Vlaamse filmregisseur Robbe de Hert (77) overleden
De Vlaamse filmregisseur Robbe de Hert is overleden op 77-jarige leeftijd. Hij brak in 1980 door bij het grote publiek met de speelfilm De Witte van Sichem. Andere bekende films van zijn hand zijn Blueberry Hill, dat in Nederland een Gouden Kalf kreeg, en Lijmen/Het been (2000). In die verfilming van de dubbelroman van Willem Elsschot speelde Willeke van Ammelrooy een van de hoofdrollen. Ook zij kreeg daarvoor een Gouden Kalf.
De Hert, die eigenlijk Robin van zijn voornaam heette, wist al jong dat zijn toekomst in de cinema lag, al zagen zijn ouders meer in de mts: ze vonden dat hij elektricien moest worden Maar De Hert zette door en maakte eind jaren 60 zijn eerste korte films, waarna hij medeoprichter was van het collectief Fugitive Cinema.
Deze groep geëngageerde regisseurs maakte kritische documentaires; zo richtte De Hert zijn pijlen in Dood van een sandwichman op de toenemende commercialisering van de in België zo belangrijke wielersport. Het kwam hem op een boycot van de toenmalige publieke omroep BRT te staan.
Crowdfundingsactie
In de jaren 80 maakte hij naam met verfilmingen van boeken, zoals dus De Witte van Sichem, dat is gebaseerd op de roman De Witte van Ernst Claes (1920). Literatuurverfilmingen zijn makkelijker te financieren dan originele scenario's, zei De Hert.
Een publiekssucces was verder de jongerenfilm Blueberry Hill (1989), deels gebaseerd op De Herts herinneringen aan de mts in de Antwerpse voorstad Borgerhout. In 1995 kwam er nog een vervolg, Brylcream Boulevard.
Aan het eind van zijn leven lukte het hem om een project te realiseren waar hij al jaren mee bezig was, de documentaire Hollywood aan de Schelde over de geschiedenis van de Belgische film. Zoals zo vaak dreigde het stuk te lopen op geldgebrek, maar dankzij een benefietshow en een crowdfundingsactie kon het werk in première gaan op het filmfestival van Oostende, in september 2018.
Robbe de Hert was al vanaf jonge leeftijd diabeticus en had veel last van een gebroken voet die nooit goed werd behandeld. Hij werd daarvoor behandeld met morfinepleisters, waardoor hij tot zijn spijt geen alcohol meer mocht drinken ("zat zijn is fantastisch"). Een markant detail was verder de handdoek die hij altijd droeg, om zijn nek of over zijn linker- of rechterschouder geslagen.