Ook op amateurclubs durven jongens lang niet altijd uit de kast te komen

• Jeroen Gortworst en Koen Koopman

Er is nog steeds een hoge drempel om uit de kast komen als je actief bent in de professionele voetbalwereld. Dat blijkt uit een interview van de NOS-podcast De Schaduwspits met iemand die op dat hoogste niveau actief is. Maar ook in het amateurvoetbal durven homoseksuele jongens soms niet uit de kast te komen op de club. Dat blijkt uit een rondvraag van NOS Stories en uit gesprekken met verschillende jongeren.

In onderstaande video spreekt NOS Stories met homoseksuele en heteroseksuele tieners over homofobie op voetbalclubs. "Ik douche liever niet met iemand die homo is."

"Ik heb er ook wel eens over nagedacht om tegen mijn team te zeggen: 'jongens, ik ben gay'. Maar altijd als ik erover nadacht, dan werd ik echt, echt bang. Dat ik dacht: 'wat gaat er dan gebeuren?'. Ik stond dan echt te trillen, maar het kan gewoon niet." De 18-jarige David (niet zijn echte naam), kwam twee jaar geleden uit de kast bij zijn omgeving, maar niet bij zijn voetbalteam.

Niet alleen omdat hij bang was dat jongens het niet zouden begrijpen, maar ook omdat hij echt bang was fysiek doelwit te worden, bijvoorbeeld als een tegenstander zou weten dat hij homoseksueel was. "Ik voelde me echt onveilig, en was dan bang dat ik in elkaar getimmerd zou worden." Uiteindelijk stopte hij met voetbal.

David hekelt de cultuur bij clubs. "Het gaat altijd alleen maar over vrouwen en er wordt veel gescholden met 'homo'." Dat laatste wordt herkend door verschillende jongens die een niet-representatieve vragenlijst van NOS Stories invulden. 74 procent is het eens tot zeer eens met de stelling 'Bij mijn voetbalclub/team schelden veel mensen met de woorden 'homo' en 'gay''.

Het jeugdteam Jo17 van VV Berkum in Zwolle wilde daar wel met ons over praten. Verschillende jongens herkennen de cultuur. "Er wordt wel vaak gescholden met 'homo', of dat je 'flikker' naar elkaar roept. Maar je bedoelt daar niks geks mee," zegt een van de spelers.

Problemen met iemand die uit de kast zou komen, heeft het team niet. Toch snappen de spelers wel dat dat lastig kan zijn. "We praten eigenlijk weinig over gevoelens," erkennen de teamleden. Ook bestempelen ze de voetbalcultuur als macho.

Ook op een voetbalpleintje in Arnhem herkennen jongens dat. Ze zeggen soms zelf ook homofobe dingen te zien. "Als iemand zegt dat hij homo is, gaan andere mensen toch wel raar kijken," zegt een van de jongens daar. Een andere speler geeft toe zelf ook liever niet te douchen met iemand die homo is. "Als hij zich gewoon gedraagt is dat prima, maar ik vind het niet fijn."

Terwijl de persoon eigenlijk niet verandert na zijn coming-out, vult zijn vriend aan. Toch is deze jongen niet de enige met dit standpunt. Bijna een kwart van de jongens die de vragenlijst van NOS Stories invulde, is het een beetje tot zeer eens met de stelling: 'Ik douche liever niet met een lhbti'er in dezelfde kleedkamer.'

Hoe anders is dat bij de meisjes, zo blijkt uit de vragenlijst: 7 procent van de meisjes is het een beetje tot zeer eens met die stelling over het douchen, 25 procent met de stelling over het schelden met homo.

Er zijn ook veel lesbische rolmodellen in het professionele voetbal. Volgens het meidenteam van KSV in Heerhugowaard is dat relevant: vier van de meisjes in dat team zijn lesbisch, en zij voelen zich helemaal geaccepteerd. Een van de meisjes, die op vrouwen valt, heeft ook nooit ervaren dat er anders tegen haar wordt gedaan sinds ze uit de kast is gekomen. Ook douchen is nooit ongemakkelijk: "of we nou gewonnen of verloren hebben, als we de kleedkamer ingaan zetten we de muziek aan en is het een groot feest."

Ook David, die stopte met voetbal vanwege zijn geaardheid, denkt dat een rolmodel zou helpen. "Voor de spelers die homo zijn en die het moeilijk vinden om door te gaan, of willen stoppen. Voor mij persoonlijk ook. Gewoon om te laten zien: 'kijk, natuurlijk zijn er homo's die voetballen. Wat een onzin om te denken dat ze er niet zijn.'"

Toch durft ook deze homoseksuele voetbalprof niet openlijk uit de kast te komen. "De stadions, de spreekkoren. En mijn grootste angst is echt nog wel het buitenlandverhaal." Hij doelt op het openhouden van de optie om te werken bij een buitenlandse club. "Waar het echt nog moeilijker is dan in Nederland. Daar zou je als speler echt helemaal geen kans meer krijgen."