Met Langeveld terug naar 2011: 'Hij wint met twaalf centimeter'
Op 26 februari 2011 is Sebastian Langeveld de sterkste renner in de Omloop Het Nieuwsblad. Hij begint al op 53 kilometer aan een solo en van alle favorieten die dag keert er slechts één terug in zijn achterwiel: Juan Antonio Flecha.
De twee maken er in Gent een bloedstollende en beklijvende sprint van. De Nederlander wint uiteindelijk, volgens commentator Mart Smeets, met een verschil van... "twaalf centimeter! Een truthaar van een oude olifant".
Aan de hand van het televisiecommentaar van Smeets en Maarten Ducrot blikken we acht jaar later met Langeveld terug op zijn eerste en tot nu toe enige grote zege in een voorjaarskoers.
"Er zijn 204 kilometer verreden. Twee man, een Argentijnse Spanjaard en een man uit de bollenstreek, gaan rijden voor de eerste lenteklassieker. Lente tussen aanhalingstekens. Als u vandaag buiten heeft gestaan, weet u: dit heeft niets met lente te maken. Een kilometer nog voor de twee."
"Ik kan me herinneren dat het een ontzettend zware wedstrijd was. Het was koud, het regende. Maar ik kan goed tegen slecht weer. Ik had goede benen die dag. De hele periode ervoor was ik eigenlijk al goed. Ik merkte in januari op trainingskamp al dat het makkelijk ging. En ik reed ereplaatsen in Spaanse wedstrijden. Die lijn trek je als klassiekerrenner dan automatisch door naar jouw wedstrijden."
"Ik demarreerde vroeg, al op de Eikenberg. Maar niet meteen met het idee om een solo van vijftig kilometer te rijden. Meer als een poging om mannen mee te krijgen."
"Nu zien ze het finishdoek. Dat is belangrijk. Nee, Langeveld gaat al aan! Oh, dat is vroeg, zeg, dat is vroeg. Kan hij Flecha nog wel opvangen?"
"Even daarvoor, op vijf kilometer, had hij het nog geprobeerd. Er zat nog iets achter bij hem. Ik kon terugkeren, maar dat deed pijn. Ik wil niet zeggen dat het uit mijn tenen kwam, maar het moest wel ergens vandaan komen."
"De sprint daarna ging ik vrij in. Ik was al tevreden met hoe ik gekoerst had die dag. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik tevreden was geweest met een tweede plaats. Maar het jaar ervoor was ik slecht en nu was ik blij dat ik mijn neus weer een keer aan het venster kon steken."
"Voor de sprint had ik het idee: die ga ik vol aan. Hij kent mij, hij was iets minder zeker van zijn zaak. En ik wist dat hij nerveuzer was. Ik ging er open in, niet geforceerd. En ik ging op kop aan. Ik wist wel dat dat lastig was. Wind tegen, beetje heuvelop."
"Je moet het eigenlijk nooit op kop aangaan. Toen ik begon, dacht ik ook: oei, misschien ben ik te vroeg aangegaan. Ik hield even iets in, om hem op te vangen. Of ik hem voelde komen? Ik durfde nog wel héél even te wachten. Snel ging het allemaal niet."
"Flecha? Langeveld, Langeveld, Langeveld, Langeveld, Langeveld... Flecha? Ohwwww! Flecha! Nee, Langeveld! Met twaalf centimeter. Een truthaar van een oude olifant."
"Haha, zei hij dat? Hij zal wel bedoelen dat het heel weinig scheelde. Dat klopte ook. Het was een sprint van stervende zwanen. Er zat niets meer in bij mij. Maar bij hem ook niet. Achteraf weet je dat zijn finish eigenlijk op de Lange Munte lag, toen hij alles gaf om terug te keren. Ik wist wel meteen zeker dat ik gewonnen had. En Flecha wist zeker dat hij verloren had."
"Hadden we geen oortjes die dag? Dat weet ik niet meer. Als we die wel hadden gehad, was het misschien handig geweest als ik wat meer informatie had gehad. Dan had ik wellicht gehoord dat hij stuk zat en was ik doorgereden vlak voordat hij aansloot bij mij. Ik weet niet of het gebrek aan communicatie het verloop van de wedstrijd verder beïnvloed heeft. Als renner moet je beslissingen zelf durven nemen."
"Ohw, hij wou winnen. Hij breekt door! Geniaal!"
"Mijn doorbraak? Dat zag ik zelf toen niet zo. Dat was meer in de Ronde van Vlaanderen van 2008. Dat was mijn absolute doorbraak. De Omloop van 2011 was misschien een bevestiging. Zoals Parijs-Roubaix van twee jaar geleden ook weer een bevestiging was."
"Kijk, ik heb mezelf nooit gezien als topper. Ik ben geen Sagan, Boonen of Cancellara. Het moet allemaal meezitten bij mij wil ik winnen, Maar ik hoor vanaf 2007, 2008 bij de betere Nederlandse klassiekerrenners. Daar ben ik trots op. Parijs-Roubaix van 2017 was ergens ook een beloning voor al die jaren."
"Ik schat die derde plaats in Roubaix, waarin ik met Van Avermaet en Stybar kon sprinten om de overwinning, misschien nog wel hoger in dan de zege in de Omloop of op het NK van 2014. Ze kregen me er toen niet af op de kasseien."
"Er was zelfs een moment op drie, vier kilometer van de finish dat, als ik had gedemarreerd, Van Avermaet niet had gereageerd. En Stybar kon zeker niet meer reageren. Maar ik kon niet; het lactaat zat tot achter mijn oren."
"Het blijft nog steeds een droom van mij om nog een monument te winnen. Een droom, geen obsessie. Het zou fantastisch zijn om Vlaanderen of Roubaix te winnen, maar ik weet dat ik voor Vlaanderen niet explosief genoeg ben. Roubaix is realistischer. Maar ook bij Roubaix moet alles meezitten."
"Hoe lang ik nog doorga? Zoals ik me nu voel... Ik heb nog heel veel plezier in wat ik doe. Ik ga niet met tegenzin naar een koers. Ik zeg zeker niet dat ik na 2020, wanneer mijn contract afloopt, stop met koersen."