Ooit vergeleken met Cruijff: geen Barcelona, maar Waalwijk voor wonderkind Bakkali
"Dan denk ik weer terug aan het debuut van Cruijff in Groningen ooit, toen 'ie ook 17 was. Hij kan mensen passeren. Buitenom, binnendoor. Heeft lef, brutaliteit en snelheid."
Een opmerking uit Studio Voetbal, augustus 2013. Nu negen jaar geleden. Co Adriaanse is aan het woord en heeft het over Zakaria Bakkali. Het 17-jarige Belgisch talent van PSV. De dribbelaar laat die maand iedereen in Eindhoven smullen van de geboorte van een nieuw wonderkind.
Maar in plaats van Barcelona vinden we hem op z'n 26ste terug in Waalwijk, waar hij bij RKC hard werkt om weer wedstrijdfit te worden. Met weemoed denkt hij terug aan de periode van zijn doorbraak.
"Ik mis het zeker. Daar was ik alleen met voetbal bezig en had ik plezier. Die tijd moet terugkomen."
Onbevangenheid. Je hoort het vaker bij talenten, maar bij de 17-jarige Bakkali in 2013 valt dat wel heel erg op. Steeds maar weer je tegenstander opzoeken, hem willen dollen, vernederen.
In een elftal vol PSV-tieners, denk aan Depay (19), Willems (19), Locadia (19) en Rekik (18), gunt trainer Phillip Cocu de Belg een basisplaats in de voorrondes van de Champions League.
Geschiedenis schrijven
Tegen Zulte Waregem maakt Bakkali een onuitwisbare indruk, die beloond wordt met een doelpunt in de return. Drie dagen later schrijft de vleugelspits geschiedenis. Hij maakt als jongste speler ooit een hattrick in de eredivisie.
De ene goal is nog mooier dan de ander. En tussendoor zijn er oneindige slaloms en schijnbewegingen. De NEC-defensie wordt helemaal dolgedraaid. "Bakkali ohoho, Bakkali ohoho", klinkt het vanaf de Eindhovense tribunes.
De ongrijpbare wervelwind uit Luik verdient een oproep van het Belgisch nationale team. Hij is de nieuwste parel uit de eigen jeugd, die PSV van succes (en uiteindelijk miljoenen) moet voorzien.
Onder druk gezet
Maar wat dan nog niemand kan weten, is dat Bakkali op dat moment zijn enige vier treffers in het shirt van PSV al heeft gemaakt. Er is gedoe over zijn contract, dat in de zomer van 2015 afloopt. PSV wil de verbintenis verlengen en doet de speler een verbeterde aanbieding.
Bakkali twijfelt lang, geeft soms signalen af dat het wel goedkomt, wisselt van zaakwaarnemer, heeft interesse van andere clubs en besluit uiteindelijk niet bij te tekenen. Tot onvrede van PSV, waar hij niet meer aan spelen toekomt.
"Ik voelde me wel een beetje onder druk gezet", blikt Bakkali terug. "Niet bijtekenen was niet spelen. PSV is heel lang goed voor me geweest, maar het laatste anderhalf jaar waren er problemen."
"Of ja, ikzelf had geen probleem met de club, maar zij misschien wel met mij. Ik weet het eigenlijk niet. Ik neem mezelf niets kwalijk, het gesprek destijds met Marcel Brands is niet goed gegaan. Hoe dat zit, blijft tussen Marcel en mij."
Mislukt in buitenland
Bakkali speelt nog een paar wedstrijdjes bij Jong PSV, maar verdwijnt totaal naar de achtergrond. In de zomer van 2015 vertrekt hij transfervrij naar Valencia. Ook daar kan hij zijn enorme belofte niet inlossen.
Hij speelt nog bij Deportivo La Coruña (huur), Anderlecht en Beerschot (huur), maar maakt nergens meer zo'n indruk als bij PSV. In zes seizoenen buitenland komt hij, mede vanwege veel blessureleed, tot slechts 96 duels, waarin hij zeven goals maakt.
Waar ging het mis voor de Belg die bulkt van het talent? Dat heeft meerdere oorzaken, denkt hij. "Ik had wel de focus op het voetbal, maar ik had vaak last van blessures. Bij PSV, bij Valencia en bij Anderlecht."
"Ik had in de laatste fase bij PSV ook anderhalf jaar amper gespeeld. Het is dan heel lastig om terug te komen. Maar zo is voetbal. Soms gaat het goed en soms niet", relativeert de inmiddels volwassen Bakkali, rustig en beleefd.
Verkeerde mensen
"Ik ben ook niet naar stabiele clubs gegaan, had vaak te maken met verschillende trainers in korte tijd. Dat helpt ook niet. Maar dat kun je pas achteraf weten." Heeft hij, met de kennis van nu, geen spijt dat hij destijds niet bijtekende bij PSV, juist wel een stabiele club?
"Je weet dan ook niet hoe het loopt. Misschien was ik wel geblesseerd geraakt. Daarom heb ik ook nooit spijt van iets. Al weet ik wel dat het beter had gekund. Maar ja, zo is het leven."
Toch is hij ook kritisch op zichzelf. "Ik had beter op mijn lichaam kunnen letten en me niet gek hoeven laten maken door anderen. Als je jong bent, wil iedereen iets van je. Goede mensen, maar ook verkeerde."
"Mijn familie heeft me altijd geprobeerd te beschermen, maar het is lastig om iedereen buiten te houden. Bijvoorbeeld zaakwaarnemers die zeggen dat je naar grote clubs kan. Dan moet je rustig blijven en afstand nemen, weet ik nu."
Nog even in de luwte in Waalwijk
Hij is nog altijd pas 26. Zijn beste jaren moeten eigenlijk nog komen. RKC bood hem deze zomer de kans om terug te keren op de Nederlandse velden. Daar waar het ooit zo succesvol begon.
In een besloten oefenduel maakte hij zijn eerste minuten in het eerste, maar hij is nog niet helemaal wedstrijdfit en wacht nog op zijn debuut. Ondertussen geniet hij van de rust en Brabantse gemoedelijkheid die Waalwijk hem biedt.
Een familiemens bij een familieclub. Heerlijk nog even in de luwte blijven. En straks, als het lichaam hem niet in de steek laat, vlammen. En dan moet hij een sensatie worden bij RKC. Zoals hij dat ook negen jaar terug deed, vijftig kilometer verder de A2 op, in Eindhoven.
En die vergelijking met Cruijff? "Cruijff is Cruijff en Zakaria is Zakaria. Niemand is hetzelfde."