En Route: Op 'Le point zéro' in Parijs is Macron al president

• Noortje Deutekom

Point zéro des routes de France, in het hart van Parijs. Het is een onopvallende steen voor de voordeur van de wereldberoemde kathedraal de Notre Dame; de plek waar iedere roadtrip door Frankrijk zou moeten beginnen. Dus ook die van mij.

De zon schijnt, de Notre Dame glimt. Parijzenaren genieten op het terras, toeristen staan in de rij voor de kathedraal in het centrum van de stad. Als het niet zou zijn aangekondigd, zou niemand hier weten dat Frankrijk vanaf volgende week een nieuwe president gaat kiezen.

Maar wie de eerste de beste kiosk binnenloopt, kan niet langer om de verkiezingen heen. Op de voorpagina van iedere krant staat een bekend politiek gezicht. Binnenin staan de pagina's volgeschreven met verhalen over boze Fransen. Het zijn mensen die hun buik vol hebben van migratie en werkloosheid. Ze zijn de politiek beu en schreeuwen om verandering.

Marie Ngazang is 44 en woont haar hele leven al in Parijs. Ze zit op een bankje voor de Notre Dame samen met haar kleine nichtje. Ze rusten uit. "Boos?", vraagt ze. Ze lacht: "Nee, ik ben niet boos, het enige dat me niet aanstaat aan Parijs zijn de hoge prijzen."

Waar komen dan toch al die verhalen over boze Fransen vandaan? Zijn die onzin? Nee, natuurlijk niet, antwoordt Marie. "Hier in Parijs is het goed. Hier is geld en er zijn banen", zegt ze. Zelf werkt ze in de financiële wereld, ze heeft niets te klagen. "Maar ik begrijp heel goed dat sommige Fransen daar heel anders over denken."

En ook al is Marie dan misschien niet ontevreden, tijd voor verandering is het wel, zegt ze. Ze is blij dat ze dit jaar eens op een andere partij kan stemmen dan normaal. Ze stemt op Emmanuel Macron en daar heeft ze niet lang over na hoeven denken.

Ongelijk

Een jaar geleden stapte de minister van Economische Zaken Emmanuel Macron uit de socialistische partij en begon zijn eigen beweging. Het werd En Marche. Niemand gaf er een stuiver voor, maar Emmanuel Macron bewees het ongelijk van iedereen en maakt inmiddels zelfs kans om de nieuwe president van Frankrijk te worden.

Parijs is een van de plekken waar hij de meeste stemmen hoopt binnen te slepen. Ook daarin lijkt hij te slagen. Bijna niemand hier zegt voor iemand anders te kiezen. "Mijn stem heeft hij", zegt Marie.

Christoph is leraar. Hij is 47 en geniet van het leven in Parijs. "Ik heb een leuke baan, ik ben blij." Natuurlijk gaat hij zondag stemmen en wat hij gaat stemmen wil hij ook best zeggen: Macron. "Het wordt hoe dan ook Macron." Hij glimlacht trots.

Hij realiseert zich dat de mensen buiten Parijs liever een andere president zien. Ook Christoph heeft de uitslag van de verkiezingen in de Verenigde Staten en de uitslag van het brexit-referendum natuurlijk gezien. "In New York vloeiden de tranen toen Trump won, maar niet ver daar vandaan, in de rustbelt, stonden Amerikanen te juichen. En waar een overgrote meerderheid van de Londenaren tegen een brexit stemde, stemden hun landgenoten op het platteland massaal vóór."

Zo is ook Parijs voor veel Fransen heel ver weg. Christoph weet dat. De rechts-populistische Marine Le Pen en de radicaal-linkse Jean-Luc Melénchon zijn de grootste rivalen van Emmanuel Macron. Stemmen is dit jaar belangrijker dan ooit, zegt Christoph. Want het populisme is enorm in opkomst momenteel. Alleen door te stemmen kunnen we het tegenhouden.

Eleonore Bayrou is 18 jaar, ze loopt stevig door. Duidelijk geen toerist. Eleonore woont in Lyon, blijkt nadat ze haar oordopjes uit haar oren heeft getrokken. "Maar volgend jaar wil ik hier in Parijs gaan studeren." Een studie economie wordt het, daar is ze al uit. En ook zij weet precies op wie ze gaat stemmen. "Ik mag dit jaar voor de allereerste keer mijn stem uitbrengen en die gaat naar Macron."

"Waarom ik op hem stem?", vraagt ze alsof het een vanzelfsprekendheid is. "Ik ben voor een sterke Europese Unie. Ik wil dat Frankrijk in de Europese Unie blijft. Het is belangrijk voor onze economie, voor onze ontwikkeling en voor de stabiliteit van ons land."

Op een bankje vlak bij de Notre Dame zit Anthony toe te kijken. Het is een gigantische grijze man van 68. Samen met zijn vrouw geniet hij van het voorjaarszonnetje. Anthony is een van de weinigen die hier hardop zegt dat hij niets moet hebben van de nieuwkomer en zijn En Marche. "Hij verkoopt praatjes en is bovendien veel te jong."

Anthony wijst naar een groep zwaarbewapende agenten. "Kijk om je heen. Het loopt hier vol met agenten." Jonge gasten lopen in groepjes van vijf rondom de Notre Dame. Ze turen over het plein. Al de hele dag houden ze de boel in de gaten.

"Dit is toch niet normaal?", zegt Anthony. En daarom zoekt hij iemand met een stevige agenda op het gebied van veiligheid. Ja, het wordt Fillon van Les Républicains. Net als de vorige keer. Of hij dat voor de camera wil vertellen? "Absoluut niet."