'Hassan was interessant om te maken, maar Martina raakte me echt'
In de laatste dagen van 2018 graven de verslaggevers van NOS Sport in hun eigen werk om een voor hen gedenkwaardige reportage of bijzonder interview van het afgelopen jaar toe te lichten. Vandaag: Léon Haan over gedenkwaardige bezoeken aan Amerika en Londen.
"De door mij gekozen reportage over Sifan Hassan is qua vorm, shots en journalistieke gelaagdheid niet per se de mooiste, maar het is wél de interessantste die ik dit jaar gemaakt heb.
Waarom? Omdat het zo moeilijk was om een akkoord te krijgen voor een interview met haar (assistent-)trainer in de buurt van haar trainingslocatie Beaverton en dat heeft veel te maken met het feit dat Hassan sinds november 2016 woont en traint in de Verenigde Staten.
In deze reportage maakt coach Pete Julian duidelijk dat Hassan wordt klaargestoomd voor de Olympische Spelen van Tokio 2020 en dat Sifan te zijner tijd de afstand zal kiezen waarop zij in staat is om olympisch goud te halen.
Eind mei stond ze vooral te boek als 1.500 en 5.000 meter-specialiste, inmiddels is duidelijk dat Sifan, na het lopen van een Europees record op de halve marathon, vooral sensationeel sterk is op de langere afstanden."
Twee bijzondere interviews
"Bij de Diamond League-wedstrijden in Londen werd ik emotioneel geraakt door twee bijzondere momenten. In de mixed zone (ruimte waar journalisten de sporters kunnen interviewen, red.) wachtte ik op 200 meter-loopster Jamile Samuel. Zij had de afgelopen seizoenen blessureleed gekend, was in 2018 eindelijk topfit en verbeterde daar in Londen haar persoonlijk record.
Samuel was euforisch over haar prestatie en stond te springen van enthousiasme tijdens het interview. Dat was ontroerend mooi."
"Even daarna kwam Churandy Martina. Hij had de 200 meter gelopen; dat ging minder dan gedacht en gehoopt. Anderhalf uur daarvoor had Martina samen met Chris Garia, Taymir Burnet en Hensley Paulina het Nederlands record op de 4x100 meter nog verbeterd.
Martina was toen dolgelukkig, maar nu was alles anders. Hij bleef hangen tegen het dranghek, snakkend naar adem. Ik had het vermoeden dat er iets was, maar wist niet wat.
Toen wenkte Martina mij. Ik nam afstand van de cameraman en boog over het hek om te horen wat hij mij wilde zeggen. Martina snikte en stamelde: mijn vader is overleden. Pfff, dat was hartverscheurend."
"Hij had dit nieuws kort voor het lopen van de 200 meter te horen gekregen. Uiteraard had hij mij na die 200 meter niet te woord hoeven staan. Sport is immers niet meer dan een leuke bijzaak, maar Martina is op en top professioneel en voelde toch de noodzaak om mij in te lichten.
Ik had altijd al bijzonder veel sympathie en bewondering voor Churandy, maar sinds die dag is hij voor mij nog veel meer in aanzien gestegen."
