Hoe Loes Geurts via Bhutan terugkeerde onder de lat bij Oranje
Aan het einde van het jaar blikt de NOS met tien sporters terug op 2018. Vandaag Loes Geurts. "Ik kon me niet voorstellen dat er meiden waren die moe waren van voetbal, er geen zin meer in hadden. En nu ben ik degene met dat gevoel."
Na het succesvolle EK voetbal voor vrouwen in 2017 neemt keepster Loes Geurts een drastisch besluit. Ze is het plezier in de sport kwijtgeraakt en stapt daarom uit het voetbal. Tijdelijk of voor altijd, daar kan ze nog geen antwoord op geven. Geurts maakt een reis, die haar uiteindelijk terugbrengt onder de lat bij Oranje. Een monoloog.
Hersenschudding
"Laten we teruggaan naar 2015. Als eerste keeper maak ik het debuut van Oranje op een WK mee. We halen de achtste finales, waarin we verliezen van latere finalist Japan. Het smaakt naar meer. Maar als ik na het WK terugkeer bij mijn club Göteborg, loop ik een hersenschudding op. Na een half jaar kan ik weer keepen, maar dan ben ik mijn basisplaats kwijt. Ook bij Oranje."
"Dit komt slecht uit, zeker met het oog op het EK van 2017 in eigen land. Dan wil ik er staan, schitteren voor eigen publiek. Ik besluit om naar Paris Saint-Germain te gaan, om daar beter te worden en met de hoop op meer speelminuten. Het trainingsniveau ligt ontzettend hoog bij de Franse topclub. Ik word een betere keeper, maar zit helaas ook in Parijs meer op de bank dan dat ik speel."
"Twee jaar lang vecht ik om mijn plek onder de lat bij Oranje terug te krijgen. Tevergeefs. Ik werk keihard, maar krijg er nauwelijks iets voor terug. De tank raakt leeg, het plezier verdwijnt. Ik zal tijdens het EK als tweede keeper alles geven, maar vertel bondscoach Sarina Wiegman voor het toernooi dat ik er na de zomer voorlopig mee ga stoppen."
EK 2017
"Ik moet me er bewust toe zetten om te genieten van het EK in eigen land. Het is moeilijk. Dat ik juist op dit moment op de bank zit... Het wordt een gevecht met mezelf. Maar ik stel me professioneel op, sta klaar voor de andere keepers en voor het team. Ik zorg dat eerste keeper Sari van Veenendaal een goede prestatie kan leveren. En als het nodig is, moet ik er zelf staan."
"Vooral de dagen na een gewonnen wedstrijd zijn pittig. Terwijl de basisspelers genieten van het succes, sta ik op het veld te trainen met de reserves. Mijn energieniveau en emoties schieten op en neer tijdens het toernooi."
"We worden Europees kampioen. Ik geniet van het feest na afloop. En ik kan het team en de buitenwereld eindelijk op de hoogte brengen van mijn besluit om afscheid te nemen. Het voelt als een opluchting. Ik ben er op dat moment zo klaar mee, dat ik niet weet of ik überhaupt nog terugkom."
Rust brengt onrust
"Het gevoel van vrijheid is nieuw voor mij. Niks hoeven, me niet druk maken over presteren of fit blijven. Het is fijn, maar ook onwennig. Het maakt me onrustig, want ik voel me al snel nutteloos. Ik moet blijkbaar echt afkicken. Gelukkig verdwijnt die onrust al na een paar weken. Het niks doen begint te bevallen. Mijn gedachten komen tot rust."
"Weet je wat het gekke is? Ik denk geen moment meer aan voetbal. Ik mis het niet en heb geen behoefte om met een balletje naar buiten te gaan. Het verbaast me. Ik kon me eerder niet voorstellen dat er meiden waren die moe waren van voetbal, er geen zin meer in hadden. En nu ben ik degene met dat gevoel."
De reis
"Oktober 2017. Mijn moeder heeft altijd één grote wens gehad: de bergen van de Himalaya zien. Voor mij is dit het perfecte moment om die wens te vervullen. Ze is inmiddels 70 jaar en nu ik geen voetbalverplichtingen heb, kan ik die reis met haar maken. Want voor je het weet, kan het niet meer. Dus gaan we 16 dagen op rondreis door Bhutan. Samen."
"Het wordt een geweldige reis, ik vind het fantastisch dat ik dit met mijn moeder kan doen. Het laat me inzien wat echt belangrijk is. Voetbal blijkt eigenlijk helemaal niet zo belangrijk te zijn. Winnen is mooi, verliezen is klote, maar dat alles goed gaat met de mensen om je heen, dát telt nog veel meer."
Door of definitief stoppen?
"November 2017. De vrijheid bevalt enorm goed. Maar ik moet toch ook weer iets gaan doen. Of nee, ik wíl weer iets doen. Mijn oude club in Göteborg heeft geïnformeerd of ik terug wil komen als keeper. De andere optie is om een carrière op te starten als fysiotherapeut, waarvoor ik mijn diploma heb."
"Ik begin langzaamaan te wennen aan het idee van een terugkeer op het veld. Het feit dat het weer een optie voor me is, zegt me dat het er nog inzit. Bovendien: geld verdienen met mijn hobby, hoelang kan ik dat nog doen? Ik ga nog een jaar door. Ik zie wel hoe het loopt en anders heb ik een jaar tijd om me voor te bereiden op een carrière in de fysiotherapie."
Terug op het veld
"December 2017. Ik heb vijf of zes maanden geen bal aangeraakt. Voordat ik me weer meld bij de club, train ik daarom alvast een paar keer voor mezelf. Het valt me alleszins mee. Schieten, vallen, duiken... Het gaat eigenlijk prima. Ik ben niet fit, logisch, dus ik hou het niet lang vol. Maar de techniek ben ik gelukkig nog niet verleerd."
"Ik neem me voor om het seizoen zonder hoge verwachtingen in te gaan. Er is een sterke concurrent, dus de kans bestaat dat ik het hele seizoen op de bank zit. Vroeger was dat absoluut geen optie geweest. Nu sta ik er zó anders in. Ik doe het, omdat ik het leuk vind. Niet omdat het moet. Die houding maakt me relaxt. Of het er mee te maken heeft of niet, maar ik speel bijna alles."
Telefoontje van de bondscoach
"Mei 2018. De telefoon gaat. Het is bondscoach Sarina Wiegman. Of ik nog opensta voor een terugkeer bij Oranje? Daar hoef ik niet lang over na te denken. Voor mij is de deur nooit helemaal dicht geweest. Ik denk weleens dat ik mijn laatste interland al heb gespeeld. Zeker omdat Sari eerste keeper en aanvoerder van Oranje is. Maar ik wil toch graag weer deel uitmaken van de groep."
"Nadat ik niet word opgeroepen voor de interlands in juni, zit ik er in september wel bij voor de beslissende kwalificatiewedstrijd tegen Noorwegen. Als we winnen, gaan we naar het WK. Het belang van de wedstrijd is aan alles te voelen. Maar het gaat mis. Ik zie vanaf de bank dat we met 2-1 verliezen. De teleurstelling is ontzettend groot. Maar er is ook vertrouwen. Nog vier play-offwedstrijden, dan kwalificeren we ons alsnog."
Rentree in Oranje
"Oktober 2018. Achteraf pakt het voor mij goed uit dat we die play-offs moeten spelen. Sari is namelijk niet fit en speelt niet bij haar club Arsenal. De bondscoach wijst mij aan om haar te vervangen. Ik ben superblij en heb er heel veel zin in. Ik voel me er ook echt klaar voor en heb me nog nooit zo rustig gevoeld voor zo'n belangrijke wedstrijd."
"Wat heerlijk om zo te kunnen voetballen. Het maakt een groot verschil om te willen presteren in plaats van om te moeten presteren. Ik kan daardoor heel bewust genieten van de thuiswedstrijden tegen Denemarken en Zwitserland. Het geeft een kick om in eigen land, voor zoveel mensen te mogen spelen. Dat is wel even wat anders dan op de bank zitten."
"Na de 3-0 overwinning op Zwitserland in de finale van de play-offs kan het bijna niet meer misgaan. Ondanks een snelle rode kaart voor Anouk Dekker raken we niet in paniek. Iedereen weet wat er moet gebeuren, we lossen het samen op. Het geeft de volwassenheid aan van het team, dat is een groot verschil met mijn eerste jaren in Oranje."
Keepen op het WK?
"Voor veel meiden was het EK van 2013 het eerste grote toernooi. Inmiddels weten we nog beter wat professioneel voetbal inhoudt. Fysiek, mentaal en tactisch heeft iedereen stappen gezet. Ik zie ons daarom wel een goed WK spelen komende zomer. Als Europees kampioen horen we bij de outsiders, er zullen ploegen zijn die tegen ons opkijken."
"Of ik ga spelen op het WK? Ik wil er allereerst heel graag bij zijn. En als ik dan speel, zou dat super zijn. Speel ik niet, dan zal ik de rol als reserve vervullen zoals ik dat tijdens het EK heb gedaan. Alles wat ik er nu extra bij krijg, is mooi meegenomen. Ik probeer het beste uit mezelf te halen en meer kan ik niet doen. Wat dat betreft ben ik minder veeleisend voor mezelf geworden. Ik geniet meer van wat ik heb en kan daar tevreden mee zijn."