'Angstknop uit en gaan': schoonspringster Praasterink finalist op 10-metertoren

• Anne van Eijk

  volgt in Parijs de Olympische Spelen

Van tien meter hoogte, denk aan drie hoog in een flatgebouw, een zwembad in springen en dan ook nog eens zo verzorgd mogelijk meerdere salto's uitvoeren. Voor Else Praasterink is het dagelijkse kost. Ze deed het maandag zelfs op olympisch niveau.

En dan te bedenken dat ze vroeger hoogtevrees had, vertelt ze lachend, vlak nadat ze heeft gehoord dat ze een van de twaalf finalisten is in Parijs. "Ik durfde vroeger niet van de driemeterplank af", lacht Praasterink.

"Het blijft spannend om die sprong te maken", weet ook bondscoach Ramon de Meijer, die zelf 20-voudig Nederlands kampioen is. "Dat geeft Else ook aan. Maar ze doet het zo vaak dat het een routine is geworden. Dus het is de angstknop uitzetten en gewoon gaan."

Als de 21-jarige Praasterink bijna aan de beurt is voor haar sprong, loopt ze naast het zwembad met koptelefoon op haar sprong te visualiseren. Terwijl ze naast het bad loopt, maakt ze de bewegingen die ze tijdens haar sprong ook moet gaan maken. Aan haar gezicht is te zien dat ze vol in haar focus zit.

Na de bewegingen op het droge stapt ze in een klein rond bad, dat wat wegheeft van een jacuzzi, direct naast het wedstrijdbad. Een paar minuten later begeeft ze zich naar de toren, waar ze aansluit in de wachtrij, want er staan altijd meerdere atleten op de trap te wachten.

En dan is Praasterink aan de beurt. Ze smijt haar zeem, waarmee ze zich tot het laatste moment wat afdroogt, in een prop naar beneden en loopt naar het puntje van de 10-metertoren. Daar zet ze de angstknop uit en maakt ze de sprong. Met 50 à 60 kilometer per uur vliegt ze richting het water. "Dat is een aanslag op je lichaam", legt De Meijer uit. "Dus er zit wel een limiet aan hoe vaak je in een training echt van die hoogte springt."

De familie Praasterink zit op de tribune en kijkt toe. Stress heeft moeder Christine niet meer om haar dochter op tien meter hoogte te zien staan, maar bijzonder is het wel dat ze haar nu van dichtbij kan bewonderen. Want haar dochter vertrok vier jaar geleden naar de VS om daar te gaan trainen en is dus jaarlijks maandenlang ver van huis. "We zeiden voor de grap tegen haar dat ze naar de Spelen in Parijs moest, zodat wij in elk geval naar haar toe konden komen. En dat heeft ze dus gedaan."

Moeder Praasterink ziet aan de manier waarop Else de trap naar de toren oploopt en haar zeem naar beneden gooit, hoe haar dochter zich voelt. En bij de series was dat wisselend, vertelt ze. "In het begin was ze zenuwachtig, daarna gingen een paar sprongen keilekker, maar op het eind had ze toch weer spanning. Want dan heeft ze weer het gevoel dat ze moet presteren."

Als Praasterink haar sprong heeft gemaakt, stapt ze het water uit en zet ze vrijwel direct haar koptelefoon weer op, want ze heeft slechts een minuut of twintig totdat ze haar volgende sprong moet uitvoeren. Op die koptelefoon luistert ze steevast naar Big Bootie Mix, haar standaard wedstrijdmuziek. "Ze heeft dan tien minuten rust en moet zich dan weer gaan opwarmen", aldus bondscoach De Meijer.

De kracht van de 21-jarige Praasterink zit hem in haar drive, volgens De Meijer, maar ook in het rippen. Dat is een schoonspringterm en betekent dat je bij het raken van het water zo min mogelijk spetters produceert. "En het liefst heb je er dan ook nog een heel mooi ripgeluid bij, een krakend geluid dat je hoort als iemand door het water heen gaat."

Een goede rip of niet, De Meijer prent zijn pupil vooral in dat ze moet genieten in Parijs. "Soms is ze een beetje excited. Dat snap ik, want de tribunes zitten vol en de Spelen zijn een groot toernooi. Dus ze moet om echt te kunnen genieten, proberen dat stukje van zich af te zetten en vooral aan de technische dingen die ze moet doen te denken."

Praasterink plaatst zich uiteindelijk als twaalfde en laatste voor de eindstrijd, maar dat is nog wel tot het einde toe spannend. Omdat ze de spanning niet meer aankan, loopt ze alvast naar de mixed zone. En als de NOS-verslaggever haar op het q'tje achter haar naam wijst, waarvan ze aanvankelijk de betekenis niet helemaal begrijpt, slaat ze haar hand voor de mond. "Is het echt waar? Ik kan het nog niet geloven."

Het besef zal snel moeten indalen, want morgen om 15.00 uur staat de finale al op het programma in Parijs.