Oremans verbonden met Navratilova
Het is inmiddels twintig jaar geleden, maar nog altijd beginnen veel mensen bij het zien van Miriam Oremans over Martina Navratilova. Ze bezorgde de tennisgrootheid in 1994 op diens laatste Roland Garros een pijnlijke nederlaag: 6-4, 6-4.
door redacteur Daan Floor
"Veel mensen kunnen die wedstrijd nog herinneren", zegt Oremans aan de vooravond van Roland Garros 2012. "Soms zijn ze er zelfs bij geweest. Als ik clinics geef, vertellen ouders hun kinderen vaak dat ik van Navratilova heb gewonnen. Dat blijft grappig."
Oremans, tegenwoordig voedingsdeskundige en parttime tennislerares, vertelt verder hoe Navratilova een rode draad voor haar werd, hoe een oefenpotje waar ze geen zin in had toch heel belangrijk was voor Roland Garros 1994 en hoe het kwam dat ze na de zege op Navratilova in de eerste ronde alleen achterbleef in Parijs en mede daardoor in de derde ronde verloor.
Wat dacht je destijds toen je aan Navratilova werd gekoppeld? "Toen dacht ik: dat kan er ook nog wel bij. 1993 was mijn beste jaar ooit. Ik reikte tot de 25ste plaats op de wereldranglijst, dus ik moest veel punten verdedigen. Maar tot aan Roland Garros had ik maar één duel gewonnen. Dus ik had op een betere loting gehoopt."
Vond je het wel leuk om tegen haar te spelen? "Dat wel. Zij was altijd mijn voorbeeld, mijn idool. Het jaar daarvoor had ik al twee keer tegen haar gespeeld. In Eastbourne zelfs in de finale (Oremans verloor in drie sets, red.). Toen lag ik de hele nacht wakker. Tijdens het inspelen werd ik voorgesteld met mijn ITF-titels en als lid van het Fed Cup-team. Tja, daar bleef het bij. En dan komt zij met zeven Wimbledon-titels. Toen kreeg ik gewoon kippenvel. Dat ik daar stond, tegenover haar."
Dus jullie kenden elkaar al een beetje? "Ik kwam wel steeds beter in contact met haar. Dan maak je af en toe een praatje en dan durf je ook op haar af te stappen. Maar verder schermde ze zich veel af. Ik durfde haar ook niet te vragen om met me te trainen ofzo."
Goede doel
Toen Oremans in mei 1994 in Parijs aankwam, had ze vanwege haar slechte reeks weinig vertrouwen. Een onbeduidend oefenpotje tegen Nathalie Tauziat - destijds de nummer 22 van de wereld - bracht daar opeens verandering in.
"Het was voor het goede doel, op aandringen van mijn coach Hugo Ekker. Ik had er zelf niet zoveel zin in. Ik dacht: ik kan toch niet veel verder zakken dan waar ik nu sta. Maar toen won ik en kreeg ik meer vertrouwen. Dat was op Court 1, de baan waar ik daarna ook tegen Navratilova speelde."
Ja, daar was ze toch boos over? "Klopt, het zou haar laatste Roland Garros zijn (Navratilova bleef na 1994 echter actief, voornamelijk in het dubbelspel, red.). Daarom had ze verwacht op het Centre Court te spelen. Daar was ze behoorlijk chagrijnig van."
Kun je uitleggen waarom je van haar won? "Ik stond er heel onbevangen in. Mijn enige doel was positiviteit uitstralen. Ik had niks meer te verliezen. Zij was juist bloednerveus, dat wist ik van haar. Ondanks dat ze zoveel had gepresteerd, kon ze toch heel nerveus zijn. En ze wilde het extra goed doen omdat het haar laatste Roland Garros zou zijn."
Wanneer voelde je dat je ging winnen? "Toen ik de eerste set won, kreeg ik echt het idee dat een overwinning erin zat. Maar ik moest wel op mijn hoede zijn, en door blijven vechten. Dat kon je aan mij wel toevertrouwen, want ik ging altijd door tot de laatste bal geslagen was."
En toen kwam je op matchpoint. "Ik dacht alleen maar: ik moet naar voren. Ik wil het punt voorwaarts winnen en niet met een fout van haar. Al was dat ook wel fijn geweest hoor, maar ik moest druk blijven houden. En dat heb ik ook gedaan."
Wat gebeurde er na de wedstrijd? "Nou, Navratilova heb ik helemaal niet meer gezien. Ik denk dat zij haar spullen heeft gepakt en de volgende dag richting huis is vertrokken ofzo. We hebben nooit meer echt over de wedstrijd gesproken."
Leven en dood
De euforie na de winst op de Amerikaanse legende hield aan toen Oremans in de tweede ronde ook Sabine Appelmans versloeg. Ze kreeg wereldwijde media-aandacht, was het gesprek van de dag, maar zo plotseling als de zon ging schijnen, zo snel ging die weer onder.
"Mijn ouders en coach moesten opeens naar huis. Mijn ouders voor een begrafenis en mijn coach voor de geboorte van z'n tweede zoontje. Dus ja, dat was heel apart voor mij. Ik ben toen niet alleen meer met tennis bezig geweest."
"Tegen Appelmans stond ik er eigenlijk al alleen voor. Hugo was ook coach van haar en stond er neutraal in. Ik kon niet op hem terugvallen. Na die wedstrijd bleef ik echt alleen over. Je moet het altijd zelf doen, maar een achterban is wel fijn. Die derde ronde tegen Petra Schwarz verloor ik ook. Tennis was toen even bijzaak."
Toptien
En zo was de overwinning op Navratilova alweer naar de achtergrond verdwenen. Maar Oremans kwam de voormalig Tsjechische vaker tegen. De Amerikaanse haalde altijd het beste in haar naar boven, en daarvoor hoefde ze niet eens tegen elkaar te spelen. "Ze was in 1997 coach van het Amerikaanse Fed Cup-team, waar wij in Haarlem van wonnen (Oranje reikte zelfs tot de finale, Oremans' grootste prestatie samen met het olympisch zilver uit 2000, red.). Ik speelde toen mijn beste twee singles ooit: tegen Chanda Rubin en Mary Joe Fernandez. Toen zei Navratilova: als jij zo blijft spelen, ga je de toptien in. Dan begint je hart gelijk te bonken, als je bedenkt wie dat tegen je zegt."
De toptien is je helaas nooit gelukt. "Tennis-technisch was dat mogelijk geweest, qua fysieke kracht ook. Maar ja, tussen de oren zal het waarschijnlijk net niet voldoende zijn geweest. Je hebt ook geluk nodig, maar dat dwing je ook af. Mijn hoogste positie was 25ste in 1993."
Direct na het beëindigen van je loopbaan dook Navratilova weer op. "Toen ik stopte bij de US Open van 2002, en ik liep het park af, stond uitgerekend Navratilova naast me. Ze zei dat ze het jammer vond dat ik ermee ophield en feliciteerde me met een mooie carrière."
Wat deed dat met je? "Ze legde een hand op mijn schouder. Dat vond ik heel bijzonder. Ik heb voor iedereen respect, maar op een of andere manier staat zij nog een platform hoger. Doordat ik vaak herinnerd wordt aan mijn winst op haar, ben ik voor altijd met haar verbonden. Dat is een eer. Je zou zeggen goed voorbeeld, doet goed volgen. Tot op zekere hoogte heb ik kunnen volgen, en daarna heb ik moeten afhaken, hahaha!"