Jahanbakhsh maakt ouders trots

Ze spelen in de eredivisie en zijn actief op het WK in Brazilië. Vijf buitenlandse voetballers, die we kennen van de Nederlandse velden en die hopen te schitteren op het grote toneel van het mondiale voetbal. Maar wie zijn ze, waar komen ze vandaan en wat drijft hen? Alireza Jahanbakhsh degradeerde afgelopen seizoen met NEC uit de eredivisie. Op het WK heeft hij een plek in de selectie van Iran.

'Wie gaat er voor je zorgen?' En 'wie gaat het er voor je koken?' Het zijn vragen die iedere bezorgde moeder aan een puberende zoon kan stellen. Jahanbakhsh kreeg ze op zijn vijftiende. Hij ging van het kleine dorpje Qazvin naar de grote stad Teheran, drie uur rijden van vader en moeder. "Mijn moeder was erg verdrietig. Ze vroeg of ik niet een paar jaar kon wachten, ze vond me te jong om voor mezelf te zorgen."

Heimwee

Maar Ali ging. Voetballen in de grote stad, bij een grote club: Damash Karaj. Op de voetbalacademie van de club had hij het zelf ook moeilijk. "Ik had heimwee in het eerste jaar, maar gaandeweg begon ik me steeds beter te voelen. Op de academie begeleiden ze je goed. Niet alleen op voetbalgebied, maar ook daarbuiten. Dat heeft me geholpen."

Bovendien voelde Ali de steun en het vertrouwen van zijn vader, een hardwerkende werknemer van een fietsenfabriek. Hij begreep de ambities van zijn zoon en sprak die ook uit. "Als je een doel hebt, ga ervoor. Ik volg je. Als je iets nodig hebt, ook al is het middenin de nacht, ik ben er voor je. Ik vond het mooi dat hij dat zei. Ik heb ook echt geleerd om al vroeg een man te worden."

Ali Ali Ali

Drie maanden geleden kwamen zijn ouders naar Nederland om hem te zien spelen. Daar zagen ze dat hun zoon de goede weg had gevolgd. Ze glommen van trots. "Ze genoten het meest van het publiek dat mijn naam scandeerde. 'Ali, Ali, Ali', zongen de supporters. Dat vonden ze prachtig. Mijn vader had wel wedstrijden in Iran gezien. Daar werd ik ook toegezongen, maar daar kennen ze me natuurlijk. Dat het in Nederland ook gebeurde, vond hij heel wat."

Voor zijn moeder was het nog specialer. "In Iran krijgen vrouwen geen toestemming om naar een voetbalstadion te gaan", vertelt Ali. "Mijn moeder had mij dus nog nooit zien spelen. Ze was trots. Ze zag dat ik het goed had."

Goede trainer

Jahanbakhsh vindt het nog veel te vroeg om trots te zijn op zichzelf. "Ik sta pas aan het begin van mijn carrière. Ik wil nog veel beter worden. Pas als ik nog meer heb bereikt, dan kan ik trots zijn. Dat is nu nog veel te vroeg."

Als hij een goed WK speelt bijvoorbeeld. Dat behoort volgens Jahanbakhsh tot de mogelijkheden. "We hebben een heel goede trainer: Carlos Queiroz. Hij is heel slim en heeft veel ervaring. Wij hebben een goede kans om de volgende ronde te bereiken. Argentinië is natuurlijk de favoriet in onze poule. Bosnië-Herzegovina, Nigeria en wij hebben gelijke kansen."