Andruw Jones over 9/11 en de 'healing homerun' van Mike Piazza: 'Blij dat ik erbij was'

• Arthur Huizinga

Het is nog vroeg in de ochtend in Atlanta als honkballer Andruw Jones de slaap uit zijn ogen wrijft. "Ik lag nog te slapen in mijn appartement toen mijn toenmalige vriendin zei dat ik de tv aan moest zetten. Ik zag de tragedie zich voltrekken in New York. Daarna kwam de onzekerheid: wat nu?"

Ruim twee decennia later kan Jones - in 2001 een van de beste honkballers van de Major League - zich de dag waarop twee vliegtuigen zich in de Twin Towers boorden nog levendig voor de geest halen.

Het honkbalseizoen liep op zijn einde en Jones was met zijn Atlanta Braves in een fel gevecht verwikkeld met Philadelphia Phillies en New York Mets om een plek in de play-offs. Maar op die ochtend van 11 september 2001 stond alles op zijn kop.

"We hadden een thuiswedstrijd die avond en zijn ook met zijn allen naar het stadion gegaan, al zeiden ze tegen ons niet te komen. Wat we hebben gedaan? Niets eigenlijk. Gewoon samen zijn."

We spreken Jones tijdens de World Baseball Classic, eerder dit jaar. Een dag na het interview wacht Italië, de aartsrivaal van de Nederlandse honkballers. En de ploeg van bondscoach Mike Piazza, die andere hoofdrolspeler in dit verhaal.

"We hebben zoveel wedstrijden tegen elkaar gespeeld", zegt Jones over Piazza. "Vooral in onze divisie toen hij bij de Mets speelde. Natuurlijk was er rivaliteit. Iedereen heeft het nog over die serie van 1999. En natuurlijk over die eerste wedstrijd na 11 september".

Piazza, met kenmerkende hangsnor, was in die jaren het gezicht van de Mets. Die status dankte de charismatische catcher vooral aan zijn spierballen.

In 1999 sloeg Piazza 40 homeruns en tekende voor 124 binnengeslagen punten. Jones was dat seizoen goed voor 31 homeruns en 90 binnengeslagen punten.

In de play-offs stonden de twee tegenover elkaar om een plek in de World Series. Drie overwinningen had Jones al in de tas, voordat de Mets iets terugdeden. En toen kwam wedstrijd vijf, de wedstrijd waarin de rivaliteit tot ontploffing zou komen.

New York, 17 oktober 1999

Dat was vooral te danken aan Braves-pitcher John Rocker. Rocker, opgegroeid in een rechts-conservatieve plattelandsomgeving in Georgia, werd in een interview met Sports Illustrated gevraagd of hij ooit voor de Mets of de Yankees zou willen spelen.

"Ik zou nog eerder met pensioen gaan", antwoordde Rocker. "Stel je voor dat je metrolijn 7 naar het honkbalstadion moet nemen en dat je dan door een soort Beiroet rijdt met een of ander joch met paars haar naast je, een nicht met AIDS aan de andere kant en daar weer naast een gast die net voor de vierde keer uit de gevangenis is vrijgelaten. En dan daarnaast een 20-jaar oude moeder met vier kinderen. Het is deprimerend."

Op 17 oktober 1999, toevallig de verjaardag van de controversiële closer, zou Rocker eigenlijk niet in actie komen tegen de Mets. Maar bij een 2-2 stand in de 13de inning werd Rocker toch uit de bullpen geroepen.

Nog nooit was hij zo snel richting de heuvel gerend, onderweg de frisdrankblikjes ontwijkend.

Rocker gooide iets meer dan een inning, gaf onder anderen Piazza geen kans en werd een keer geholpen door een fraaie vangbal van Jones in het buitenveld. De wedstrijd werd uiteindelijk pas beslist in de 15de inning, in het voordeel van de Mets.

"Pfoeee, dat was een heftige serie", beaamt Jones jaren later met een lach op het gezicht, want uiteindelijk rekenden de Braves na zeven duels alsnog af met de Mets. "Uiteindelijk is het maar honkbal. Door die serie tegen de Mets waren we wel uitgeput voor de World Series, trouwens."

Voor die World Series moest Rocker nog een keer terug naar de door hem verafschuwde Big Apple. Atlanta verloor met 4-0 van New York Yankees. Kansloos.

New York, 21 september 2001

Dat uitgerekend de gehate Braves twee jaar later een hoofdrol zouden spelen in de traumaverwerking van duizenden New Yorkers, kun je best een opmerkelijke speling van het lot noemen.

Tien dagen na de aanslagen in New York was het stof neergedaald, maar de stad ging nog altijd gebukt onder een grauwe rouwsluier. Op de plek waar ooit de twee kantoortorens hadden gestaan, lag nu een enorme berg puin.

Nog dagelijks werd er gezocht naar tekens van leven, al nam de hoop daarop elke seconde af.

In de dagen na de ramp was de thuishaven van de Mets ingericht als opslag voor medicijnen en hulpgoederen. Maar deze avond namen de fans weer massaal metrolijn 7 naar Queens voor de eerste sportwedstrijd in New York na 9/11. De fans die durfden, tenminste.

Ook Jones worstelde met de situatie. "Er was een excursie georganiseerd naar ground zero. Ik ben niet meegegaan. Ik wilde niet op de plek zijn waar zoveel mensen familie verloren hebben. Dat was voor mij te heftig."

Wie het initiatief nam, weet niemand. Maar nadat de laatste tonen van het volkslied, gezongen door de populaire zanger Marc Anthony, waren weggestorven, stapten de spelers en coaches van de Mets en de Braves op elkaar af en sloten elkaar in de armen.

"Het was zo'n wedstrijd...", mijmert Jones op zoek naar woorden om zijn gevoel te beschrijven. "Natuurlijk wil je winnen, maar tegelijk wil je ook dat de Mets winnen. Vanwege alles wat de stad toen doormaakte. Als er iets tragisch gebeurt in het land, als zoveel onschuldige mensen hun leven verliezen en familie kwijtraken, dan trekt iedereen naar elkaar toe. Dat is in ieder geval hoe ze het in de VS doen."

Healing homerun

Lange tijd leek de thuisclub bevangen door de spanning. Zelfs Piazza was zichzelf niet die avond. Maar in de achtste inning - bij een stand van 2-1 voor de Braves - liep hij nog een keer naar het slagperk. En toen gebeurde het.

De emoties in Shea Stadium die avond klinken door in het Amerikaanse commentaar: "It's hit deep to left-center. Andruw Jones is on the run. This one has a chance... homerun! Mike Piazza!".

Het was de winnende klap. En misschien wel de belangrijkste klap in de rijke loopbaan van Piazza. Amerikaanse media spraken over de 'healing homerun'. Piazza zag het niet zo: "Ik voel me vreselijk ongemakkelijk als mensen me een held noemen. Zo voel ik me niet, écht niet. De mensen hadden gewoon iets nodig om voor te kunnen juichen."

Jones stond erbij, zag de bal komen en keek ernaar. Het was goed zo. "Mike en ik zijn geen vrienden. Maar dit was zo'n emotionele wedstrijd. Ik ben blij dat ik erbij was."