Het Utrechtse pleintje van Ihattaren: huilen na verlies en Ronaldinho's trucs

Mohamed Ihattaren (17) is voorbestemd te schitteren in Camp Nou. Estadio Santiago Bernabéu, misschien. Maar zoals elke jonge voetballer zette hij zijn eerste stappen richting een glansrijke carrière elders, mijlenver verwijderd van de pracht en praal van Barcelona of Real Madrid.

Het is letterlijk een enorme afstand. Zo'n 1.500 kilometer scheiden Camp Nou en het pleintje waar Ihattaren groot werd, aan de Adenauerlaan in het Utrechtse Kanaleneiland. Maar vooral ook figuurlijk.

Een stukje asfalt van tien bij twaalf meter aan ongelijk liggende tegels, met kleine rode doeltjes aan weerszijden, en een plas water voor één ervan. Meer is het niet.

Hier, tussen de rauwe flats van een van Nederlands meest deprimerende achterstandswijken, deed Ihattaren de acties van Ronaldinho na. En leerde de jonge PSV'er winnen én verliezen.

'Als je verloor liep je te huilen'

"Alles draait hier om voetbal", zei een stralende Ihattaren, toen hij eerder dit jaar met jongerenzender FunX terugging naar de plek waar het voor hem allemaal begon.

"Je kunt hier niet zeggen: vandaag ga ik even niet voetballen. Als je verloor, liep je gewoon te huilen. Je moest dan heel lang wachten voordat je weer aan de beurt was."

Ihattaren en zijn vriendjes voetbalden tot het duister inviel. En daar ver voorbij, dankzij het flitslicht van mobiele telefoons. Onder die provisorische lichtmasten hielden de voetballertjes het gemakkelijk tot tien uur 's avonds vol, met ongeduldig op hun beurt wachtende buurtgenoten en nieuwsgierige flatbewoners als toeschouwers.

Avondeten was een hinderlijke onderbreking. Net als nadenken over de toekomst. "Kanaleneiland staat bekend als een achterstandswijk. Waar ik vandaan kom, daar wist je niet echt wat je ging doen in het leven", aldus Ihattaren. De prestaties van een stadsgenoot gaven 'Mo'tje' echter hoop.

"Ibrahim Afellay komt ook uit Utrecht. Toen dacht ik: waarom zou ik niet kunnen bereiken wat hij heeft bereikt? Ik ging me op hem focussen."

Grote man

Via SV Houten kwam Ihattaren bij PSV terecht, waar hij zijn idool tegen het lijf liep. Nadat hij dankzij zijn kordaat handelende moeder - die duwde haar verlegen zoon zonder pardon naar voren - een handtekening had gekregen, wist de jonge middenvelder het zeker: dit wilde hij ook.

Ihattaren: "Daarna reden we terug naar Utrecht en zei ik tegen mijn moeder: ik ga op mijn zestiende debuteren bij PSV en word daar een grote man. Net als Afellay."

Op 26 januari van dit jaar loste Ihattaren het eerste deel van die belofte in. De middenvelder was zestien jaar, elf maanden en veertien dagen toen hij thuis tegen FC Groningen voor het eerst in actie kwam voor PSV.

Dit seizoen groeide hij uit tot de onbetwiste eerste keus 'op tien', net achter de spits. Daar verdeelt Ihattaren het spel alsof hij dat al jaren doet, af en toe toverend met de linkervoet. Hij is een grote man. Net als Afellay.

En naar grote mannen lonken grote clubs.

City, United, Chelsea en Spanje

Voordat Ihattaren zijn contract bij PSV verlengde, klopten clubs die een jonge voetballer het hoofd op hol kunnen brengen, bij hem aan. "RB Leipzig, Manchester City, United, Chelsea", somde Ihattaren op. "En ik kon ook naar Spanje."

De geboden salarissen waren aantrekkelijk, maar Ihattaren bleef bij PSV. "Ik droom van de Spaanse en Engelse competitie. Maar ik wil via de voordeur vertrekken bij PSV. De club heeft veel voor me gedaan, ik wil ze graag terugbetalen."

Ihattaren woont alweer even in Eindhoven, maar als hij terugkeert naar zíjn pleintje in Kanaleneiland, wordt hij aangeklampt door kinderen die dromen van een leven als het zijne. Ze vuren vragen op hem af als 'kun je me die actie leren?' en 'wat doe je er allemaal voor?'

En Ihattaren hoort het blij aan. "Als je dat soort vragen krijgt van zulke jongens... dat doet me wel wat, ja."