Golfsurfen maakt debuut op Spelen, met een vleugje Nederlands bij de deelnemers
Het moet wel raar lopen, wil het windsurfen geen medaille gaan opleveren voor de Nederlandse ploeg. Sterker, Kiran Badloe en Lilian de Geus zouden weleens met goud in de koffer huiswaarts kunnen keren. Maar haal het zeil van de plank en watersportland Nederland speelt plots geen rol van betekenis meer.
Geen Nederlandse vertegenwoordiger dus op de Tsurigasaki Surfing Beach, maar wel een vleugje Nederlands bloed. Ramzi Boukhiam gaat weliswaar namens Marokko het Japanse water op, maar hij heeft een Nederlandse moeder. Niet dat dat veel invloed heeft gehad op zijn leven: hij groeide op in Agadir en verkaste na het overlijden van zijn vader met zijn moeder en jongere broer al als tiener naar het Franse Saint Jean de Luz, vlak onder surfparadijs Biarritz.
Uiteraard, want aan water en wind ontbreekt het in Nederland niet, aan golven des te meer. Tenminste, wel van het soort waar golfsurfers blij van worden. Niet zo vreemd dus dat er geen Nederlandse namen prijken op de deelnemerslijst van deze nieuwe olympische tak van sport. Een discipline die prima past in het streven van het IOC om de Spelen via meer spektakel aantrekkelijker te maken voor een jonger publiek, lees: de jeugd.
Met dat spektakel zit het wel goed als de golfsurfers op hun shortboard van tussen de 130 en 200 centimeter lang het water opgaan. In Japan doen ze dat in Ichinomiya, zo'n 65 kilometer ten oosten van Tokio. Aan bruikbare golven geen gebrek daar, al zal dat wellicht niet dagelijks het geval zijn. Vandaar dat er acht data - 25 juli t/m 1 augustus - geprikt zijn, hoewel er slechts vier wedstrijddagen nodig zijn om de complete competitie af te werken.
Die wordt begonnen met voorrondes waarin de twintig mannen en twintig vrouwen die zich voor de Spelen geplaatst hebben, het in groepjes tegen elkaar moeten opnemen. In een tijdsbestek van doorgaans 30 minuten mag elke surfer maximaal 25 golven rijden, zoals dat heet. Op de golf laten ze hun trucs zien die door vijf juryleden beoordeeld worden op onder andere moeilijkheidsgraad, originaliteit en variatie, maar ook de snelheid speelt een rol.
De besten gaan door naar de volgende ronde. Bij de Spelen is de derde wedstrijddag gereserveerd voor de kwart- en halve finales en op de vierde worden de medailles verdeeld met de strijd om het brons en uiteraard de finale.
Voor de sport, waarmee hij als negenjarige kennismaakte aan de kust ten noorden van Agadir terwijl zijn vader aan vissen was, was die verhuizing eigenlijk niet nodig. "Marokko heeft 3.200 kilometer kustlijn", rekende Boukhiam onlangs voor in een interview. "Dus ga maar na hoeveel golven we hebben. Befaamde, maar ook veel nog onbekende golven."
De jongeling toonde zich een snelle leerling. "Ik denk dat ik nog maar zes of acht maanden aan surfen deed, toen ik in 2003 in Mohammedia mijn eerste wedstrijd deed. En ik won meteen." Het succes, maar zeker ook de sensatie van het spelen met de golven smaakte naar meer. "Ik wist: dit wil ik de rest van mijn leven doen."
En zo geschiedde. Boukhiam ontwikkelde zich tot een mondiale subtopper, die af en toe verraste met een uitschieter naar boven. Dat leidde tot een uitnodiging voor de prestigieuze World Surf Games van 2019, waar onder andere het Aziatische startbewijs voor de Olympische Spelen van 2020 op het spel stond. Die kans liet de gretige Marokkaan niet ontglippen.
Met het olympische ticket in de achterzak keerde hij terug naar zijn geboorteland waar hem een grote verrassing te wachten stond. "Toen ik terugkwam in het dorp waar ik ben opgegroeid, prijkte er op een muur een enorme afbeelding van mij." Het vervulde Boukhiam met trots.
En die wil hij terugbetalen ook. "Ik moet ze trots maken. Elke keer, het hele jaar door, voel ik de steun van mijn familie, van mijn fans, van Marokko. Het is mijn taak er alles aan te doen om ze trots te maken." Een mooie prestatie op de Japanse golven zal zeker helpen.
