"Patiënten mogen één bezoeker per dag ontvangen op de intensive care. Ze hebben dus vooral contact met ons, maar daar moeten we mee oppassen. Normaal houd je hun hand vast, of leg je een arm over hun schouder. Afgelopen week stierf een patiënt op onze afdeling. De familie kon er niet bij aanwezig zijn. Een collega pakte toen toch de hand van die persoon vast, zodat diegene niet alleen hoefde te sterven.
Sinds zaterdag zijn veel patiënten overgeplaatst naar andere ziekenhuizen, dat geeft ons wat lucht. We wachten op wat er komen gaat. Volgens de experts komt de piek deze week. We zijn er klaar voor, dat zeker, maar ik maak me wel zorgen over hoe lang dit nog gaat duren en vooral over hoeveel mensen er nog gaan komen. We zijn als afdeling altijd 'in control' en ik kan me niet voorstellen dat we dat gaan verliezen. Toch is die kans er en dat beangstigt me wel.
Ik ben niet bang voor mijn eigen gezondheid. Ik sport veel, eet gezond en ben jong. Maar ik werk in een omgeving waar ik sneller besmet kan raken, dus ik ben voorzichtig met mijn naasten. Mijn moeder zie ik voorlopig niet. Mijn man werkt vanuit huis en ik probeer hem zo min mogelijk de deur uit te laten gaan. Zo heeft hij minder kans om besmet te raken. Daarom doe ik nu vooral de boodschappen.
Van nature ben ik een prater, dus ik kan alles goed van me afzetten. Dat moet ook wel, want er komt veel op ons af. Het ziekenhuis ondersteunt ons goed daarin, maar ook de saamhorigheid onderling is echt heel fijn. Het is echt teamwerk.
Als ik zie dat veel mensen afgelopen weekend naar buiten gingen en weinig afstand van elkaar namen, dan kan ik wel boos worden. Kom eens een keertje met mij meelopen, dan zie je wat voor gevolgen dat kan hebben. Ik wil ook graag naar buiten, echt. Maar doe het alsjeblieft niet."