze droom?
Dankzij de samenwerking verliest Dumoulin slechts 15 seconden, waarmee zijn achterstand op het roze binnen de minuut blijft. En dus begint hij als favoriet aan de afsluitende tijdrit naar Milaan. Dumoulin is het trio 'eeuwig dankbaar' .
Etappe 21 - Monza-Milaan
Na 37 jaar heeft Nederland eindelijk weer een winnaar van een grote Ronde. Jan Janssen en Joop Zoetemelk gingen hem voor. Maar zij wisten nooit de Giro te winnen.
Bij het opstaan gieren de zenuwen al door zijn lijf. Er zijn geen excuses meer. Met 29,3 kilometer aan vlakke tijdritkilometers kan het eigenlijk niet meer mis gaan. De buitenwereld gaat ervan uit dat de zege al binnen is. Maar er kan nog zoveel mis gaan. In iedere bocht schuilt gevaar. Wat als hij lek rijdt?
De laatste uren voor de start drentelt hij wat door de paddock van het racecircuit van Monza. 'Poepnerveus' is hij. Tergend langzaam tikt de tijd weg. Tot het 16.47 uur is. Vijf, vier, drie, twee, een...go!
In de door Jos van Emden gewonnen tijdrit doet Dumoulin wat van hem verwacht wordt. En meer. De 26-jarige tijdritmachine uit Maastricht declasseert de concurrentie, zoals hij dat ook al deed in de eerste tijdrit.
Hij schrijft geschiedenis door de 100ste Giro d'Italia te winnen. Vanaf nu hoort Tom Dumoulin erbij. Hij is een ronderenner om rekening mee te houden. Een échte patron.
