Rouw op de werkvloer: 'De eerste vraag was, wanneer kom je weer?'

• Karen Eshuis

  redacteur Online

"Toen mijn vader overleed werkte ik 60 uur in de week. Tijd om te rouwen was er niet en ik wilde ook niet bij de pakken neerzitten. Maar toen ik een halfjaar later ontslag kreeg, kwam de klap."

Ronald Meijer (49) uit Tilburg is niet de enige die worstelde met het zoeken naar de balans tussen tijd nemen om te rouwen en goed blijven functioneren op het werk. Volgens vakbond CNV komen mensen na het overlijden van een dierbare vaak in de knel met hun werk.

Uit onderzoek onder 1100 werkenden blijkt dat één op de tien een burn-out kreeg door de combinatie van rouw en werk. Eén op de vijf zegt te weinig steun te krijgen van de werkgever en een kwart zegt langere tijd niet goed te functioneren.

Voor Diana Berkvens (51) veranderde alles toen haar man verongelukte. "Ik ging van een werkende vrouw met man en kind van 11, naar een thuiszittende weduwe."

Berkvens werkte in een bibliotheek. Eerst was er volop steun, maar na een jaar met veel ziekmeldingen veranderde dat. "Het voelde voor mij alsof mijn werkgever er wel een beetje klaar mee was. Maar rouwen is niet even een jaartje, dan begint het pas."

Ze ging een paar maanden na het ongeluk weer aan het werk. "Ik dacht dat dat het beste was. Maar het was veel te snel." Er werd een reorganisatie aangekondigd. "Voor mijn gevoel hebben ze dat aangegrepen om mij te kunnen ontslaan. Ze wilden dat ik uit de Ziektewet ging, gelukkig heeft de FNV heeft mij geholpen met een arbeidsconsulent. Uiteindelijk heb ik nog twee jaar in de Ziektewet gezeten."

Dit gaf wrijving tussen haar en haar werkgever. "Ik moest overleven en was heel erg boos, op alles en iedereen. Of ik op dat moment heel reëel was, weet ik niet meer. Je gaat door zo'n diep dal."

De rouw van Berkvens maakte dat ze uiteindelijk volledig is afgekeurd. "Maar ik wil niets liever dan weer aan het werk. Ik denk dat goede voorlichting helpt, ook voor werkgevers. We komen namelijk allemaal met rouw in aanraking, maar we weten er zo weinig van. De meeste mensen kunnen niet tegen verdriet. Maar er komt pas ruimte, als er verdriet mag zijn."

Danielle Kristel uit Volendam moest doorwerken toen haar vader op sterven lag. "De dag dat mijn vader sedatie wilde, heb ik mijn werk gebeld om dit te melden. Zij vonden dat ik gewoon kon komen werken, omdat het nog wel een week zou duren voor hij zou overlijden. Die nacht overleed mijn vader."

Een dag later belde Kristel haar werkgever. "De eerste vraag was: wanneer kom je weer werken? Ik heb gezegd dat ik het nog niet wist en dat het nogal traumatisch was geweest. Mijn baas liet weten dat ik na de crematie werd verwacht op mijn werk." Ze meldde zich twee weken ziek. "Toen kreeg ik de mededeling dat mijn contract niet werd verlengd, omdat ik te lang ziek was geweest."

Vakbond CNV wil dat rouwverlof beter geregeld wordt. Er zou een flexibel opneembaar rouwverlof van bijvoorbeeld twee weken moeten komen.

Ronald Meijer zou niet geholpen zijn met zo'n verlofregeling. "Het is een goed idee, maar als uitzendkracht heb je die luxe sowieso niet. Je bent uitzendkracht, je moet gewoon op komen dagen. Anders ben je je baan niet zeker en dat bleek in mijn geval ook wel."

Via het uitzendbureau werkte Meijer bij een grote bakkerij. Hij kreeg net een nieuwe baan, toen zijn vader overleed. "Bij een nieuwe baas ga je dan keurig netjes aan de gang. Tegelijkertijd moest ik naar de notaris en het huis leegruimen, maar ik kon geen vrij krijgen. Die emotioneel beladen dingen deed ik dan 's avonds na het werk of in het weekend."

Het werd Meijer uiteindelijk allemaal teveel. "Ik heb geprobeerd om psychische hulp te krijgen, maar ik sta op de wachtlijst. Het liefste wil ik weer aan het werk: ik moet nog dik 20 jaar mee. En dat ik nu al thuiszit dat is niet goed."