Hiddink is 75 jaar jong en blijft cryptisch: 'Nog volop toekomst achter me'
Leeftijd - Guus Hiddink kan het niet nalaten - is weinig meer dan een nummer. Ook vandaag, wanneer de voetbaltrainer op zijn verjaardagstaart 75 kaarsjes telt. De oefenmeester uit Varsseveld wil er bij dit jubileum maar dit mee zeggen: "Ik heb niets met getallen."
Liever denkt hij op deze heugelijke dag terug aan zijn avonturen binnen en buiten de kalklijnen van voetbalstadions in pak 'm beet Nederland, de Verenigde Staten, Zuid-Korea, Rusland en Australië. Hij koestert de herinneringen en kijkt tegelijkertijd uit naar de tijd die nog voor hem ligt. "Want het is natuurlijk niet zo dat morgen alles voorbij is. Ik wil nog meer."
Als voetballer dient hij De Graafschap, PSV, NEC en de Amerikaanse clubs Washington Diplomats en San José Earthquakes. Op zijn curriculum vitae prijken, tussen 1987 en 2021, in zijn hoedanigheid van trainer verder PSV, Fenerbahçe, Valencia, Real Madrid, Real Betis, opnieuw PSV, Chelsea, Anzji Machatsjkala en nogmaals Chelsea als werkgever.
Tussendoor is hij bondscoach van Nederland, Zuid-Korea, Australië, Rusland, Turkije, opnieuw Nederland en Curaçao.
De Achterhoekse oefenmeester boekt nota bene bij zijn eerste werkgever misschien wel het grootste succes uit zijn loopbaan. Het is in 1988 dat hij PSV op de internationale kaart zet met een originele treble. Landskampioen, bekerwinnaar en, als onbetwiste kers op de kaart, winst in de finale van de Europa Cup 1 ten koste van Benfica.
Bescheiden lachend: "Zoiets gebeurt zelden, ja."
Het pakken van drie grote prijzen in één seizoen vraagt het uiterste van de beginnende en toentertijd nog besnorde coach. De chemie tussen de PSV-spelers blijkt een uiterst ontvlambaar, explosief mengsel. Hiddink is een scheikundige die alle denkbare formules op zijn selectie moet toepassen.
"Conflicterende karakters", noemt hij het nu. "Mannen die elkaar naar het leven stonden. Maar ook kerels met een enorme 'drive' om te winnen."
Giftige cocktail
Hij kan de ingrediënten van die giftige cocktail nog moeiteloos opnoemen. "Sören Lerby. Eric Gerets. Wim Kieft. Ronald Koeman. Ivar Nielsen. Gerald Vanenburg. Hans Gillhaus. Berry van Aerle. Hans van Breukelen. Eigenlijk kan ik iedereen uit dat team opnoemen."
Buiten de landsgrenzen maakt hij evenzeer furore. Wie ook vandaag de dag in Zuid-Korea zijn naam noemt, wordt als Nederlander nog altijd met alle egards ontvangen. Het WK van 2002 maakt de man uit Varsseveld onsterfelijk op het noordoostelijke deel van het Aziatische continent. Hiddink wordt er zo'n grootheid, dat horden Zuid-Koreaanse toeristen naar Gelderland togen om de geboortegrond van Hi-Dung Gu te bezoeken.
In het hart
De Zuid-Koreanen struikelen op het WK dat zij samen met Japan organiseren in de halve finales met het kleinst mogelijke verschil over Duitsland (0-1). In de troostfinale blijkt ook Turkije te sterk (2-3). Het laat onverlet dat Hiddink door de Aziaten voor eeuwig in het hart wordt gesloten.
"Het was een WK waar Oranje niet aan meedeed, dus trok het in Nederland veel aandacht", zegt hij nu. "Neemt niet weg dat ik dankbaar ben dat we zover zijn gekomen. Het was een fantastische ervaring, vooral omdat het allemaal zo onverwacht was."
Minstens even mooi: zijn avontuur als bondscoach van Australië. Down Under krijgt hij, net als bij PSV, te maken met echte mannetjesputters. Handenwrijvend: "Spelers die geregeld over de schreef gingen. Die op trainingen tackles maakten die volledig over de schreef waren. Ik moest af en toe echt ingrijpen. 'Gebruik je cockpit', riep ik dan. Heerlijk. Want ik rem liever spelers af dan dat ik ze moet aanduwen."
Toch verandert niet alles wat Hiddink in zijn loopbaan aanraakt in goud. Zijn twee episodes bij het Nederlands elftal blijken geen onverdeeld genoegen.
De Kabel
Het eerste dienstverband bij de KNVB is van 1994 tot 1998, als opvolger van Dick Advocaat. Met de hakken over de sloot plaatst Oranje zich voor het EK van 1996. Hij maakt in Engeland kennis met De Kabel en voelt zich gedwongen Edgar Davids tijdens het toernooi naar huis te sturen, nadat die zich laatdunkend over de bondscoach uitlaat. De ruis op de lijn is mede debet aan de vroegtijdige uitschakeling.
Op het WK van 1998 in Frankrijk slaagt het Nederlands elftal er aan de hand van Hiddink in te reiken tot de halve finales, waarin de ploeg na het nemen van penalty's wordt uitgeschakeld door Brazilië.
De tweede keer dat hij vanuit de Zeister bossen Oranje aanstuurt, is van 2014 tot 2015. Ditmaal neemt hij het stokje over van Louis van Gaal. "Een zwarte bladzijde uit mijn loopbaan", noemt hij dat nog altijd.
Nederland slaagt er niet in zich te kwalificeren voor het EK van 2016, ofschoon in Frankrijk voor de eerste maal 24 landen meedoen. Tien interlands resulteren in vier overwinningen en een ontslagbrief van de KNVB. "Heel erg slecht", noemt hij die periode nog altijd.
"We hadden geen supergetalenteerd team. Ik wilde van het Nederlands elftal een vechtmachine maken." Dat hij daarin niet slaagt, is deels zijn eigen schuld, zegt hij nu. "Ik had prominenter aanwezig moeten zijn."
Ach, zo zegt hij, zoiets hoort erbij. Zonder dalen geen pieken, klinkt het berustend. "Ik ken geen trainer die nooit een deukje heeft opgelopen."
Het heeft in ieder geval geen niet te repareren schade opgeleverd. De kop is nog fris, dus Hiddink gaat moedig voorwaarts. De (voetbal)wereld is nog niet van hem af, klinkt het cryptisch. "Ik heb nog volop toekomst achter me."
