Arts Ahmed kwam met corona in eigen ziekenhuis terecht: 'Eenzaam en angstig'

Als anesthesioloog in het Haaglanden Medisch Centrum (HMC) was Ahmed Al-Sarraf betrokken bij de voorbereidingen op de komst van de eerste coronapatiënten. Dat hij daar een paar weken later zelf bij zou horen, had hij toen niet kunnen denken. De 48-jarige Ahmed noemt zichzelf een gezonde, sterke man - vorige zomer beklom hij nog de Mont Blanc. Toch kreeg het coronavirus vat op hem.

Ahmed werd zo ziek dat hij moest worden opgenomen in zijn eigen HMC. Niet op de intensive care, maar in een 'gewoon' ziekenhuisbed op een isolatiekamer. Dat geldt overigens voor ongeveer drie op de vier coronapatiënten die in het ziekenhuis worden opgenomen.

De isolatiekamer was "ontzettend eenzaam", vindt de anesthesioloog. "De verpleging komt een aantal keer per dag langs om bijvoorbeeld zuurstof toe te dienen. Voor de rest lig je alleen. Je kunt bellen, maar meer contact met de buitenwereld heb je niet."

Inmiddels is Ahmed weer thuis. Over twee weken verwacht hij weer aan het werk te gaan:

Volgens Ahmed heeft een ziekenhuisopname voor coronapatiënten twee gezichten. "Aan de ene kant is er het medische verhaal: het zorgpersoneel vertelt je over je ziektebeeld en geeft uitslagen door. Ze vertellen ook dat je situatie misschien slechter wordt en dat je dan naar de intensive care moet."

Maar minstens zo belangrijk is de empathische kant, vervolgt de ex-patiënt. "Het gaat er ook om hoe die medische boodschap wordt overgebracht. Als patiënt ben je kwetsbaar. Als je dan hoort dat je situatie kan verergeren, kan dat ontzettend hard vallen."

Zelf had Ahmed ook last van angstgevoelens, mogelijk versterkt door de malariamiddelen die hij kreeg voorgeschreven. "Als arts weet ik wat het betekent om op de IC terecht te komen. Als dat dan plotseling voor jou kan gelden, komt het ontzettend dichtbij. En wat dan? Je weet niet welke kant het opgaat."

Masker af

Ahmed benadrukt dat het zorgpersoneel onder enorme druk staat en dat verpleegkundigen niet altijd even veel tijd kunnen vrijmaken voor patiënten. "Maar ik wil straks echt proberen om met patiënten vaker over hun mogelijkheden te praten, zodat ze die bijvoorbeeld nog met hun familie kunnen bespreken voordat wij een volgende stap zetten."

Wat daarbij ook kan helpen, is als artsen af en toe - uiteraard op veilige afstand - hun beschermingsmasker even afzetten, vindt Ahmed. "Zodat de patiënt tenminste een gezicht te zien krijgt en weet: met wie praat ik eigenlijk? Dat is het minste wat wij voor de patiënten kunnen doen."