Pleegouders Boeve prijzen sociale inborst Nageeye: 'Overlever met oog voor medemens'
Sociaal. Sensitief. Slim.
Gevraagd om Abdi Nageeye te karakteriseren, komt Jos Boeve tot drie typeringen. Toch volstaat het niet om de vice-marathonkampioen van Tokio te schetsen.
"Hij is ook een enorme doorzetter."
"En lief", vult zijn echtgenote Jantine aan. "Heel lief."
Als twee mensen Nageeye (35) kennen, zijn het Jos en Jantine Boeve. Zij zijn het die in 2006 onmiddellijk 'ja' zeggen wanneer hen wordt gevraagd thuis in Oldebroek onderdak te bieden aan een Somalische tiener die in het bezit is van een Nederlands paspoort, maar na omzwervingen weer in Afrika is beland.
Ervaring met het grootbrengen van kinderen hebben ze nog niet, als late twintigers. Jantine Boeve is in verwachting, maar de gezinsuitbreiding komt eerder dan gedacht. Het christelijke gezin wordt plots verblijd met de komst van een zeventienjarige zoon die moslim is.
Er wordt in die tijd in huize Boeve veel gesproken over het geloof. "Abdi heeft het vaak gezegd: ik ben als moslim opgevoed en vind jullie overtuiging heel erg moeilijk", herinnert Jos Boeve zich. "We hebben het daar veel over gehad. Je legt elkaar het geloof niet op, je legt het elkaar voor en vanuit daar laat je elkaar vrij."
Pleegvrienden
Het tekent hun verhouding, zegt Boeve. "Wij zijn geen ouders voor hem. Pleegvrienden, noemen we ons eigenlijk."
Jantine Boeve: "De helpende hand die wij hem destijds hebben geboden, heeft hij in deze fase van zijn carrière ook nodig. Er is een parallel te trekken met nu. Hij weet precies was hij wil en heeft mensen om zich heen nodig om zich daaraan te spiegelen."
Intern conflict
Nee, zegt Jos Boeve, Nageeye is niet het prototype van de meedogenloze topsporter. "Integendeel. Die zijn over het algemeen heel egocentrisch. En dat is Abdi zeker niet. Daardoor belandt hij als hij moet presteren soms in een intern conflict. Dan strijdt de wil om te winnen tegen zijn sociale inborst."
"Die laatste 200 meter van de olympische marathon van Tokio", memoreert Boeve. Het moment waarop Nageeye als nummer twee in de wedstrijd zijn vriend Bashir Abdi naar de bronzen medaille schreeuwt. "Dat is Abdi ten voeten uit."
Boeve weet nog wat precies wat er die zondag door hem heen ging. "We riepen alleen maar: alsjeblieft Abdi, pas op! Denk aan jezelf!"
Het werd zilver voor de een, brons voor de ander. "Abdi heeft in Tokio bewezen dat je ook kunt presteren wanneer je oog hebt voor je medemens. Dat vind ik heel mooi."
Overlever
En dat terwijl Nageeye volgens Boeve van kinds af aan een overlever is. "In de letterlijke zin van het woord. Dat maakt het knap dat hij te allen tijde oog houdt voor een ander. Als je vecht om te overleven, ben je heel vaak in jezelf gekeerd. Hij probeert juist aansluiting te houden met zijn sociale omgeving."
"Hij zal nooit mensen in hokjes plaatsen. Terwijl hij zelf uit een strenge omgeving komt, waar het links-rechts en zwart-wit is. Hij kijkt naar de mens, niet naar de cultuur of het geloof of waar iemand vandaan komt."
"Abdi heeft ook het hart op de tong. Het klopt wat er over hem gezegd wordt: overal waar hij komt, gebeurt iets. Hij is aandoenlijk, hij neemt je mee, heeft een hoge aaibaarheidsfactor."
Nomade
Nageeye gaat bovendien altijd op zoek en is voortdurend in beweging. "Vergeet niet dat hij van een nomadenvolk afstamt. De eigenschap van nomaden zit diep in hem geworteld. Niet voor niets is hij in zijn loopbaan nogal eens veranderd van trainer. Hij kiest heel duidelijk zijn eigen weg. Als hij naar zijn zin ergens te lang blijft zitten, wordt hij onrustig."
Een ander moet ook niet dicteren hoe hij iets moet doen, vervolgt Boeve. "Daar wordt hij ongelukkig van. Dat hij momenteel met zijn trainer Louis Delahaye zo'n goede klik heeft, komt doordat Delahaye Abdi tot inzicht helpt te komen zonder hem iets op te dragen. Wanneer je hem ongedwongen coacht, krijg je hem mee."
In Oldebroek was het soms niet anders, herinnert Boeve zich. "We hebben weleens moeten knokken om elkaar te begrijpen. Abdi heeft eigenlijk zijn pubertijd overgeslagen. In die periode was hij echt bezig om te overleven."
Jantine Boeve: "Voor hij bij ons kwam, had Abdi een plan. Hij moest weg uit Somalië. Hij had iets van: kom ik daarbij om, dan kom ik daarbij om. Zo vastberaden was hij. Die doortastendheid zie je terug in de atleet die hij nu is."
Onbeschreven blad
Nageeye's jeugd is ook voor Jantine Boeve een vrijwel onbeschreven blad. "Abdi heeft nooit veel verteld over zijn verleden. Ook niet aan ons."
Jos Boeve: "Soms is het verleden ook maar het verleden en is het goed om het daar te laten waar het is. Wij in de westerse wereld vinden dat we alles een plaats moeten geven. Hij denkt: je kunt wel oeverloos zaken gaan oprakelen, maar ik sta waar ik nu sta. Die instelling siert Abdi."
