Waar hopen deze jongeren op in 2019: van brexit-deal tot 'toffe sandwichshop'

Wat gaat dit jaar brengen? We spreken jongeren uit landen waar het afgelopen jaar veel is gebeurd en waar ook het komend jaar veel op de agenda staat: het Verenigd-Koninkrijk, Brazilië, Syrië en Zuid-Korea.

Het Verenigd-Koninkrijk stapt - als het goed is - uit de Europese Unie. In Brazilië is sinds gisteren een uiterst rechtse president aan de macht. In Syrië wordt gehoopt op het einde van de burgeroorlog. En Noord- en Zuid-Korea halen misschien de banden verder aan. Wat 2019 ook brengt, het zal zeker van invloed zijn op de toekomst van deze twintigers. Zij vertellen hoe zij het afgelopen jaar hebben beleefd en wat 2019 volgens hen in petto voor ze heeft.

"Ik ben 26 jaar en studeer internationale relaties en betrekkingen in Seoul. Het afgelopen jaar was een erg belangrijk jaar voor alle Koreanen. Ik vond het heel speciaal om op één scherm de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un en de Amerikaanse president Trump te kunnen zien. Dat dat ooit zou gebeuren heb ik nooit durven dromen eigenlijk. En ook de ontmoeting tussen Kim Jong-un en de Zuid-Koreaanse president Moon Jae-in was erg bijzonder. Vooral ook dat ze samen de grens met Noord-Korea overstaken, dat was erg speciaal.

Het conflict tussen de twee Korea's duurt nu al zo lang, al meer dan 50 jaar. Je merkt dat de Koreanen er een beetje moe van worden. Dit jaar was wel een stap in de toenadering, een stap naar iets nieuws. Maar de Koreanen willen resultaat zien, écht resultaat. Er moet een vredesverdrag komen waarbij op papier wordt vastgelegd wat ze precies gaan doen. Bijvoorbeeld: 'Dit jaar gaan we alle kernwapens vernietigen.' Zoiets is nog steeds niet gebeurd ondanks alle ontmoetingen.

Ik voel me eigenlijk vooral heel machteloos als ik erover nadenk dat ons lot in handen ligt van types als president Trump en Kim Jong-un. Het is niet zo dat Zuid-Korea een zwak land is. Economisch is het heel sterk, maar over deze beslissingen van vrede of oorlog, daar zijn we nog niet sterk genoeg voor. Ik denk dat de oplossing echt pas op de lange termijn gaat komen.

Het afgelopen jaar was een goede eerste stap. Een grote stap, dat wil ik wel zeggen. Maar ik wil de komende tijd toch feiten zien op papier, dat er echt iets gaat gebeuren. Niet alleen handen schudden voor de foto en praten op televisie. Ik wil echt verandering zien in 2019. Dat zou een hele mooie nieuwjaarswens zijn toch?"

"Het afgelopen jaar was best stressvol. De Braziliaanse bevolking was enorm verdeeld; aan de ene kant de mensen die de linkse partijen steunden, aan de andere kant zij die achter rechts stonden. Er was behoorlijk wat agressie, waardoor de druk nog verder toenam. Bijvoorbeeld op sociale media. Het was daar niet mogelijk om op een respectvolle manier met elkaar in discussie te gaan over politiek. Het eindigde altijd in scheldpartijen over en weer. Dus op sociale media heb ik me maar niet in die discussies gemengd.

Ik heb ze wel gevoerd met vrienden en familie, maar ook die liepen vaak uit de hand. Het is niet dat we gingen schelden, maar vaak werden de discussies zó fel dat we na een paar keer ruzie maar afspraken om het thuis niet meer over politiek te hebben.

Ik hoop dat Bolsonaro minder hard wordt in zijn uitspraken. Aan het einde van zijn campagne had hij al een iets rustiger toon, ik hoop dat hij die doorzet komend jaar en dat de Brazilianen zelf ook weer kalmer worden. Bolsonaro heeft vrij goede plannen wat betreft de economie. Dus ik verwacht dat we economisch gezien een paar goede jaren tegemoet gaan. Ik denk dat dit ook een positief effect zal hebben op het sociale vlak. Ik bedoel daarmee dat meer mensen een baan zullen krijgen. Een baan betekent meer geld en hopelijk dus een beter leven.

Persoonlijk heb ik het best goed voor elkaar. Ik ben 24 jaar, heb een goede baan en dus niks te klagen. Maar ik weet dat er veel Brazilianen zijn die het zwaar en moeilijk hebben op dit moment. Ik hoop dat zij zullen profiteren van de plannen van de nieuwe president en zo een beter leven zullen krijgen."

"Persoonlijk voel ik een soort droefheid. En ik denk dat veel leeftijdsgenoten - zelf ben ik 22 - dat ook voelen. De meeste jongeren tussen de 16 en 25 willen de Europese Unie helemaal niet verlaten.

Ik maak me echt zorgen over de toekomst, ik ligt er soms 's nachts wakker van. Ik ben trouwens niet iemand die zegt dat de 'blijf-keuze' de slimme optie was. Ik denk dat veel mensen om heel goede redenen voor brexit hebben gestemd. Zo maken velen zich zorgen over bijvoorbeeld de gezondheidszorg en de werkloosheid. Ook hebben mensen voor brexit gestemd omdat zij de controle terug willen. Bij hen snap ik de frustratie, want als iets duidelijk is geworden het afgelopen jaar is het dat wij minder controle over ons land hebben dan ooit. Wij zijn bijna een soort speelbal geworden van de EU en we kunnen er niets aan veranderen omdat wij binnen de EU nu eigenlijk geen stem meer hebben.

Ik hoop toch zo dat we een brexit-deal zullen krijgen. Dat is mijn grootste hoop voor 2019. Ik ga in 2019 mijn stem laten horen en zal anderen aanmoedigen om dat ook te doen. Veel jongeren stemmen niet. En veel jonge mensen realiseren zich niet dat zij door te stemmen echt invloed kunnen uitoefenen op de politiek. Wij hebben het gevoel dat politici ons niet vertegenwoordigen. Dat het alleen maar oude mensen zijn die ons niet snappen. Maar als je alleen blijft klagen en niks doet, verandert er ook niks. Ik hoop dat meer jongeren dat komend jaar zullen beseffen."

"Ik kom uit Damascus, maar leef nu 2 jaar in Beirut. Ik ben 24, dus op een leeftijd dat ik zou moeten sparen voor een huis, een huwelijk, een toekomst, maar ik hou niks over hier. Het leven is zo duur. Ik verdien 600 à 700 dollar per maand. En probeer daar zo'n 100 van te sparen. Ik heb geld nodig als ik terug wil naar Damascus. Ik wil niet in het Syrische leger. Nooit. Maar de dienstplicht afkopen kost 8000 dollar. Ja, dat is op deze manier ruim 6,5 jaar sparen..

Toch hoop ik in 2019 terug naar huis te gaan. Mijn familie is daar, mijn zus, mijn broer, mijn ouders. We hadden een garagebedrijf, maar die is vernietigd. Mijn broer probeert de zaak nu weer opnieuw op te bouwen. Maar ik wil liever iets anders nu. Mijn droom is een toffe sandwichshop te openen in Damascus, geïnspireerd op Beirut. Hier hebben ze zoveel mooie zaakjes.

Ik heb nog wel wat aanvragen uitstaan. Bij de Canadese ambassade en bij die van Duitsland. Maar dat gaat niks meer opleveren natuurlijk. Ik ben daar niet langer welkom. En hier een toekomst opbouwen is ook onmogelijk. Ja, voor Libanese jongeren zijn er kansen. Maar ja, ik ben een Syriër."