'Dit zal niet de laatste keer zijn'

Door Simone Tukker in Washington

Het is een bescheiden groepje dat zich vrijdagavond aan de achterkant van het Witte Huis heeft verzameld. Er zijn niet veel mensen en ze zijn vooral héél stil. Toch vallen ze meteen op: kleine vlammetjes verlichten het plein. Iedereen die hier vanavond een kaarsje opsteekt doet dat uit respect voor de slachtoffers van de schietpartij in Connecticut, waarbij de dader 20 kinderen en 6 volwassenen ombracht. De 'stille' demonstranten die hier vanavond zijn verzetten zich fel tegen wapenbezit.

De dodelijke schietpartij doet het debat rondom wapenbezit in de VS weer flink oplaaien. In het tweede amendement van de Amerikaanse grondwet staat dat iedere burger het recht heeft om een wapen te bezitten.

"De gruwelijke gebeurtenissen van vandaag laten zien dat er iets moet gebeuren met de wetgeving rondom het bezit van wapens in dit land. Niemand luistert of niemand het wil horen", vertelt een van de demonstranten. "We moesten ons al verplaatsen van de voorkant van het Witte Huis naar de achterkant. Ze stoppen ons weg. Nu mogen we zelfs niet op de stoep staan omdat de agent zegt dat we dan kaarsvet op de stoep kunnen knoeien. Volgens mij hebben ze wel belangrijkere dingen om ons druk over te maken", zucht de man.

Huilen

Julie Mancusky vertelt dat ze de hele middag heeft zitten huilen. "Ik ben 19 jaar en ik heb het gevoel dat ik onaantastbaar ben, zoals het hoort bij jonge mensen. Het gaat hier over kinderen van tussen de 5 en 10 jaar oud. Dit kan gewoon niet zo zijn, het is oneerlijk."

"Dit is niet de eerste keer en ook de laatste keer, schietpartijen zoals deze zullen nog heel vaak gebeuren tenzij we strenger gaan controleren op wapenbezit. Het is te makkelijk om aan een wapen te komen. Ik zou bijvoorbeeld willen voorstellen dat mensen eerst psychologisch getest moeten worden voordat ze een wapen mogen dragen."

"Ik ken helemaal niemand hier, maar ik kom er achter dat we er allemaal hetzelfde over denken. Deze schietpartij had namelijk makkelijk voorkomen had kunnen worden", zegt Deepika. Ze hoorde op het nieuws dat er mensen zich op deze plek verzamelden om in symbolische stilte te protesteren tegen het huidige wapenbeleid en ze twijfelde geen seconde. "Na het horen van het verschrikkelijke nieuws voelde ik niets anders dan boosheid in me opkomen. We zijn nu een paar uur verder en ik ben nog steeds boos."

Deepika loopt terug naar de rest van de groep en ze vormen weer een kleine kring. Ze gaat rustig verder waar ze gebleven was: boos zijn, maar dan wel in stilte.