Honderdjarige olympisch kampioen zal fakkel dragen in Parijs
"We stapten het podium op, kregen onze gouden medaille en een prachtig boeket bloemen. Nadat we even hadden gewacht, werd ons verteld: jullie zullen de Marseillaise (het Franse volkslied, red.) niet horen, we kunnen de plaat niet vinden."
Charles Coste, de oudste nog levende mannelijke olympisch kampioen, herinnert het zich nog goed. Bij de Spelen van 1948 in Londen werd hij olympisch kampioen met het Franse wielerteam op de achtervolging, maar op het podium klonk dus geen volkslied.
Vandaag viert Coste zijn 100ste verjaardag en over krap een half jaar zal hij de olympische fakkel dragen bij de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Parijs.
"Een enorme eer", noemt Coste het. Bij de openingsceremonie op vrijdag 26 juli zal Coste dan alsnog, 76 jaar na dato, de Marseillaise horen.
"Ik heb van jongs af aan van de Spelen gedroomd, omdat het een prachtige plek is waar mensen en alle atleten elkaar ontmoeten", aldus Coste.
Legergeneraal of olympisch kampioen
Coste: "Mijn moeder zei altijd dat toen ik twaalf jaar oud was, ik een legergeneraal of een olympisch kampioen wilde worden. Ik koos voor olympisch kampioen, en zo geschiedde."
Coste was de aanvoerder van het Franse wielerteam in 1948. "Met mijn kameraden Pierre Adam, Serge Blusson en Fernand Decanali vormden we een formidabel team. We waren erg hecht, echt kameraden", kijkt hij terug op die tijd.
Nadat Frankrijk in de kwartfinales Zwitserland en in de halve finales favoriet Engeland had verslagen, wachtte "na een goede nachtrust" Italië als tegenstander in de olympische finale.
Coste: "Ik had een wat trage start en de Italianen pakten een kleine voorsprong. Maar we raapten onszelf bij elkaar en finishten zó snel dat de Italianen ontregeld raakten en wij het goud pakten."
Eerste Spelen na de oorlog
De Spelen waar Coste olympisch kampioen werd, waren de eerste na de Tweede Wereldoorlog. "Londen was nog altijd getekend door de bombardementen", herinnert de 100-jarige Fransman zich nog.
"Die Spelen zijn niet te vergelijken met de Spelen van deze tijd. Er was geen televisie in die tijd. Sinds het moment dat er professionele atleten werden toegelaten, zijn de Spelen enorm veranderd."
