'Mijn leven is gered door er op tijd bij te zijn'
Er komt een landelijk bevolkingsonderzoek naar darmkanker. Iedereen tussen de 55 en 75 jaar mag eraan meedoen. NOS Net sprak mensen over hun ervaringen met de ziekte en vroeg hen naar het belang van zo'n bevolkingsonderzoek.
Nicky Trouw (20) verloor haar vader
"Ik heb mijn vader verloren aan darmkanker toen ik 16 jaar was. In april 2007 kregen wij te horen dat hij de aandoening had. Hij is daar toen aan geopereerd waarbij ze vijftien centimeter darm hebben weggehaald. Na de operatie bleek dat de kanker was uitgezaaid naar zijn lever.
Omdat mijn vader te zwak was na zijn operatie besloot het ziekenhuis om geen chemotherapie te doen of te bestralen. Dat zou hij niet overleven. Na allerlei testen bleek dat mijn vader terminaal was en hooguit nog vier tot zes maanden te leven had.
Toen mijn vader naar een zorginstelling voor terminale patiënten werd verhuisd, ging het fout. Want hij wilde niet weg uit het ziekenhuis. Ook al kon hij niet veel meer zeggen of doen, hij heeft de brancard om laten vallen. De hele afdeling moest helpen om hem in bedwang te houden.
Uiteindelijk heeft hij maar een week in het zorgcentrum gelegen. Elke dag ging het slechter. Ik zag aan hem dat hij pijn had, maar ik kon er niets aan doen.
Hij zat in een gelovige instelling, pijnstillers gebruikten ze er niet. Na lang zeuren kreeg mijn vader uiteindelijk morfinepleisters. Daar werd hij rustig van.
Op 8 augustus 2007 is mijn vader op een pijnlijke manier overleden. Hij was heel onrustig en stuurde iedereen weg. Zelfs mijn broer en ik wilde hij niet bij zich hebben. Ik zal dat beeld nooit vergeten. Mijn vader is 51 jaar geworden.
Ik vind het heel belangrijk dat er onderzoek naar gedaan wordt, omdat het ook erfelijk kan zijn, wat veel mensen niet weten."
Nel Hissink is inmiddels genezen
"Ik heb COPD (chronische longziekte red.) en kwam na een flinke screening op de wachtlijst voor een longtransplantatie. Een jaar later ben ik eenzijdig getransplanteerd, zonder al te veel complicaties. Na vier maanden kreeg ik problemen bij het naar het toilet gaan. Ontlasten ging steeds moeizamer en werd ook wat pijnlijk. Vlak voor Kerst ging het helemaal niet meer.
Een paar dagen later lag ik in het ziekenhuis, waar ik in eerste instantie na enkele dagen weer werd ontslagen omdat men dacht dat ik, door alle medicijnen die ik moest slikken, last had van obstipatie.
Thuis heb ik weer laxeermiddelen geprobeerd, maar dat had geen resultaat. Na enkele uitgebreide onderzoeken werd de diagnose dikkedarmkanker gesteld. Ik moest direct worden geopereerd.
In mijn lever werden een half jaar later enkele uitzaaiingen gevonden. Ik moest weer onder het mes.
Ik heb dit alles gelukkig overleefd en heb zelfs geen stoma nodig gehad. Wel sta ik nog steeds onder controle. Ook ben ik zelf alert op eventuele bloedspoortjes in mijn ontlasting.
Ik heb geluk gehad, maar bij veel mensen wordt de diagnose te laat gesteld, met alle gevolgen van dien. Een dergelijk onderzoek is gewoon heel belangrijk."
Bouke Visser (63): Ik ben er nog steeds
"Uit eigen ervaring heb ik ondervonden wat darmkanker is. De eerste uiting was bloedverlies tijdens de ontlasting. Eerst dacht ik dat het aambeien waren.
Na een bezoek aan de huisarts werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis voor onderzoek. De artsen ontdekten een poliep die was uitgegroeid tot een kwaadaardige tumor van ongeveer zes bij twintig centimeter.
Ik wil hiermee zeggen dat een veronderstelde aambei wel eens iets heel anders kan zijn. Bloedverlies in je ontlasting dient nader onderzocht te worden door middel van een scopie. Door er op tijd bij te zijn, is mijn leven gered.
Ook de nabehandeling met chemo was verre van prettig, maar daar kijk ik nu met een goed gevoel op terug. Want ik ben er nog steeds. Dat kunnen vele anderen niet meer zeggen.
Veel mensen met dezelfde ziekte hebben minder geluk gehad. Ik ben ondertussen toch al 63 jaar oud. Ik geniet nog elke dag van de tijd die ik er bij heb gekregen."