Een jaar lang geblesseerd, maar de lach is nooit weg bij shorttracker Roes

Acht tot twaalf maanden is hij uitgeschakeld. Sven Roes zal na een heupoperatie de hele winter niet in actie komen. Waar wie denkt dat de shorttracker in zak en as zit, kan er niet verder naast zitten.

De lach verdwijnt eigenlijk nooit van het gezicht van de spraakwaterval. In 2020 werd Roes Nederlands kampioen, maar nu hij 23 jaar is en ook internationaal moet kunnen gaan oogsten, zit hij in de lappenmand.

"Het gaat gewoon goed met me, klaar", zegt Roes kordaat. "Het liefst wil je natuurlijk een carrière zonder tegenslag. Maar in geen enkele sport of in het dagelijks leven gaat het ooit zonder tegenslag."

Roes heeft het relativeren bijna tot kunst verheven. Al waren de tranen er heus wel, toen hij direct na de diagnose de kliniek verliet. "Ik dacht: zo, dat is wel echt héél lang. De tranen schoten in mijn ogen, en bij mijn moeder ook. Zij is mijn grootste fan en gunt me het allerbeste."

Zielig zijn

Maar inmiddels, een kleine drie maanden na die vermaledijde diagnose, is de Fries weer de vrolijkheid zelve. "Wat moet je anders, hè?", vraagt hij retorisch in gesprek met Langs de Lijn En Omstreken op NPO Radio1. "Ik ben heel vrolijk van mezelf, heel nuchter ook."

"Het is echt een zware blessure. Dan kan ik wel thuis gaan zitten en zielig zijn, maar wat heb je daaraan?"

En dus gaat Roes eropuit. Bijna dagelijks bezoekt hij de trainingen van zijn maatjes van de nationale ploeg. "Dan zie ik hoe zij op het ijs bewegen. Dat helpt mij ook, het zorgt dat ik de bewegingen niet vergeet."

"En het is ook leuk om even te kletsen met mijn teamgenoten. Dat houdt mij mentaal gewoon goed."

Verleiding weerstaan

Roes raakte al op jonge leeftijd in de ban van het shorttracken, toen hij met zijn moeder aan het schaatsen was. "In de binnenbaan waren shorttrackers bezig met snelle rondes. Zo hé, dat wil ik ook, dacht ik. En nog steeds ben ik verliefd op de sport."

Het herstel van zijn heupoperatie voorloopt voorspoedig. "Ik heb eigenlijk nergens last van, ik voel niks." De verleiding om (te) snel weer te beginnen weet Roes te weerstaan. Dan loopt hij immers het risico om het labrum, het kraakbeen dat de kop en kom in het heupgewricht bij elkaar houdt, opnieuw te scheuren.

"Toen er vorige maand natuurijs lag, leek het me heel leuk en gezellig om even kort te gaan schaatsen. Maar ik deed het toch niet. Er hoeft maar één keer iets te gebeuren en ik kan weer van voor af aan met mijn herstel beginnen."

Ook als hij langs de kant naar zijn trainende teamgenoten kijkt, weet Roes zich in te houden en betreedt hij niet tóch even zijn geliefde ijs. "Mijn doel is om eind maart weer een weekje op het ijs te staan. Vooral om het weer even te voelen."

En volgende winter moet hij weer helemaal terug zijn. Om zijn dromen na te jagen. "Ik heb één doel in mijn carrière: wereldkampioen worden op de 1.500 meter. Dat klinkt misschien gek, maar een wereldtitel zou ik mooier vinden dan olympisch goud."