Slotervaartziekenhuis is jaar na sluiting nog niet vergeten
De emoties liepen hoog op een jaar geleden. Werknemers van het Slotervaartziekenhuis en patiënten keerden zich samen tegen het opdoeken van hun ziekenhuis. Veel artsen, verpleegkundigen en andere personeelsleden werkten al tientallen jaren in het ziekenhuis. Patiënten kwamen er vaak al sinds de opening in 1975.
Personeel en patiënten voelden zich sterk verbonden met het ziekenhuis in Amsterdam-West dat een jaar geleden in een mum van tijd gesloten werd. Op 23 oktober 2018 werd surseance van betaling aangevraagd. Op 25 oktober kwam het faillissement en op vrijdag 26 oktober werden alle patiënten die in het ziekenhuis lagen overgeplaatst. In de weken erna werden de poliklinieken afgebouwd.
Volgens zorgverzekeraar Zilveren Kruis kon het Slotervaart dicht, omdat er genoeg capaciteit was in de andere Amsterdamse ziekenhuizen en klinieken. Zorgverleners wijzen nu op steeds langere wachtlijsten en een toenemend tekort aan bedden, meestal door personeelsgebrek.
'Directeuren maakten er een zooitje van'
Edward Donkers werkte dertig jaar in het ziekenhuis. Eerst als verpleger van hiv-patiënten, daarna als gespecialiseerd verpleegkundige op de hartbewaking. "Alle directeuren die ik heb meegemaakt hebben er een zooitje van gemaakt", zegt hij. "Ik kan me niet anders herinneren dan dat het Slotervaart op de rand van het faillissement stond."
"Na mijn ontslag ben ik met een groep collega's overgestapt naar het Rode Kruis Ziekenhuis (RKZ) in Beverwijk. Samen, om ons Slotervaartgevoel te behouden. Het RKZ bleek niet echt mijn ziekenhuis. Het Slotervaart was een oud ziekenhuis met veel gebreken, maar wel ons oude ziekenhuis. Het RKZ was ook oud, met veel gebreken, maar dan zonder dat gevoel."
Donkers had altijd al de droom om een koffietentje te openen. "Dat is in een stroomversnelling gekomen. Een maand geleden zijn we opengegaan."
Traumatisch
Roos Blom werkte als psycholoog in het Slotervaart. Als vicevoorzitter van de Ondernemingsraad werd ze een van de gezichten van het verzet tegen de sluiting. Sinds september doceert ze communicatievaardigheden aan studenten verpleegkunde aan de Hogeschool InHolland.
"In december stond ik op straat, maar in januari ben ik weer voor het ziekenhuis gaan werken op de eerste hulp, om dossiers beschikbaar te maken voor patiënten. Samen met onder anderen een fysiotherapeut, een beveiliger en een radiotherapeut. Dat was tegelijk een soort opvang voor patiënten die soms heel verdrietig waren of niet goed wisten waar ze naartoe moesten."
Blom heeft nog regelmatig contact met oud-collega's. "Verpleegkundigen hebben meestal een nieuwe baan, maar lang niet altijd in ziekenhuizen waar de Slotervaartpatiënten nu komen", zegt ze.
Van de 60-plussers zijn er veel werkloos. Blom: "Anderen vonden snel een baan, maar werden na hun proeftijd weggestuurd. Ik ben ervan overtuigd dat de traumatische ervaring van de snelle sluiting van het Slotervaart hierbij heeft meegespeeld. Sommigen hadden ook moeite met de hiërarchie op hun nieuwe werkplek. In het Slotervaart waren de lijnen kort."
Opnamestops
De afdeling geriatrie van het Slotervaart, de enige in Amsterdam met eigen klinische bedden, is in zijn geheel overgenomen door het OLVG-West. "Met artsen, verpleegkundigen, ondersteunend personeel en patiënten", vertelt geriater Linda Tulner. "Dat is ons grote geluk geweest, want daardoor is onze opleiding behouden gebleven."
Na een overgangsfase met wachtlijsten en ruimtegebrek zijn de zaken nu weer onder controle. "Wij hebben bij geriatrie geen wachtlijsten meer en na de nu lopende verbouwing hopen we in januari weer onze oude capaciteit te hebben. Maar onze komst naar het OLVG en die van andere groepen patiënten heeft grote gevolgen."
Zo constateren artsen op de Spoedeisende Hulp dat de patiënten gemiddeld een stuk ouder zijn dan voor de sluiting van het Slotervaart, zegt Tulner. Dat heeft niet alleen gevolgen voor de SEH maar ook voor andere poliklinieken en verpleegafdelingen. "Op de afdeling maag-, darm-, leverziekten is de wachttijd voor patiënten die ik doorverwijs weken en soms zelfs maanden."
Tulner zegt dat er op papier misschien te veel ziekenhuisbedden waren in Amsterdam. "Maar in de praktijk blijkt dat nooit. Door personeelstekorten waren er al vaak opnamestops. Dat is door de sluiting van het Slotervaart erger geworden. We hebben nu zo vaak opnamestops in het OLVG dat we mensen hebben aangesteld die stad en land afbellen om een ziekenhuisbed te vinden of een verpleeghuisbed, want die zijn er ook niet."
Vorig jaar werd meteen al duidelijk hoeveel de sluiting betekende voor het personeel. Bij het Slotervaart-ziekenhuis reageerden personeelsleden en bezoekers emotioneel op het nieuws:
