Erwin Koeman: 'Hartoperatie heeft mij niet veranderd, ook niet in m'n hoofd'
Het was een jaar waarin vooral broer Ronald de krantenkoppen haalde. Die stapte op als bondscoach van Oranje, ging naar Barcelona en zorgde voor schrik met het bericht van een hartinfarct.
Dat ook Erwin Koeman door hartproblemen een heftig jaar achter de rug heeft, zal veel mensen zijn ontgaan. Een monoloog.
"Mijn jaar begon eigenlijk nog in Oman. Nadat ik daar eind vorig jaar mijn ontslag als bondscoach had gekregen, ben ik in januari nog tien dagen terug geweest om alles af te handelen."
En toen kreeg Ronald die hartaanval. Ik heb direct het ziekenhuis gebeld.
"Ik heb daar een geweldige tijd gehad. Ik woonde in een appartement aan de zee in Muscat en had als bondscoach veel vrije tijd. Een vereiste is wel dat je jezelf goed kan vermaken en daar heb ik nooit problemen mee gehad."
Stadion met airco
"De mensen daar zijn heel prettig, hebben een open blik en propageren dat veel vrouwen hoge posities in het bedrijfsleven moeten hebben. Heel anders dan in bijvoorbeeld Saudi-Arabië."
"Met de ploeg hebben we mooie trips gemaakt. We speelden een toernooi in Maleisië, WK-kwalificatie in India en op de Golf Cup hebben we gespeeld tegen Qatar in een gloednieuw WK-stadion dat volledig wordt gekoeld door airco."
"Een echte reden dat ik weg moest, heb ik nooit gekregen. Ik denk dat de Golf Cup, waar we in de poule een keer wonnen, een keer gelijkspeelden en een keer verloren, de aanleiding is."
"Ze denken daar waarschijnlijk dat Oman Brazilië is en alles maar even wint. In de WK-kwalificatie stonden we op twaalf punten uit vijf wedstrijden en waren we hard op weg de volgende ronde te halen. Maar oké, je leert er ook weer van. Zo gaat het daar."
Doe het nou!
"Terug in Nederland heb ik op voorspraak van mijn vrouw en mijn moeder een afspraak gemaakt in het ziekenhuis om mijn hart te laten onderzoeken. Ik ben erfelijk belast, mijn vader en twee ooms zijn overleden aan een hartaanval."
"Dat onderzoek had ik eigenlijk al veel eerder moeten doen. Maar ik zat de laatste vijf jaar voornamelijk in het buitenland en dacht: dat komt wel. Dat is eigenlijk een slechte gedachte."
Ik schrok van hoe het eruit zag. Een jaap als een stropdas over mijn bovenlijf.
"Mijn vrouw en moeder bleven aandringen en zeiden: 'Doe het nou, je weet toch wat er met papa en je ooms is gebeurd?' In het voorjaar ben ik uiteindelijk voor een check gegaan. De afspraak stond op 2 april, maar door de coronapandemie werd dat eerst verzet naar mei."
"En toen kreeg Ronald die hartaanval. Ik heb direct het ziekenhuis gebeld en gezegd: 'Ik heb alle begrip dat het niet kan vanwege corona, maar hoe lang moet ik nog wachten?' Gelukkig begrepen ze de ernst en kon ik toch terecht."
Openhartoperatie
"Bloedprikken, maximale fietstest en hartfilmpje: het zag er allemaal goed uit. Maar mijn ooms hebben me op het hart gedrukt dat je ook moet weten wat er binnenin gebeurt. Slibben je aderen dicht of niet? Ik heb een ct-scan laten maken en na een halve minuut zagen de artsen het al. 'Dit is niet goed', was de mededeling. Er moest een openhartoperatie aan te pas komen om mij te helpen."
"Aan de ene kant schrik je, maar het kwam ook niet echt als een verrassing gezien de voorgeschiedenis in de familie. Het enige waar ik blij om ben, is dat ik nog op tijd was. Als je wacht tot je een hartaanval krijgt, kan het ook te laat zijn. Ik had geen last van benauwdheid, was in goede conditie en had nog geen hartschade. Dat maakte het voor de artsen ook makkelijker."
"Na de operatie schrok ik van hoe het eruit zag. Een jaap als een stropdas over mijn bovenlijf. De eerste zes weken mocht ik niet fietsen, niet autorijden en niet vliegen. Om te herstellen ben ik begonnen met twee keer per week een bezoek aan een revalidatiecentrum. Dat had ik ook echt nodig om het vertrouwen in mijn lichaam terug te krijgen.
25 minuten met VV Acht 6
"Ik moest met ballen gooien en dingen doen waarvan ik dacht: kan dat allemaal wel, straks springt het weer open. Dat soort rare gedachtes krijg je. Ik vroeg me in het begin ook echt af of het allemaal wel goed zou gaan."
"Maar je gaat steeds meer doen en na tien weken heb ik voor het eerst weer 25 minuten gevoetbald. In september was dat, toen het nog mocht. Met mijn eigen team, VV Acht 6. Heerlijk was dat."
Ik geloof niet dat ik al met voetbalpensioen ben.
"De operatie heeft mij niet echt veranderd, ook niet in mijn hoofd. Ik ben niet iemand die nu ineens denkt: ik moet leven. Ik ben namelijk altijd al iemand geweest die probeert van het leven te genieten. Twintig, dertig jaar geleden vond ik het al heerlijk om lekker op een terrasje te zitten, koffie en krantje erbij. Je moet dingen doen die je leuk vindt."
"Dat is ook de reden dat ik de laatste jaren veel in het buitenland heb gezeten. Dat heeft iets speciaals. Het voetbal heeft me over de hele wereld gebracht. Andere culturen, mensen, normen en waarden leren kennen, dat verrijkt je leven en verbreedt je blik. Jij moet je aanpassen, niet andersom. Het zou geen verrassing zijn als ik weer naar het buitenland zou gaan."
"Ik geloof niet dat ik al met voetbalpensioen ben. Al zou ik niet weten wat de toekomst brengt. Ik ben geen carrièreplanner en er is voor mij geen droomclub waar ik móét werken, zoals Ronald dat had met Barcelona. Bij de clubs waarmee ik binding heb, zou ik wel wat willen doen. Ik merk het allemaal wel, maak me er niet druk om."
"Ik ben ook niet iemand die overal achteraan gaat als er ergens een trainer vertrekt. Ik heb nog nooit zelf gebeld. 'Voor mij is er altijd werk', roep ik al twintig jaar tegen mijn vrouw. Als ze me willen hebben, dan hebben ze mijn nummer. Uiteindelijk is dat altijd nog uitgekomen."
"Dat klinkt misschien allemaal niet ambitieus, maar ik heb zeker wel ambities. Alleen schreeuw ik het niet van de daken. Want ook als ik niet train, vermaak ik me prima."