Hoe de liefde voor Nijmegen Barreto na dertien jaar terugbracht bij NEC

• Jan-Kees van der Kun

Voor de een was het extreme winterweer van vorige week een bron van gedoe, kopzorgen en leed, maar voor de ander vormde het de aanleiding voor heel veel sneeuwpret. En soms lagen die twee gewoon heel dichtbij elkaar. Bij NEC bijvoorbeeld.

Door de weersomstandigheden werd de bekerwedstrijd tegen VVV naar deze woensdagmiddag verplaatst, maar in de winterzon en onder een mooi pak sneeuw lag het Goffertpark er vorige week prachtig bij. En daar zagen sommige spelers ook wel de lol van in.

Dat gold zeker voor Edgar Barreto. De 36-jarige Paraguayaan gooide sneeuwballen met zijn oudste zoon en nam de jongste twee mee op hun slee. "Heerlijk om met de kinderen in de sneeuw te spelen. Echt heel mooi."

Korte mouwen

Het dikke pak sneeuw in het Goffertstadion bracht bovendien bijzondere herinneringen naar boven bij Barreto. Er lag in de winter van 2004 namelijk ook een witte deken over Nederland op de dag dat hij in Nijmegen gepresenteerd werd als grote aankoop.

"Toen ik aankwam op Schiphol schrok ik enorm", weet Barreto zich zeventien jaar later nog maar al te goed herinneren. "Ik had nog nooit sneeuw gezien en toen ik in Paraguay op het vliegtuig stapte was het er ruim veertig graden. Het eerste wat ik deed bij aankomst in Nederland was een dikke jas kopen, want die had ik niet."

In diezelfde dikke jas nam Barreto enkele dagen later plaats op de tribune van Het Kasteel. Omdat de 19-jarige middenvelder nog niet speelgerechtigd was, zag hij vanaf de kant hoe NEC na strafschoppen door Sparta werd uitgeschakeld in de kwartfinales van het bekertoernooi.

Weer een paar dagen later speelde Barreto zijn eerste van meer dan honderd wedstrijden voor NEC. "Het was nog steeds abnormaal koud. Iedereen speelde met lange mouwen, alleen ik niet. De teammanager had alleen een shirt met korte mouwen, bedrukt met rugnummer 19."

Na die ijskoude start groeide Barreto in drieënhalf seizoen uit tot publiekslieveling in Nijmegen. Die liefde was bovendien wederzijds en, nog opvallender, niet van tijdelijke aard.

Na NEC speelde Barreto dertien seizoenen in Italië bij achtereenvolgens Reggina, Atalanta Bergamo, Palermo en Sampdoria, maar zodra hij in die Italiaanse jaren ook maar een paar dagen vrij was, trokken hij en zijn vrouw naar Nijmegen, waar Barreto nog altijd een appartement had aangehouden.

De vele bezoekjes aan zijn geliefde stad staan in schril contrast met het aantal keren dat hij het vliegtuig pakt naar Paraguay. Barreto is al bijna een decennium niet meer in het land geweest waar hij geboren is, opgroeide en waarvoor hij zestig interlands speelde.

'Geweldig persoon met geweldig hart'

"Hoe een jonge gozer uit Paraguay verliefd kan worden op Nijmegen?", herhaalt Muslu Nalbantoglu de vraag. "Nou, ik ben verliefd op Amersfoort, dus alles is mogelijk." Hij maakte net als Barreto in 2004 zijn debuut voor NEC en sindsdien is er een hechte vriendschap ontstaan.

"Meestal is het in het voetbal: uit het oog, uit het hart. Maar bij Edgar is dat anders. Hij is een geweldig persoon, met een geweldig hart. We zijn elkaar altijd blijven opzoeken."

Afgelopen zomer werden de vrienden herenigd bij NEC. Al is teammanager Nalbantoglu stiekem jaloers dat hij in tegenstelling tot Barreto niet meer dagelijks op het veld staat. Toch is ook de rol van Barreto anders dan in zijn jonge jaren.

Hij is de laatste tijd vaker invaller dan basisspeler. Onveranderd zijn echter zijn fluwelen balbehandeling en oog voor de ruimte. Wapens die ook tegen VVV weer van pas kunnen komen.

Want wat in 2004 niet lukte op een koude winteravond, het spelen en winnen van een kwartfinale in de beker, kan Barreto zeventien jaar na dato alsnog rechtzetten. "Haha, dat zou wel leuk zijn!"