Weer nieuwe Guust Flater-strip na juridische soap, met Canadees als tekenaar
Ruim een kwart eeuw na het laatste album, ligt vandaag nieuw werk over stripfiguur Guust Flater in de winkel. Aan de nieuwe strips van de stuntelende kantoorklerk ging een anderhalf jaar durende juridische soap vooraf. De dochter van de in 1997 overleden tekenaar André Franquin probeerde de terugkeer van Guust via de rechter te verbieden.
Het moest vorig jaar het hoogtepunt zijn van het eeuwfeest van de Belgische stripuitgeverij Dupuis. Maar vrijwel onmiddellijk nadat de eerste grap in maart vorig jaar in het Franstalige stripblad Spirou werd afgedrukt, moest de voorpublicatie vanwege de rechtszaak worden stilgelegd.
De slepende rechtszaak die volgde, waarbij verwijten over geld en rechten over en weer vlogen, dempte de aanvankelijke feestcampagne over de comeback van Guust. De strijd om het plan om jonge lezers kennis te laten maken met een serie waar veel mensen boven de veertig mee zijn opgegroeid, werd pas in mei in het voordeel van Dupuis beslecht.
"Vijf jaar voor zijn overlijden heeft Franquin de rechten op het personage verkocht aan de uitgeverij. Daar heeft de uitgeverij naar gehandeld", blikt Inne Goossens van Standaard Uitgeverij, het moederbedrijf van Dupuis, terug op de zaak. "Isabelle Franquin moest misschien wennen aan het idee van die erfenis van haar vader."
Goedgekeurd
Toch had de uitspraak een belangrijke kanttekening. De rechter oordeelde namelijk dat dochter Franquin de publicatie niet kan verbieden, maar wel het recht heeft om vooraf alle tekeningen en grappen te keuren op kwaliteit. Dat nu alsnog het boek Flater slaat weer toe in de winkels ligt, betekent in ieder geval dat de nieuwe tekenaar Marc Delafontaine, een 50-jarige Canadees met als artiestennaam Delaf, officieel is goedgekeurd.
Dat lijkt een geruststelling voor oude lezers. Franquin wordt samen met Kuifje-tekenaar Hergé gezien als de grootmeester van de Europese strip. Daarbij werd Franquin geroemd om zowel zijn swingende tekenstijl en humor. Dat een Canadees het stokje overnam - en niet dus een Belg of Fransman - viel niet bij elke oude lezer even goed.
"Voor mij vallen Mozart, Einstein en Franquin duidelijk in dezelfde categorie", zei Delaf in een interview met de Waalse krant Le Soir. "Franquin was in staat om de nuances van het leven te zien die 99 procent van de mensen niet ziet. En zijn buitengewone talent zorgde ervoor dat hij in staat was om deze nuances op papier te zetten. Of het nu kleding, de houding van een kat of de karikatuur van een auto is; alles klopte, altijd."
Jongetje
Dupuis koos voor Delaf als nieuwe tekenaar nadat hij in 2015 voor een hommagealbum een pagina van Guust had gemaakt. Vriend en vijand verbaasden zich dat zowel de tekenstijl als de humor akelig dicht in de buurt kwam bij die van Franquin, die naast Guust Flater ook Robbedoes en Kwabbernoot, de Marsupilami, Ton en Tineke en Zwartkijken maakte. "Niemand eerder kwam zo dichtbij de stijl van Franquin", zegt Goossens over de nieuwe tekenaar.
Delaf zei in Le Soir "overweldigd te zijn door emoties" nadat hij werd gevraagd om Guust voort te zetten. Tegelijk twijfelde hij. "Het jongetje in mij kon het niet geloven, maar als volwassene had ik tijd nodig om het aanbod te verwerken. Je moet niet in een opwelling op zoiets reageren."
Uiteindelijk besloot Delaf om Guust te houden in zijn hoogtijperiode in de jaren zestig en zeventig, met een kantoor vol typemachines en draaitelefoons inclusief zijn oude vervuilende Fiat 509. Een moderne Guust voelde volgens Delaf als verraad. "Het is duidelijk dat ik Franquin niet ben. Ik heb zijn tekenstijl niet, ik heb zijn humor niet, ik heb zijn visie op de wereld niet."
Na talloze uren van het letterlijk bestuderen van tekeningen en schetsen kreeg Delaf de stijl in de vingers. "Ik kon alleen maar proberen zo dichtbij mogelijk te komen. In feite was 'respect' het sleutelwoord. Ik dacht dat als de lezer een nieuw album meer zou accepteren als die het gevoel had dat Guust met liefde en respect werd behandeld."
Strips zijn nog altijd populair. In oktober verscheen bijvoorbeeld het veertigste album van Asterix:
