Het hart van shorttrackster Avalon Aardoom slaat eindelijk zoals het moet slaan
Schijnbaar vanuit het niets schaatste Avalon Aardoom zich begin dit jaar tussen de nationale shorttracktop. Met haar tweede plaats op de NK, tussen Nederlands kampioene Yara van Kerkhof en Lara van Ruijven in, was ze een opvallende nieuwkomer tussen twee gevestigde namen.
Dit seizoen wil Aardoom zich laten zien in de wereldbeker en op de EK en de WK. Dat klinkt als een bliksemcarrière, maar met de voorgeschiedenis van de 21-jarige Aardoom is dat bepaald niet vanzelfsprekend.
Een aangeboren hartafwijking speelde haar lang parten. "Ik had het SVT-syndroom. Daardoor kon mijn hartslag ineens naar 280 schieten als ik in een stoel zat of tijdens een training. Daarna kon ik dan helemaal niets meer, wilde ik gewoon slapen. Het is heel intens als je hartslag naar bijna 300 schiet. Heel heftig."
Sporten was met de hartaandoening in theorie wel mogelijk, maar in de praktijk bleek topsport bedrijven behoorlijk lastig. "Als ik er tijdens een training last van kreeg, en dat gebeurde vaak, kon ik meteen niets meer. Dan was het klaar en kon ik naar huis."
Zestien jaar wachten op de operatie
Aardoom wist dat er een remedie was om haar van de hartproblemen te verlossen. Een operatie. Daarvoor was het echter noodzakelijk de exacte plek in het hart te vinden waar het euvel ontstond. Dat bleek niet eenvoudig. Aardoom kreeg regelmatig een apparaatje mee, dat haar hart registreerde.
Ik ben meteen naar mijn moeder en naar vrienden gerend en riep: hij doet het, hij doet het!
"Zodra ik last kreeg, moest ik op een knop drukken en zou het apparaat het vastleggen. Maar iedere keer als ik het kastje had, gebeurde het niet. Dat ging zo zestien jaar lang door."
Tot die ene dag in Leeuwarden. "Ik had daar een wedstrijd en ik had dat kastje om. En toen gebeurde het ineens. Ik drukte als een malle op die knop. Meteen janken natuurlijk. Ik ben meteen naar mijn moeder en naar vrienden gerend en riep: hij doet het, hij doet het! volgens mij heb ik het nu! Het was de meest intense blijdschap die ik ooit had meegemaakt."
Nu de afwijking gelokaliseerd was, kon een operatie soelaas bieden. Een heftige ingreep was het wel voor Aardoom. "Het duurde zes uur, waarvan ik drie uur moest wakker zijn. Ze gingen met kabels door mijn lies heen en gaven mij stroomstoten. Tijdens die stroomstoten moest ik wakker zijn, onder narcose was de kans groter dat mijn hart stil zou vallen."
"Het deed echt zeer. Vooral die kabels voelde ik door mijn lichaam heen schuiven. En de stoten voelde ik ook. Het was best eng. Drie uur heb ik in angst gezeten. Toen ik uiteindelijk mocht gaan slapen, was het echt een opluchting."
Mijn hart bonsde heel anders. Van elke verspringing die hij maakte, schrok ik.
Na de ingreep was de hartkwaal weliswaar verholpen, het betekende niet dat Avalon Aardoom zorgeloos aan haar nieuwe leven kon beginnen. "Ik heb een jaar moeten wennen aan een normaal hart. Mijn hart bonsde heel anders. Van elke verspringing die hij maakte, schrok ik."
'Ik ben nu gewoon Avalon'
"De frequentie was een stuk lager dan normaal. 's Nachts zou die normaal tussen de 50 en de 60 zijn geweest, nu was dat 30. De impact is groter geweest dan ik had verwacht. Ik kon ook niet naar school, kon helemaal niets meer. Dus ik heb een jaar lang in verveling gezeten. Maar ik ben blij zoals het nu gaat."
Want vier jaar later maakt Avalon Aardoom deel uit van de nationale shorttrackselectie van Jeroen Otter en durft ze te hopen op deelname aan bijvoorbeeld de EK in eigen land, begin januari. De hartproblemen zijn verworden tot een herinnering uit het verleden. "Vroeger was ik het kindje met de hartafwijking. En nu ben ik gewoon Avalon."