Van der Poel na verloren sprint in Vlaanderen: 'Perfecte koers, maar ik was op'
Vooraf rekende Mathieu van der Poel zich niet rijk. Het was in zijn ogen maar de vraag of hij nog de benen bezat, waarmee hij de voorgaande weken zoveel indruk had gemaakt.
Toch kwam de Nederlands kampioen in de 105de editie van de Ronde van Vlaanderen in een ideale positie om 'Vlaanderens Mooiste' voor de tweede keer op rij te winnen. "Er zat bij mij niets meer op", klonk het teleurgesteld na zijn nederlaag in de sprint tegen Kasper Asgreen.
Op waarde geklopt
De Deen van Deceuninck-Quick-Step had zich onderweg over de in totaal negentien beklimmingen en zeven kasseistroken ook al van zijn beste kant laten zien. Waar Van der Poel reed, reed de Deense kampioen. In de slotfase waren de twee beste coureurs van de dag voorop gekomen, nadat een versnelling van Asgreen Wout van Aert te machtig was geworden.
"Ik ben op waarde geklopt", erkende Van der Poel. "Ik had onderweg al gezien dat Asgreen goed was. Hij kon steeds gemakkelijk mee als ik versnelde", zei de kopman van Alpecin-Fenix over zijn tegenstander in de straten van Oudenaarde.
Net als vorig jaar streden twee renners om de zege in een van de mooiste klassiekers van het wielerseizoen. Net als in 2020, toen de Ronde van Vlaanderen door de coronacrisis pas in oktober werd gereden, zat Van der Poel er nu ook weer bij. Alleen was het resultaat anders.
Van der Poel ging nog wel aan, maar Asgreen bleek in de sprint veel meer inhoud te hebben. "Een sprint na 260 kilometer is anders dan een sprint na 200 kilometer", verduidelijkte Van der Poel, dit jaar al de magistrale winnaar van de Italiaanse klassieker Strade Bianche.
Van der Poel hoefde zich niets te verwijten. Hij maakte de koers, deed er alles aan om voor de tweede keer op rij als winnaar over de streep te komen. "Het beste was er bij mij wel vanaf", zei hij over de opnieuw zinderende finale.
Vorig jaar was hij Van Aert in de sprint net te snel af, nu legde hij al snel het hoofd in de schoot. "Ik heb een perfecte koers gereden, heb alles gedaan wat ik moest doen. Ik ben op waarde geklopt. Asgreen was de sterkste, een terechte winnaar."
Afspraak
Op de laatste helling - de Paterberg - deden de twee ook geen poging meer om een vroegtijdige beslissing te forceren. "Op de Paterberg hadden we al afgesproken dat we samen naar de finish zouden rijden. Daar heeft Asgreen zich ook aan gehouden. Tot een kilometer voor de streep heeft hij meegewerkt. Hij heeft de zege zeker niet gestolen."
Van der Poel kon uiteindelijk wel leven met het resultaat. "Ik maak geen enkele fout. Ik verlies ook niet met een banddikte. Het was uniek geweest om mezelf op te volgen, maar ik was gewoon op." Had hij voorafgaand nog twijfels of hij de juiste voorbereiding had gehad op de Vlaamse klassieker, na afloop bleek er niets mis mee. "Ik was goed, maar niet super-super."
De Nederlander neemt nu even afscheid van de weg. Hij stapt over naar het mountainbiken om zich voor te bereiden op de Olympische Spelen in Tokio. "Toch zal deze ontknoping me nog wel even bezighouden."
