Handballer Smits geniet van primeur: 'Best gestoord wat mij is overkomen'
Amper twee uurtjes heeft hij geslapen na een uitbundige feestnacht in het hart van Keulen. De tank is helemaal leeg. "Moe", is ook het eerste woord dat handballer Kay Smits uitspreekt als we hem te spreken krijgen vanuit zijn appartement in Maagdenburg.
Na alle hectiek van het afgelopen etmaal is de 26-jarige Limburger voor het eerst even helemaal alleen. Hij probeert te beseffen wat er nu eigenlijk allemaal is gebeurd.
"Het dringt nog steeds niet echt door. Langzaam komt het, maar mijn gevoel is nog vrij oppervlakkig." Dan lacht hij even. "Eigenlijk is het best gestoord wat mij is overkomen. Voor een Nederlandse handballer is het spelen van de Final Four al heel bijzonder. En dan win je die ook nog."
Smits verraste zondagavond door als eerste Nederlandse man in het handbal de Champions League te veroveren. Na een hectische verlenging werd het Poolse Kielce met een goal verschil verslagen (30-29). Acht goals kwamen van de linkerarm van Smits waarmee hij zelfs topscorer werd.
Na het feest in Keulen, met de ploeg, de fans en de emoties met de familie wacht in Maagdenburg op maandagmiddag een grootse huldiging. "We worden zo verwacht op het marktplein met opnieuw duizenden supporters die daar zullen zijn", vertelt Smits rustig. "Het wordt voor mij het laatste moment bij de club. Dan is het klaar en rijd ik terug naar Geleen, zie ik mijn familie weer. Daar kijk ik enorm naar uit."
Tranen
Zijn telefoon is 'volledig ontploft". Fans moeten nog wat geduld hebben voordat Smits zich over alle fanmail zal buigen. "Het is super lief al die berichten, maar het duurt wel even voor ik alle mensen kan antwoorden. Ik heb ze even links moeten laten liggen. De mensen die het dichtst bij me staan heb ik wel geappt of gesproken. Ik heb al wat beelden en video's gezien. Dan zie ik mijn broer en zus, en mijn moeder. Zij hebben die emoties anders gevoeld, ik zat er nog middenin. De tranen staan dan wel in je ogen met het kippenvel op je armen."
Ook met Luc Steins (28) was er al even contact in alle euforie. Zijn voormalige ploeggenoot bij Limburg Lions stond met PSG net als vorig jaar ook in de Final Four, maar miste de finale op het nippertje. Smits en Steins, de afgelopen jaren uitgegroeid tot Europese topspelers die ook de Nederlandse ploeg naar een hoog niveau stuwden, zijn al jarenlang goede vrienden.
"Voor de wedstrijden zagen we elkaar even in het hotel. Daar haalden we kort wat oude gesprekken op hoe bijzonder dit is. Als jochies spraken we al de droom uit om dit samen te bereiken. We keken altijd met grote bewondering naar de Final Four, het hoge niveau, de enorme spanning. Ik heb Luc gezegd hoe trots ik ben op ons. Twee Nederlanders op het allerhoogste podium staan. Het dringt nog niet zo door hoe groot dit eigenlijk is."
Luc Steins heeft mij geïnspireerd
"Zonder Luc was dit succes er voor mij niet gekomen", zegt Smits. "Hij heeft mij gemotiveerd en geïnspireerd. Door hem ben ik een veel betere handballer geworden. We gunnen elkaar alles. Dit is waar we jarenlang keihard voor gewerkt hebben. Hoe speciaal was het geweest als er in de finale twee Nederlanders hadden gestaan. Maar ik ben ervan overtuigd dat Luc nog vaker die kans krijgt."
Terug naar het ongekende succes van Smits waar een bijzonder verhaal aan vastzit. Bij SC Magdeburg kreeg de jongste telg uit een echte handbalfamilie (zus Inger werd in 2019 met Oranje wereldkampioen, broer Jorn is ook international en zijn beide ouders speelden eveneens op het hoogste niveau) aanvankelijk amper speeltijd. En dat frustreerde hem in hoge mate. Smits kwijnde weg op de bank en tekende bij topclub SG Flensburg-Handewitt waar hij na de zomer zal spelen.
Maar ineens was daar de ommekeer. Door een blessure van concurrent Omar Magnusson deed coach Bennet Wiegert noodgedwongen toch een beroep op de atletische powerhandballer uit Geleen. En vanaf dat moment ontpopte zich een waanzinnig seizoen voor SC Magdeburg, een echte traditionsverein waar ook Fabian van Olphen en keeper Gerrie Eijlers in het verleden successen vierden.
Controle, rust en vertrouwen
Smits nam de cultclub op sleeptouw en haalde zijn gram. "Het meest trots ben ik op mijn constante prestaties. Ik ben blijven leveren. In wedstrijden over zestig minuten hebben we na de winterstop ook nooit meer verloren. Alleen een keer na verlenging in de bekerfinale. Mijn enorme drive was er na die grote wissel vooral in het begin. Hoe zou ik omgaan met die druk? Maar toen het al snel goed ging, had ik het onder controle. Je creëert dan rust voor jezelf en krijgt steeds meer vertrouwen. Dan ga ik ook niet meer zoveel nadenken."
Mede dankzij talloze gesprekken met een psycholoog groeide Smits door naar topniveau. En ook bij Oranje stak hij tijdens kwalificatieduels met Griekenland en Kroatië in een bloedvorm. Strafworpen vanaf zeven meter zijn een zekerheidje voor hem. Maar ook van grotere afstand zijn de schoten over de dekking een dodelijk wapen.
Mist Smits een paar keer achter elkaar, blijft hij altijd kalm om het vervolgens gewoon weer opnieuw te proberen. "Dat hoort erbij, je kunt een keer missen. Alles wat gebeurd is onderdeel van een wedstrijd die steeds weer bestaat uit andere fases met momenten. Later vind je vaak wel weer je ritme. Ik laat me niet zo snel gek maken."
