Teleurstelling bij Vos na Parijs-Roubaix: 'Maar gewoon geklopt natuurlijk'

Ze was begonnen als een van de favorieten, en misschien zelfs wel als de te kloppen vrouwen, maar uiteindelijk zat er voor Marianne Vos niet meer in dan de vierde plaats in Parijs-Roubaix. "Gewoon geklopt", begint ze haar analyse nuchter.

Maar diep van binnen was het flink balen geblazen voor de 36-jarige wielrenster, die maar wat graag de befaamde kasseienkoers op haar indrukwekkende erelijst had bijgeschreven. "Als je voor de overwinning de baan opdraait, is het wel shit als je er dan echt niet aan te pas komt."

Vos reed een voortreffelijke Parijs-Roubaix, waarin ze geen moment in de problemen kwam en tot de kopgroep van zes vrouwen behoorde die op de Vélodrome André Pétrieux in Roubaix om de zege ging sprinten. Maar de pijp bleek toch leeg. "Ik had gewoon niet meer snelheid. Kopecky kwam heel hard buitenom en ik viel stil."

Ideale sprint

Voor winnares Lotte Kopecky was haar droom wél uitgekomen. "Eindelijk. Dit betekent toch wel heel veel. Dit was toch het doel dat ik voor mezelf gesteld had. En om het dan ook gewoon te doen, na de commentaren die er de afgelopen twee weken toch geweest waren... Het doet daardoor dubbelveel deugd."

Vorig week zondag misten Kopecky en de rest van de SD Worx-ploeg de beslissende slag, wat nogal wat kritische noten losmaakte. In Parijs-Roubaix ging het allemaal een stuk beter.

"Ik zat in een kopgroep met Vos en Balsamo, twee heel snelle dames. Wetende dat Lorena (Wiebes, haar snelle ploeggenote, red.) in de groep achter ons zat, moest ik proberen hen aan het werk te zetten en hopen dat Lorena terug zou komen of hen heel moe maken."

Wiebes kwam niet terug en dus moest Kopecky het zelf opknappen. Ze had best angst voor de sprint, bekent ze, maar het verliep op rolletjes. "Ja, ideaal. Balsamo moest van vroeg aanzetten. Ik kon zien waar ik erover kon en was heel blij dat het nog in de benen zat."

Sleutelen

De fiets werkte dus ook optimaal mee, hoewel ze onderweg nog zelf aan het sleutelen was geweest. "Op de derde strook zakte mijn stuur weg. "Ik wilde niet van fiets wisselen, want ik train al een half jaar op die fiets. Ik dacht: dit moet ik even oplossen. Dus ik vroeg om een sleutel en toen kon ik het vastzetten en was het geen probleem meer."

Niet alleen een tactisch sterke renster en snelle aankomer dus, maar ook nog een handige sleutelaar. "Totaalpakket", omschrijft ze zichzelf met lach op het gezicht.

Dat totaalpakket ontbreekt nog bij Vos, op haar palmares in ieder geval. Tot haar grote teleurstelling, moet ze toch toegeven. "Ja, ik ben toch wel ontzettend teleurgesteld. Volgend jaar weer een kans, denk ik, maar dan moet je weer 365 dagen wachten. Dat is jammer."