"Ik mis een knuffel en een arm om me heen." Voor Marijke Heesemans zijn de coronamaatregelen, die deze week werden verlengd tot zeker 28 april, frustrerend. Heesemans verloor op 16 maart haar man na een huwelijk van 49 jaar en 7 maanden. Juist nu ze behoefte heeft aan familie en vrienden om zich heen, wordt geadviseerd om sociale contacten te beperken en zo veel mogelijk thuis te blijven. "Dat is moeilijk te accepteren."
Contact met haar kinderen en kleinkinderen heeft de 71-jarige Heeseman nu alleen via Facetime. Na de uitvaart van haar man, op 23 maart, heeft ze hen niet meer gezien. Ook vrienden blijven op afstand, maar eenzaam voelt ze zich niet. "Zo wil ik het niet noemen. Er zijn ook genoeg mensen die aan me denken. Laatst kwam iemand een kaart brengen. Toen heb ik de deur opengedaan en hebben we toch op afstand even gepraat."
De stilte in huis valt haar wel zwaar. "De verzorging van mijn man vroeg veel energie. Er was ook hulp thuis. Dan had je toch aanspraak. Nu heb ik veel steun aan de muziek van Rob de Nijs en Guus Meeuwis."
Marijke Heesemans probeert ondanks alle beperkingen positief te blijven. "Je accepteert het. Er zijn ook mensen die in het ziekenhuis liggen met partners die er niet bij mogen zijn. Ik mag me gelukkig prijzen dat we mijn man een mooi warm afscheid hebben kunnen geven."
Saida Chirino mist de kerk
Saida Chirino kan goed leven met alle maatregelen, vertelt ze. "Het is niet voor niets. Ik word er niet vrolijk van, maar het is voor een goed doel."
De 71-jarige Haagse woont met haar man, die bedlegerig is na een hersenbloeding, in een flat speciaal voor oudere Antillianen en Arubanen. Familiebezoek stelt ze uit. "Ook oppassen op mijn kleinzoon is er nu niet bij. Dat vind ik jammer." Ze heeft wel begrip voor alle coronaregels en -adviezen, die erop gericht zijn om kwetsbare mensen te beschermen. "Het is ook voor hem", zegt ze verwijzend naar haar man. "Je moet een beetje aan anderen denken."
Chirino gaat af en toe nog een boodschap doen, maar meer niet. "Met dat mooie weer van de laatste tijd doet dat wel een beetje pijn." Ook activiteiten met andere flatbewoners zijn afgeblazen, maar vervelen doet ze zich niet: "Ik heb genoeg hobby's."
Een ding mist ze wel. "De kerkdienst op zondag. De viering, de preek. En dan het koffiedrinken. Echt het samenzijn, dat heb je nu juist nodig."
Joke Poelder is niet bang
Joke Poelder is na een rijk leven van 90 jaar niet snel meer onder de indruk. "Ik heb al zo veel gezien en meegemaakt", zegt hij. Poelder groeide op in de oorlog ( "het grootste drama in mijn leven") en is Indië-veteraan. De coronacrisis houdt hem wel bezig, maar niet binnen.
Vorig weekend ging Poelder, die nog goed ter been is, langs bij bekenden. "Die schrokken dat ik er ineens stond. 'Goh, kom je toch, ondanks alles?' We hebben buiten gezeten, geen hand gegeven en afstand gehouden. Ik merkte bij hen de angst om het virus te krijgen. Die heb ik niet. Als het zo is, dan is het zo."
Hij schrok van de berichten dat artsen terughoudend moeten zijn met het laten opnemen van ouderen die het coronavirus krijgen. "Ik was echt gepikeerd", zegt hij. "Ik ben nog zo vitaal. Ik zou het ze echt kwalijk nemen als ze zeggen: 'u bent te oud'". Later dit jaar gaat hij met zijn hondje en camper gewoon weer kamperen, is zijn plan.
Voor zijn dagelijkse leven maken de coronamaatregelen weinig verschil. Contacten met familie staan op een lager pitje en hij houdt op straat goed afstand, maar vervelen? "Welnee. Ik heb nog stapels boeken liggen en ik ontwikkel eigen foto's. Ik kom tijd te kort voor alles." Alleen wandelen door de duinen; dat is nu een gemis.
Willem Weerd is 'volgzaam'
Willem Weerd woont in het Groningse Zuidbroek, een regio waar tot nu toe relatief weinig coronabesmettingen en ziekenhuisopnames zijn. "Wat dat betreft valt het hier reuze mee", erkent hij. Maar: "We nemen alle maatregelen wel serieus."
Weerd (74) is voorzitter van biljartvereniging Central in Veendam. Bijna alle leden zijn 60+, de oudste is 84. Hij mist het spelletje en het contact met andere leden, maar het is niet anders. Voor andere bestuursfuncties die hij heeft, bij de Zonnebloem en een sportvereniging, kan hij via de computer nog dingen regelen. "Verder is er niets te doen."
Wat scheelt, vertelt hij, is dat van zijn leeftijdsgenoten niemand meer werkt. "Dus zorgen over inkomensverlies zijn er niet." Wel leven Weerd en zijn vrouw mee met hun zoon, die als vrachtwagenchauffeur in heel Nederland komt. "Die merkt het wel, hij kan niet overal meer terecht."
De laatste tijd komt Weerd weinig meer buiten. "We zijn een volgzaam volk", zegt hij over de Groningers. Hij merkt bij zichzelf en zijn omgeving vooral berusting. "Iedereen vindt het best een beetje beangstigend. Maar ik hoor niemand roepen: 'wat overkomt mij nou?'"