Terwijl Enschede huilde, moest FC Twente gewoon het veld op
Oscar van der Horst
redacteur NOS Sport
Oscar van der Horst
redacteur NOS Sport
Daags voor de beslissende eredivisiepartij tegen Feyenoord kijkt de selectie van Twente met tranen in de ogen naar de televisie. Vanuit zijn hotelkamer in Huis ter Duin probeert Jeroen Heubach contact te krijgen met zijn familie.
Die middag had een grote ontploffing plaatsgevonden bij SE Fireworks, midden in de woonwijk Roombeek. Woensdag precies twintig jaar geleden.
"We trainden toen nog op de vliegbasis, ongeveer een kilometer van de rampplek", herinnert Heubach (45) zich nog goed. "Zelfs daar sloegen de ramen uit het gebouw bij de grootste klap. Mijn familie woonde in de aangrenzende wijk."
23 overledenen
Roombeek stond bekend als arbeiderswijk in textielstad Enschede. Tot die ene klap, die alles veranderde.
Bijna duizend mensen raakten gewond, waarvan er 23 overleden. Tweehonderd huizen werden weggevaagd. Beelden van de explosie gingen de wereld over. Intussen stapte Heubach in de spelersbus en bekeek hij de dikke pluimen rook van afstand.
FC Twente had in die tijd een selectie met een sterk regionaal karakter. Trainer was Fred Rutten, in het veld waren Sander Boschker, Erik ten Hag, André Karnebeek, Berthil ter Avest, Thijs Houwing en Jan Vennegoor of Hesselink ambassadeurs van de streek. En Heubach natuurlijk, jongen van de stad.
Uit Roombeek kwamen veel supporters, deze ramp trof ook de voetbalclub recht in het hart. Alle emoties ten spijt, een dag later werd er gewoon afgetrapt in De Kuip.
"Natuurlijk wilden we dat liever niet, maar we hadden geen keuze. De KNVB had besloten dat er gespeeld moest worden, dus gingen we de volgende dag gewoon het veld op", weet Heubach. "Van die wedstrijd weet ik echt niets meer. Ja, dat het 1-1 werd."
Natuurlijk wilden we liever niet voetballen, maar we hadden geen keuze.
Feyenoord plaatste zich voor de Champions League. Twente verspeelde zijn deelname aan de UEFA Cup, voor wat het waard was. Supporters van de thuisclub ontsierden het duel met vuurwerkgeluiden. Tot jaren daarna nog, overigens.
Dat laatste vindt Heubach nog niet eens het ergste. Zelf maakte hij in zijn jonge jaren ook wel het een en ander mee als lid van de harde kern van FC Twente. "Supportersgroepen roepen nou eenmaal dingen naar elkaar, zeker die van grote rivalen."
Maar respectloos, dat was het zeker.
De grote vraag was vooral waarom de KNVB geen vorm van menselijkheid toonde door het afsluitende competitieduel van de kalender te halen. Maar ja, dat zou wellicht logistieke problemen geven, met het Europees kampioenschap in eigen land voor de boeg.
Herman Wessels was destijds voorzitter van FC Twente. Net als de toenmalige KNVB-preses Jeu Sprengers leeft hij niet meer.
Uiteraard is deze avond later nog ter sprake gekomen, waarbij Wessels de hand in eigen boezem stak. "Achteraf hadden we niet moeten spelen, maar ik realiseerde me die zaterdagavond de impact van de ramp niet."
Impact
Laat op die avond krijgt Heubach zijn ouders eindelijk te pakken. Ze waren op bezoek geweest bij bekenden in Oldenzaal en mankeerden niks.
Heubach kende echter wel supporters uit de wijk. En via een vriend ook een brandweerman, die tijdens zijn dappere reddingswerkzaamheden het leven heeft moeten laten. Om maar te zwijgen over de impact van de ramp op de mensen die elke week op de tribune zaten.
Het voetbal moest en zou doorgaan. Na een kleurloos seizoen wilde het toeval dat Twente zich wel voor de bekerfinale plaatste tegen PSV.
In dezelfde meimaand, maar dan een jaar later, nam FC Twente in diezelfde Kuip de strafschoppen beter dan de landskampioen. Met ruim 35.000 hartstochtelijke fans uit de regio op de tribune. "Die dag herinner ik me uiteraard nog goed", zegt Heubach.
Even leek de grond onder zijn voeten weg te zakken, toen hij zijn penalty miste. Boschker stelde daarna orde op zaken, door de verloren situatie om te draaien in een heroïsche zege. "Al die gezichten. Die emoties. Je zag aan de mensen dat ze dit succes echt keihard nodig hadden."
De club Twente is groot en sterk geworden door zijn saamhorigheid. Door hoge pieken, met de titel in 2010 als hoogtepunt. En diepe dalen, zoals die meidag in 2000. Ook vandaag hangen de vlaggen in Enschede weer halfstok om er samen bij stil te staan.
Geen 'Heubach Hooligan' meer
Heubach is niet meer actief in de voetballerij. Hij helpt inmiddels jongeren met een krasje om terug te keren in de maatschappij. Uiteraard in de stad waar zijn hart ligt.
Nog steeds is hij nauw betrokken bij FC Twente. Elke thuiswedstrijd zit hij samen met zijn zoon in het stadion. Niet meer als 'Heubach Hooligan' in het fanatieke Vak P, maar op de hoofdtribune.
Hij mist het werk in de voetballerij niet, maar koestert de warme contacten zeker. En natuurlijk alle herinneringen, behalve dus van die ene wedstrijd tegen Feyenoord.
Kijk hieronder naar een reportage met Jeroen Heubach, twintig jaar na de ramp:
