Van den Berg jubelt na gouden teamsprint: 'Bizar wat we hier laten zien'
Zelden zal de druk groter zijn geweest voor Nederlandse sporters in een olympische finale. Als er één onderdeel was waarop Nederland niet kon verliezen, was het wel de teamsprint, na drie jaar waarin ze elke wedstrijd wonnen, drie wereldtitels grepen en een veelvoud aan wereldrecords hadden neergezet. Verliezen deden ze niet, dinsdag in het Izu Velodrome in Tokio.
"Het moet nog wel even bezinken", was de eerste reactie van starter Roy van den Berg na de finale tegen Groot-Brittannië. "Het is gewoon bizar wat we hier hebben laten zien. Door het hele coronagedoe konden we alleen op onszelf trainen", uit Van den Berg de twijfel die er op voorhand was over wat de concurrentie zou gaan doen.
"Maar wat we hier als team presteren....godverdorie wat ben ik trots op iedereen. De gasten, onze staf, niet normaal. Zo mooi." Van den Berg snelde daarop naar de huldiging, waarbij hij met Harrie Lavreysen, Jeffrey Hoogland en Matthijs Büchli goud in ontvangst mocht nemen. De eerste olympische titel voor Nederland in het mannentoernooi sinds 1936 (Arie van Vliet op de tijdrit).
Nadat de gouden medaille was opgehaald, kwam het besef er wel een beetje bij Van den Berg. "Het gaat allemaal zo snel. Net lag ik nog lekker op m'n bed en nu staan we hier met z'n allen. Er is zoveel werk aan voorafgegaan, daar heb je geen idee bij."
Voor Buchli zat het teamsprinttoernooi er na de kwalificatie op, zoals dat ook van tevoren was afgesproken. Maar hij voerde nog een strijd om naast de andere drie op het podium te staan. Dat mocht uiteindelijk niet.
"Ik heb er twintig minuten tegenaan lopen schoppen, maar het is een IOC-regel: als je de finale niet rijdt, mag je niet op het podium. Als ik er toch was opgegaan, was ik misschien uit de uitslag gehaald." Een gouden medaille kreeg hij wel. "Het moet maar, ik ben blij man."
Lavreysen roemde de voorbereiding. "Dit is fantastisch. We waren de grote favoriet en we wisten wat we moesten gaan doen. Maar dan moet het wel gebeuren. En dan doen we het en heb je het olympisch goud. Voor mij is het besef er nog niet."
Hoogland kreeg in de kwalificatie rust en verving Büchli in de eerste ronde. Prompt ging Nederland zeven tiende van een seconde sneller: 41,431 om 42,134. Maar het kon nóg sneller, wist Hoogland. "Ik kon het nog beter doen in de finale, dat heb ik in het verleden ook gedaan. En in de rest van de mannen zit ook altijd nog meer. Daarom stond ik er best ontspannen bij voor de finale."
Nederland verbeterde zich gedurende de dag in elke race. Zat de concurrentie in de kwalificatie nog op een kleine twee tiende van een seconde, in de eerste ronde groeide dat verschil tot vier tiende van een seconde.
En in de finale was er van een strijd met Groot-Brittannië eigenlijk geen sprake, nadat de derde man bij de Britten, routinier Jason Kenny, de aansluiting met zijn teamgenoten had verloren. Nederland denderde door en kwam net boven het eigen wereldrecord uit: 41,369.
