Blog: is het glas halfvol of halfleeg?

Door verslaggever Marcel Goedhart

Het had iets desolaats, soms ook iets treurigs, het International Broadcast Centre in Sotsji, van waaruit de NOS en de andere televisieomroepen opereerden. Alsof er een neutronenbom was ontploft. Op zoek naar de Zwitserse tv, belandde ik in een enorme verlaten bouwval. Komisch was het wel. Het verschil met hoe het er aan toe ging tijdens de gewone Winterspelen moet immens groot zijn geweest.

Het Amerikaanse televisiestation NBC zat hier toen met tientallen mensen, zelfs met een eigen Starbucks koffietent, hoorde ik. Tijdens de Paralympische Winterspelen werkte er nog een handjevol mensen. NBC zond de Paralympische Spelen wel uit, maar veelal op tijdstippen waarop ze in de Verenigde Staten lagen te tukken.

Nieuwe denken

Was het dan werkelijk zo sneu gesteld met de televisie-aandacht voor de Paralympische Winterspelen?

Het is maar hoe je ernaar wilt kijken. Bij de RAI, de publieke omroep van Italië, werkten in Sotsji zo'n 50 mensen. Dat was best een hoop, met uitzendingen de hele dag door.

Lorenzo Roata is een grote meneer bij de RAI, hij deed het wielercommentaar bij de Giro en presenteerde zijn programma in Sotsji. Hij heeft de looks van een jonge Kees van Kooten en vertegenwoordigt het nieuwe denken: "Sport is sport. Of het nou rolstoelbasketbal is of gewone atletiek. Ik kijk liever naar ijssleehockey dan naar het gewone ijshockey."

Zover ben ik nog niet.

'Superhumans'

Het Britse commerciële Channel 4 maakte de Paralympische Zomerspelen in Londen groot, met schitterend gemaakte reportages en clips. 'Meet the superhumans' was hun motto. Tijdens deze Paralympische Spelen in Sotsji waren ze er weer. Met elke dag, tussen de vijf en negen uur zendtijd. Niet slecht. Vier jaar geleden moesten de Britten het nog doen met één schamele documentaire. Tel uit je winst.

De Paralympische Spelen zijn een vat vol verhalen. Ze zijn ontroerend, verbijsterend en hoopgevend. Daarom wil je kijken. Neem het verhaal van Bart Verbruggen, een Nederlandse skiër. Bart is er een van een drieling. En bij zijn geboorte wilden de dokters de stekker eruit trekken. Maar zijn ouders verhinderden dat.

"Gelukkig", zegt Bart. Hij is de jongen, die er eigenlijk niet had mogen zijn. Hij gleed in Sotsji van de helling. Half spastisch, met een klapperend been, maar met een volmaakt gevoel in zijn hoofd.

Halfvol

Bij de sporters was het glas altijd halfvol, daar kan ik nog een boel van leren. Maar is het genoeg, die mooie verhalen? Want wil je echt serieus worden genomen worden als atleet, dan gaat het uiteindelijk om de prestaties.

In het café van de ARD, de Duitse publieke omroep zaten ze lekker te genieten van de Duitse gouden medailles. Dat trok kijkers. Ook bij Channel 4 waren ze erg blij met de Britse successen. De blinde skiërs waren een lust voor het oog. Ontroerende tv met medailles.

En dat was nou net ons probleem bij deze Winterspelen. Snowboardster Bibian Mentel won de eerste medaille. Een mooie, een gouden. Maar pas op het eind van de Spelen.

Verschil

De NOS zond vier jaar geleden een documentaire uit over de Spelen in Vancouver, toen er maar één Nederlandse skiër meedeed. Nu is er elke dag een programma van twintig minuten gemaakt en werd er op NOS.nl uitgebreid verslag gedaan van de verrichtingen in Sotsji.

Jammer genoeg was het tv-programma erg laat op de avond. Tel daarbij op de matige prestaties van het Nederlands team en je snapt dat de Paralympische Winterspelen nauwelijks zijn gaan leven in Nederland.

Of zit ik nu te veel naar een halfleeg glas te kijken?